ျခားနားျခင္းမ်ား

(၁)
​မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ ေလးေမတစ္ေယာက္တည္း ပုစြန္အခြံခြါေန၏။ ပုစြန္၏ အေပၚယံ အခြံငယ္မ်ားကို ခြ်တ္ကာ ငရုပ္သီးအစိမ္းမႈန္႔ေလးႏွင့္ ခပ္က်စ္က်စ္၊ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ကေလး ေၾကာ္လွ်င္ သားငယ္မွာ အလြန္ႀကိဳက္တတ္၏။
သူမ၏ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကိုမ်ိဳးကိုအတြက္ကား ထုိသို႔မျဖစ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴအျပားရုိက္ကာ ဆီသတ္ရမည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို အႏွစ္ျဖစ္ေအာင္ ပါးပါးလွီးကာ ဆီသတ္ထားသည့္ထဲထည့္ရမည္။ ေရအနည္းငယ္ျဖင့္ ခဏေစာင့္လွ်င္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအႏွစ္ ရမည္။ ထုိအခ်ိန္မွသာ မန္က်ည္းရည္ထည့္ ငရုပ္သီးစိမ္းကေလးထည့္ကာ ခ်ဥ္စပ္ကေလးလုပ္မည္။ အေပ့ါအငန္ ျမည္းကာ ပုစြန္ထည့္မည္။ ပုစြန္ကို အစတည္းက ထည့္ထားလုိ႔မျဖစ္။ ပုစြန္ေပ်ာ့သြားပါက ခက္မည္။ အႏွစ္ရမွ ပုစြန္ထည့္ကာ နံနံပင္ကေလးအုပ္လွ်င္ ကိုမ်ိဳးကိုက ႀကိဳက္တတ္သည္။
ယခုေလာေလာဆယ္ သားငယ္အတြက္ ပုစြန္ေခါင္းေခြ်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေပါက္ကပ္လွ၏။ လက္ဝင္၏။ အႏုစိပ္ရလြန္း၏။ အခ်ိန္ေပးရ၏။ ညထဲမွစ၍ ယခုလုိ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမထားပါက မနက္ရုံး၊ ေက်ာင္းအမီ က်က္ရန္ အေတာ္ပင္ ကသီလင္တ ျဖစ္ရမည္။
​ညခုနစ္နာရီထုိးေတာ့မည္။ ေလးေမခပ္သြက္သြက္လုပ္ေနရ၏။ (၇)နာရီတြင္ လာလာေနေသာ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲက ေလးေမအႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ ေလးေမတင္မက အိမ္ရွင္မေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾက၏။
“ေမေမေရ.. ဇာတ္လမ္းလာေနၿပီ”
“ေအာ္ ေအးေအး.. လာၿပီသားေရ”
သားငယ္၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေလးေမတစ္ေယာက္ ကမန္းကတန္း ထသည္။ လက္ေဆး၏။ ေရပိတ္၍ လွည့္အထြက္ ေၾကာင္အိမ္အားတိုက္မိကာ ေၾကာင္အိမ္ေပၚမွ စတီးပန္းကန္ျပား ျပဳတ္က်သြား၏။
“ဂလံု…ဂြမ္…”
“ဟဲ့ေၾကာင္! ဒီမွာ က်ကုန္ၿပီ”
ေလးေမက သူမ၏အျပစ္ကို ဖံုးရန္ အိမ္တြင္ေမြးထားသည့္ေၾကာင္အား အျပစ္ပံုခ်လုိက္၏။
“ဘာဟဲ့ေၾကာင္လဲ ေမြးထားတဲ့ေၾကာင္ကျဖင့္ အိမ္ေရွ႕မွာကို”
ေလးေမတစ္ေယာက္ မ်ိဳးကို၏ အသံေၾကာင့္ ၿပံဳးစိစိျဖစ္သြား၏။ သူေျပာလုိက္သည္ကိုလူမိသြားသျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာခဲ့လုိက္၏။

(၂)
“ဟုိဘက္တုိးဦးကြာ”
“ဟ.. တုိးလုိ႔မရေတာ့ဘူး ငါလည္းၾကပ္ေနၿပီ”
“ငါေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ဘူးကြ”
​ေလးေမ အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီသုိ႔တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ တံခါးေပါက္တြင္ စုၿပံဳေနေသာ ကေလးထုႀကီးထံမွ စကားသံတျဖည္းျဖည္းတုိးက ၿငိမ္သက္သြားၾက၏။ ေလးေမရုပ္ရွင္ေတာ့ နားေအးပါးေအး ၾကည့္ခ်င္သည္။ သူမစိတ္အပန္းေျဖစရာမွာလည္း ဒီတစ္ခုပင္ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ ေလးေမကိုယ္တုိင္လည္း ရုံးဝန္ထမ္းမုိ႔ ဟုိဟိုဒီဒီ မသြားႏုိင္။ ညဘက္ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်ိန္ကေလးသာ သူမ၏ စိတ္အပန္းေျဖစရာ။ အိမ္ေပါက္ဝမွ ကေလးငယ္မ်ား ၿငိမ္သြားသည္မုိ႔ ရုပ္ရွင္ျပန္ၾကည့္ေနလုိက္၏။
“ေဟ့ေကာင္.. မတုိးပါနဲ႔ဆုိကြာ ဒီမွာ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္”
“ငါလည္းေသခ်ာမွမျမင္ရတာ”
“ေဟ့… အေရွ႕က ထုိင္ေလကြာ ေနာက္က ဘယ္ျမင္ရမွာလဲ”
“ေအးေလကြာ”
ေလးေမအာရုံေနာက္လာသျဖင့္ လွည့္ေငါက္လုိက္၏။
“ကဲ ေကာင္းေကာင္းၾကည့္ၾကေလ။ မဟုတ္ရင္ တီဗီြ ပိတ္လုိက္ေတာ့မယ္။”
​ကေလးမ်ား ၿငိမ္သြားၾက၏။
​ရပ္ကြက္အတြင္းမွ အရြယ္စံုဆုိဒ္စံု ဘုစုခရုကေလးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေခ်းေညွာ္မ်ား ေပက်ံေနၾကၿပီး ႏြမ္းပါးေသာအဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ရပ္ကြက္တြင္းေတြ႕ျမင္ေနရဆဲ။ အမွန္ပင္ရွိေနၾကေသာ လူတန္းစားတစ္မ်ိဳးပင္မဟုတ္ပါလား။ ေက်ာင္းတက္ရမည္ကို မသိၾက။ သိၾကသည့္တုိင္ မိဘမ်ားမွာ ေက်ာင္းမထားႏုိင္ၾက။ ၂၄နာရီလံုးတြင္ ထမင္းတစ္နပ္စားႏုိင္ဖုိ႔ပင္ ရုန္းကန္ေနရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္မိမိကေလးမ်ားအား မသြန္သင္အား မဆံုးမအား။ ဂရုမစုိက္အား။ ထိုကေလးတုိ႔သည္လည္း ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္။ ညဘက္တြင္ အိမ္တကာေပါက္ဝတြင္ လိုက္ကာတီဗီြၾကည့္ၾက။ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ျဖင့္ ရွင္သန္ေနၾကရ၏။

(၃)
​ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္မွထြက္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက အခန္းတစ္ခန္းအား တံခါးေခါက္ေန၏။ ဇာတ္လမ္းအသြားအလာ သေဘာအရပင္ ေထာင္မွထြက္လာသည္ဟု သိရေသာ္လည္း ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လားလားမွမတူ။ ျမန္မာဇာတ္လမ္းတြင္ျမင္ဖူးေနက်လုိ ဆံပင္မြဲေျခာက္ေျခာက္ အသားအေရက မဲျပာမေနေပ။ သိပ္လွပလြန္းေနသည္မဟုတ္သည့္တုိင္ ဝတ္မႈန္ေရႊရည္ အလွျပင္မထားသည့္ ရုပ္ေလာက္ေတာ့ က်န္သည္။
“အုိ.. မာရီနာ.. လာပါ ထုိင္ပါ”
အမ်ိဳးသမီးမွာ ထိုင္ခံုတြင္ဝင္ထုိင္၏။ ထုိ႔ေနာက္တိတ္ဆိတ္ၿမဲတိတ္ဆိတ္ေန၏။ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက စကားစေပး၏။
“အလုပ္ေၾကာင့္ မင္းေထာင္က်သြားတယ္လုိ႔ ကိုယ္ၾကားပါတယ္။ အခုမင္းမွာ ဘာအခက္အခဲေတြ ရွိေနသလဲ။ ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ကူညီမွာပါ”
“ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူကြာရွင္းထားၿပီးေပမယ့္ ..”
အမ်ိဳးသားက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပ၏။ အမ်ိဳးသမီးကစကားဆက္၏။
“ကြ်န္မေထာင္ထဲေရာက္ေနတုန္း မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ အပ္ခဲ့တဲ့ သားနဲ႔သမီးကို ျပန္သြားေရြးဖုိ႔ ရွင္ပါလုိက္ခဲ့ေပးဖုိ႔လုိအပ္ေနလုိ႔ပါ”
အမ်ိဳးသားမွာ ေမးေစ့ပြတ္ကာ စဥ္းစား၏။
“အခုလား”
“အခုဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ရွင္”
“ေကာင္းၿပီေလ ကြ်န္ေတာ္လုိက္ခဲ့ပါ့မယ္”
အမ်ိဳးသမီးမွာ မတ္တပ္ထကာအခန္းအျပင္သုိ႔ ထြက္လုိက္၏။ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူမွာလည္း အေပၚကုတ္အက်ၤ ီဝတ္ကာ ေနာက္မွလုိက္လာ၏။

(၄)
​မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ျဖစ္၏။
“မင္းမိဘေတြျပန္လာေခၚမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ မင္းမသိဘူးလား။ သြားစမ္း ေဆာ့စရာရွိတာ သြားေဆာ့ေခ်”
“မဟုတ္ဘူး သားေမေမ သားကိုျပန္လာေခၚမွာ”
ကေလးငယ္မွာ ေနရာတြင္ပင္ ငုပ္တုပ္ထုိင္လုိက္၏။
“ထစမ္း မင္းကိုငါထစမ္းလုိ႔ေျပာေနတယ္”
“ဆရာမ”
ကေလးငယ္၏ ကြာရွင္းထားေသာ မိဘႏွစ္ဦးျဖစ္၏။ ဆရာမက ေသခ်ာမသိ။
“ဘာကိစၥလဲမသိဘူး”
“ခင္ဗ်ားဘာလုိ႔ ကေလးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနတာလဲ”
“ဒါက ရွင္နဲ႔မဆုိင္ပါဘူး”
ဆရာမျဖစ္သူက ေလသံခပ္မာမာႏွင့္တုန္႔ျပန္၏။ လာေျပာသူအမ်ိဳးသားအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္၏။
“ဆုိင္တယ္ ဒါကြ်န္ေတာ့္သားပဲ”
“အုိ…”
ဆရာမ၏ မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္းေမွာင္က်သြား၏။
“မဟုတ္ပါဘူးရွင္..ကြ်န္မက..”
“ဘာမဟုတ္တာလဲ ခင္ဗ်ားမွာ ကေလးကို ဒီလုိဆူပူႀကိမ္းေမာင္းခြင့္မရွိဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား”
အမ်ိဳးသားျဖစ္သူမွာ အသာစီးရသြားၿပီျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားတြင္ ကေလးကို ရုိက္ဖုိ႔ပင္ေဝးေရာ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းသည္ကိုပင္ မိဘမ်ားမႀကိဳက္တတ္ၾကေပ။ အမ်ိဳးသားမွာ ေဒါသသံမ်ား ျဖာထြက္ေန၏။
“ဒီလိုပါရွင္..”
“အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ရုးံခန္းလုိက္ပို႔”
ဆရာမက ဦးေဆာင္ကာ မာရီနာႏွင့္ သူ၏ ကြာရွင္းထားသူ အမ်ိဳးသားတုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးရုံးခန္းသုိ႔ေရာက္သြားၾက၏။

(၅)
​ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမက စာရြက္မ်ားကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ မ်က္မွန္ခြ်တ္ၾကည့္၏။
“ကေလးကို ဘယ္သူျပန္ေခၚသြားမွာလဲ”
“ကြ်န္မပါ”
မာရီနာက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျဖ၏။
“ရွင္အခုဘယ္မွာေနပါသလဲ”
“ဟို.. ဟိုေလ.. ကြ်န္မေလာေလာဆယ္မွာေတာ့့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာေနပါတယ္။”
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးမွာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕၏။
“ရွင္ဘာအလုပ္အကိုင္လုပ္သလဲ”
“ဟို.. အလုပ္ကလည္း ကြ်န္မရွာထားဆဲပါ”
“ရွင္ေထာင္က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူးမဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
ဆရာမႀကီးက စာရြက္မ်ားကို ျပန္လွန္ေလွာၾကည့္၏။
“ကြ်န္မကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္နဲ႔ျပန္မထည့္ေပးႏုိင္ဘူး”
“ဟို..”
မာရီနာ စကားမစမီ ဆရာမႀကီးက လက္ကာျပ၏။ ထုိ႔ေနာက္စကားဆက္ေျပာ၏။
“ကြ်န္မအေနနဲ႔ ကူညီႏုိင္တာဆုိလုိ႔ တစ္ခုပဲရွိတယ္ ကေလးေတြကို သူ႕အေဖျဖစ္သူနဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကေလးအေဖျဖစ္သူက အလုပ္အကိုင္ ေနစရာအိမ္ အတည္တက်ရွိေနတယ္”
“ဟိုေလ မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္.. ကြ်န္မအတြက္ ကေလးေတြက မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေနလုိ႔ပါ”
မာရီနာ၏အသံမွာ တုန္ရီေန၏။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားမွာလည္းအထင္အရွား ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို သူမ ျပန္မရလွ်င္ ေသမသြားႏုိင္သည့္တုိင္ ေသေလာက္ေအာင္ေတာ့ ခံစားရႏုိင္သည္။မာရီနာ ထပ္ႀကိဳးစားေျပာၾကည့္သည္။
“ကြ်န္မ တစ္ပတ္အတြင္းအလုပ္ရွာမွာပါ ကြ်န္မကို ဒီအခြင့္အေရးေတာ့ေပးပါ။”
ဆရာမႀကီးက မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာေမး၏။
“ရွင္နဲ႔ကေလးေတြထည့္ေပးလုိက္တာက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏုိင္ဖုိ႔ ေနအိမ္ ၊ စားေသာက္ဖို႔ အစားအစာ၊ ေက်ာင္းေနဖုိ႔ကိစၥအဝဝ၊ အဝတ္အစားလုိအပ္ခ်က္၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း ၊ ဖ်ားနာတဲ့အခါ ျပသဖုိ႔ ေဆးဖုိးဝါးခ ကုန္က်စရိတ္၊ ကာကြယ္ေဆးထုိးဖုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ ဒါေတြ ဒါေတြ… ဒါေတြဟာ ကြ်န္မတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အားလံုးျပည့္စံုတယ္ ရွင့္အေနနဲ႔က..”
မာရီနာက စကားျဖတ္ေျပာ၏။
“ကြ်န္မတစ္ပတ္အတြင္း အလုပ္ရွာမွာပါရွင္ ကြ်န္မ ကတိေပးပါတယ္”
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးေခါင္းညိတ္ျပလုိက္၏။
ထုိအခန္းတြင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုိင္းျဖတ္ကာ ေၾကာ္ျငာဝင္၏။

(၆)
“ဟာ… ေၾကာ္ျငာလာၿပီ”
“ဟယ္ ေအး ဟုတ္တယ္”
“ဘာေၾကာ္ျငာလည္းမသိဘူးေနာ္ ပုလင္းေလးေတြက ခ်စ္စရာေလးေတြ”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ ေလးေမ တီဗီြပိတ္ပစ္လုိက္၏။
ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲတြင္ စာတမ္းထုိးျပျခင္းအား အိမ္ေပါက္ဝမွ ကေလးငယ္မ်ား မဖတ္တတ္ျခင္းကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ ဖတ္တတ္ၾကပါက ႏုိင္ငံျခားဆုိတာကို သူတို႔မိဘထံ ျပန္ေမးၾကလိမ့္မည္။ ထုိအခါ သူတုိ႔၏မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ေျဖရခက္မည္မဟုတ္ပါလား။ ယခုေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ေနသားတက်အတုိင္း။
ေလးေမ တီဗီြပိတ္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ထုိကေလးငယ္မ်ား ထျပန္သြားၾက၏။ သူတုိ႔သည္ ေက်ာင္းတက္ရန္ ထသြားၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ အိမ္ယာမရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္သြားၾကျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ အဝတ္အစားလဲၾကရန္ ေရျပန္ခ်ိဳးၾကျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲထဲမွ မိဘမဲ့ေဂဟာသို႔ သြားၾကျခင္းလည္းမဟုတ္ပါ။ တီဗီြရွိေသာ ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္သို႔ ကူးသြားၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။