အက်ယ္ေထာင္

ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲက ကိုယ့္ေျခရာကေလး ဖြက္ပစ္လုိက္ၾကၿပီ။
ေျခေထာက္ကေသၿပီး လူက ရွင္ရတယ္။
ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေျခရာကေလးကိုလြမ္းရ။
ကိုယ့္ကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လုိက္တဲ့ ကမာၻႀကီးကို လြမ္းရ..နဲ႔။
ကိုယ္ေျခသံေတြၾကားရတယ္။ ေျခရာေတြ မေတြ႕ရဘူး။
လူတစ္ေယာက္စာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ဟာ
ကမာၻႀကီးနဲ႔မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျခားပစ္လုိ႔ရတာကိုပဲ အံ့ၾသရတယ္။
စိတ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆန္႔ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ျခင္းဟာ
အခ်ိန္လား။ ေငြေၾကးလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလား။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အ/စာ ခ်ဳပ္လား။ ေဝခဲြ။
စာခ်ဳပ္နဲ႔ အခ်ဳပ္ဟာလည္း ေသြးသားတစ္ခုခုေတာ္စပ္လိမ့္မယ္။
ျပတင္းေပါက္က အလင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔တင္ ကမာၻႀကီးေမွာင္သြားၿပီ။
စိတ္ကို ဘယ္ႏွလြန္းတင္တဲ့ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ခ်င္ပါသလဲ။
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ကိုယ္နဲ႔ခပ္ေဝးေဝးကို ေရာက္သြားၿပီ။
ကိုယ့္ကိုသူ လက္ယက္ေခၚတယ္။ အသံေတြၾကားေနရတယ္။ ကိုယ္မျမင္ရဘူး။
ခုနကလုိပဲ ေျခေထာက္ကေသၿပီး လူကရွင္ရတယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲက ကိုယ့္ေျခရာကေလး ဖြက္ပစ္လုိက္ၾကၿပီ။

ေနပိုင္
ႏုိဝင္ဘာ၊ ၂၉၊ ၂ဝ၁၂

ဖိုက္(5) ၿပီးရင္ စစ္ (6) လာတယ္

ငါးေတြဟာ စစ္မတုိက္ၾကဘူး။
ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ငါးမိတယ္။
ညီမေလးေက်ာင္းမုန္႔ဖိုး က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္
ညီေလး ေက်ာင္းမုန္႔ဖုိး က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္
ငါးအေမႀကီး မသိေအာင္ ကိုယ္ ခုိးငါးရတယ္။
ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးလုိ႔ ကမာၻႀကီးက စသင္ေပးလုိက္တဲ့ေန႔။
ငါးေတြ ဆႏၵျပလုိ႔။ ငါးေတြ ဆူပူလုိ႔။
ေရျမွဳပ္မုိင္းေတြေပၚလာၿပီးတဲ့ေန႔ကစၿပီး
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဘာလုိ႔ မငါးခဲ့မိပါလိမ့္လုိ႔ မေတြးေခၚေတာ့ဘူး။
ေသရမွာကို ငါးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ည္ကပ္ထဲ ရုိးသားမႈေတြ ထည့္ငါးလုိက္တယ္။
ေရလုိက္ ငါးလုိက္။ အဖန္ငါးရာ ငါးကမာၻ။
ငါးအရုိး။ ငါးအသား။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါးေတြဟာ ရုိးသားပါတယ္လုိ႔ အလြယ္ငါးတယ္။
ဖုိက္ၿပီးရင္စစ္လာေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါးကိုေခြ်တာၾက။
ငါးကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း သံုးစြဲၾက။
ငါးမရွိေတာ့ရင္ အကုန္လံုး ငါးကုန္လိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာ ငါးလား။ ဒီလုိလုပ္ ကြ်န္ေတာ္ အစကေနျပန္ငါးမယ္။
ငါးေတြက စစ္မတုိက္ၾကဘူး။

ေနပိုင္
၁၂.၁၁.၂ဝ၁၂

လြင့္

ေက်ာင္းစာအုပ္ကေလးထဲ
ကုိယ္.. သားလုိက္တဲ့မ်ဥ္းကေလး တြန္႔သြားတာကအစ
သူမႏႈတ္ခမ္းေလးလုိ႔ပဲ ထင္တယ္။
ကုိယ္မိထားတဲ့က်ိမ္စာမွာ
ဘယ္လုိနိမိတ္နဲ႔မွ တိမ္ေတြမလွေတာ့ဘူး။

ေနပိုင္

ေျမေအာက္ရထား

ေရွ႕ရထားကို ေနာက္ရထားက ေက်ာ္တက္လုိ႔မရဘူး။
ဥၾသသံမပါဘဲ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ထုိးရပ္ပစ္လုိက္တယ္။
တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ပြင့္သြားၿပီး ဒုကၡေတြ ထြက္က်လာတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္တခါးႏွစ္ခ်ပ္ ျပန္ပိတ္သြားတယ္။
ေျခရာဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ဒီဘူတာမွာက်န္ခဲ့တာပါပဲ။

ေနပိုင္
၁၄.၁ဝ.၂ဝ၁၂

စိတ္လုိလက္ရ ရုန္းထြက္လုိက္တဲ့ ေႏြ

ဖဲခ်ပ္ကေလးထဲက အနက္ေရာင္ သစ္ရြက္ကေလး လြင့္ထြက္သြားပိုင္ခြင့္။
ကိုယ့္ညေနထဲ ဘယ္လုိ ရာသီဥတုအေသနဲ႔မွ ဝင္မေႏွာက္ယွက္နဲ႔။
ထြက္သြား။ မင္းတုိ႔အားလံုးထြက္သြားလုိ႔ (ေအာ္ဟစ္)။
ကိုယ့္မွာ ေသြးေၾကာကေလး တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ဖုိပကအစ အားနည္းေနတယ္။
ေသခ်ာၿပီ။ မရွိေတာ့ရင္။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့တာ။
အမွန္ျဖစ္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေလးကို အလည္ကေန ျဖတ္ခ်။ အမွား။
ေဟာ .. အံ့ၾသဖုိ႔ မေကာင္းဘူးလား။
ဒါမင္းထြက္သြားတုန္းက ေႏြရာသီ သဲေသာင္ျပင္တစ္ခုလုိ။
ဒါမွမဟုတ္ မင္းသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ မ်က္လွည့္ျပကြက္တစ္ခုလုိ။
ဟဲနီးပလပ္စ္ေလး ႏွစ္ခု သံုးခုလုိ။ ကိုယ္ျမင္ေနတဲ့ရာသီေတြက အစ
အမွန္ျခစ္ေတြကေန အမွားျခစ္ ေျပာင္းသြားသလုိပဲ။
ရာသီဥတုေျပာင္းလဲတာသိပ္ျမန္တယ္ ။ ေႏြလား။ မုိးလား။ ေဆာင္းလား။
ေရးထားတဲ့ ေကာ္ရက္ရွင္အရာေလးကို ေပတံနဲ႔ ျခစ္ထုတ္လုိက္သလုိ။
လူေတြသိပ္အတၱႀကီးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အမွားကင္းတယ္လုိ႔ ထင္လုိစိတ္ကေလးနဲ႔။
ကိုယ့္ခံႏုိင္ရည္နဲ႔ ကိုယ္မုိ႔ပဲ အသည္းကြဲသြားသလား။
အမွားျခစ္ကေလးအလည္က ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကေလးကို ခုနကလုိပဲ ေပတံနဲ႔ျခစ္ထုတ္ၾကည့္။
ဒီဇင္ဘာေတြပဲေတြ႕တယ္။

ေနပိုင္
၁၂.၁ဝ.၂ဝ၁၂

အိမ္စာ

ေက်ာင္းမဆင္းခ်င္ဘူး။ ေႏြရာသီဆုိ အသက္တုိတတ္တယ္။
သူမေက်ာင္းမတက္တဲ့ေန႔ဆုိ ကိုယ့္မွာလည္း ၾကည့္စရာမ်က္ႏွာမရွိေတာ့ဘူး။
ခံရခက္တယ္။ သူမနဲ႔လဲေရးမယ့္ေဘာပင္ကေလး ေသြးရုိးသားရုိးလမ္းမွားပိုင္ခြင့္နဲ႔။
ေကာ္ရစ္တာႀကီးျမင္တုိင္း ကိုယ့္ေျခမအေဟာင္းေလးကို ျပန္ျပန္သတိရတယ္။
ေခါင္းစည္းႀကိဳးအစိမ္းေရာင္ေလးကို ခ်ဥ္ခ်င္းတက္မႈကကိုယ့္ကို ထမင္းမစားကြမ္းမစားလုိ႔ ျမင္တယ္။
ေက်ာင္းေရွ႕ကသစ္ပင္တန္းႀကီးမွာ ကိုယ္ဘယ္လုိလည္ပင္းမ်ိဳးနဲ႔ေမွ်ာ္ရမလဲ။
ေက်ာင္းစာအုပ္ ေနာက္ေက်ာက အပိုင္းအစ စာတုိမ်ား။
ဒီလက္ေမာင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ခပ္ျပင္းျပင္းလာရုိက္မလဲလုိ႔ပဲ ေစာင့္.. ေစာင့္ေနရ/မိတယ္။
လြမ္းရလြန္းလုိ႔ အမာရြတ္ေတြလည္းမ်ားေနၿပီ။
ကိုယ္မုန္႔ေစ်းတန္းမသြားဘူး။ လက္ေတြ႕ခန္းေရွ႕မသြားဘူး။
ဘယ္လုိလက္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ေရးမွ သူမအေၾကာင္းကုိေရွာင္လုိ႔ရမလဲ။ ကိုယ္မသိဘူး။
သူမပါးကြက္ကေလး ေက်ာင္းမတက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္းစာေမးပြဲက်ႏုိင္တယ္။

ေနပုိင္
၁၇.၀၉.၂၀၁၂
ဝ၁း၁၄

အစိမ္းေရာင္ မွတ္တိုင္

စစ္ပြဲေတြနဲ႔ ကမာၻကို ကယ္တင္လုိ႔မရဘူး။
အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီလုိ႔ ထင္ေနတာကလည္း အပိုပဲ။
ဒီလုိနဲ႔.. ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ကို အဖမဲ့ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။

စစ္ပြဲေတြဟာ တရားမနာဘူး။
ဒီေတာ့ကိုယ့္လုိပဲ လူရုိင္းကေလးျဖစ္ရတယ္။
အသက္ကိုအိမ္မွာထားခြင့္မရွိတာလည္း ဒီစစ္ပဲ။

ငါတုိ႔အိပ္မက္ကေလးေတြ မုိင္းနဲ႔ပါသြားၿပီ။ မ်က္ရည္မ်ား။
စစ္ပြဲဆုိတာ မ်က္ရည္နဲ႔ေသြး ဓာတ္ျပဳထားသလုိမ်ိဳး။
ငိုသံေတြနဲ႔ပဲ ပန္းေတြပြင့္ရတယ္။
အခ်စ္မွာမ်က္စိမရွိသလုိ စစ္မွာလည္း မ်က္စိမရွိဘူး ေမေမ။
ဒီည.. ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္အျပတ္ကေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ပါ့မလား။

ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီးမွေျမပံုေပၚတက္လည္း အိမ္နဲ႔ေဝးတုန္းပဲ။
အိမ္ေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း လမ္းအေဝးႀကီးေလွ်ာက္ရဦးမယ္။
ဘယ္သူသိမလဲ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ပုခံုးေပၚက မွတ္တိုင္ေလး အိပ္ေရးပ်က္ေနတယ္ဆုိတာ။

ေနပိုင္
၁၉း၄၅
၁၁.ဝ၉.၂ဝ၁၂

ေအာက္ပါတုိ႔ကို ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ စီစဥ္ပါ။

ေငြေၾကး။ ဂုဏ္သိကၡာ။ စံပယ္ပန္း။ ဂ်ပန္ဖိနပ္။ ဝီစကီ။
ဘုရားသခင္။ ျပည္သူ။ အေၾကြ ၂ဝ။ အိမ္နံပါတ္ (၇)။ ျပည္လမ္း။
အခ်စ္။ R.T.H ။ မိုးရာသီ။ ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ။ သူေတာင္းစား။ စီးပြားေရး။
ေမာ္ေတာ္ပီကယ္။ ညေန(၆)နာရီ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္။ တကၠသိုလ္။ ကဗ်ာဆရာ။
နတ္ျပည္ (၆)ထပ္။ ေဘာပင္။ ဘတ္စ္ကား။ မိန္းမပ်က္။ ဟာသ။
အစိမ္းေသ။ မီးရထား။ ဆံပင္ရွည္။ ကုိကာကိုလာ။ အမႈိက္မပစ္ရ။ ကုတင္။
ေမ့ေဆး။ ျပႆဒါး။ သမၼတ။ မုိင္းဆဲဗင္း။ www.facebook.com ။
အခြန္လြတ္ေစ်း။ ေနပိုင္။ ျမန္မာစာ။ ဦးဝိစာရအဝုိင္း။ ပုရြက္ဆိတ္။ ၅ေပ၉လက္မ။
ရုပ္ရွင္ရုံ။ ပမႊား။ ခံႏုိင္ရည္။ ႏုိက္ကလပ္။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္။ အိမ္ေဖာ္။
သံေယာဇဥ္။ အပါယ္ေလးပါး။ ပင္လယ္။ သုေတသန။ အယ္ဒီတာ။
ငါ။ မွတ္ပံုတင္။ အမ်ားျပည္သူသံုးတယ္လီဖုန္း။ မန္ခ်က္စတာယူႏုိက္တက္။ သည္းခံျခင္း။
ကြ်န္မရွင့္ကိုခ်စ္တယ္။ ကြန္ဒံုး။ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း။ သၾကားလံုး။ စက္ေရတြင္း။
ႏုိင္ငံျခား။ လူ။ ကားအဝင္အထြက္ရွိသည္။ အင္းလ်ားကန္။ နာေရး။


ေနပိုင္
၀၅.၀၉.၂၀၁၂
၁၆း၃၅

အိမ္ယာမဲ့ (၂)

ရန္ကုန္ကို တံခါးေခါက္လည္း အထဲမွာ ရန္ကုန္မရွိဘူး။
ရန္ကုန္ဟာ သူ႕ေျခမနဲ႔သူ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတယ္။
ခုည ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘယ္လုိအိပ္ၾကမလဲ။
၂ဝဝ တန္ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးေပၚက ျခေသၤ့ရုပ္မွာ အိမ္ရွိလား။
ရြာလာတဲ့မုိးမွာေကာ အိမ္ရွိလား။
ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ေသြးရုိးသားရုိး အိမ္နံပါတ္ တပ္တယ္။
အျဖဴတလွည့္ အနီတလွည့္ ပလက္ေဖာင္းမ်ား။
ဘယ္တလွည့္ ညာတလွည့္ ေျခလွမ္းမ်ား။
မ်က္လံုး၂ဖက္ပိတ္ဖုိ႔ ေငြေၾကးဘယ္ေလာက္လုိမလဲ။
ေနာက္တစ္ခါ ၂ဝဝ တန္အေဟာင္းေလးကို ထပ္ၾကည့္တုိင္း
ဖိနပ္သဲႀကိဳးေလးက ကိုယ့္ကိုအားနာတယ္။
ကိုယ္အခု ၿမိဳ႕နာ ျပနာ က်ေနတယ္။
ပလက္ေဖာင္းနံပါတ္ဟာ ၄၃ဟာ ကုိယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ မေတာ္လုိ႔။

ေနပိုင္
၀၉.၀၈.၂၀၁၂
၀၃း၀၉

အိမ္ယာမဲ့

ေငြေၾကးေတြေသၿပီ။
ကိုယ္ ဆုိးမုိက္လုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ပလက္ေဖာင္းကပါ အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ရင္ ခက္မယ္။

ေနပိုင္
၀၃.၀၈.၂၀၁၂
ဝဝး၄၅

အလင္းဆုိင္ထဲ က်န္ခဲ့တယ္ ဇူလုိင္

ညဟာ ျပည္တည္ေနသလား။
မီးေခ်ာင္းထဲမွာ ကူးစက္ေရာဂါပိုးေတြရွိေနတယ္ (၂၄)နာရီ။
ခဲြစိတ္ဓားကို ေမ့ေဆးေပးၿပီးမွ ကေလးယူပါ။

ဘုရားတ တုိင္းလည္း ဘုရားသခင္က
ႏႈတ္ဖ်ားကိုေရာက္လာမွာမွမဟုတ္ဘဲ။
ေၾကာက္တတ္လြန္းလို႔ ထမင္းရည္ပူစည္းကို အၿမဲဦးသံုးႀကိမ္ခ်တယ္။
ရွံဳးေနၿပီးသားကို ပန္းေပးလုိက္ျခင္းကလည္း ဇူလုိင္ပဲ။

အလင္းေရာင္ငွားခ တစ္ရက္ဘယ္ေလာက္က်လဲ။

ဓားနဲ႔မထုိးရက္လုိ႔တဲ့ ေငြထုပ္နဲ႔ေပါက္တယ္။
အဲဒီ့ေန႔က ဟီရုိရွီးမားမွာ ဗံုးကြဲတယ္။
ကုိယ္ေစာင့္နတ္က ကိုယ့္ကို လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာထည့္တယ္။

နင္ငါ့ကိုေမ့လိုက္ပါဆုိၿပီး
အရက္သမားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။
ကိုယ့္ေျခမနဲ႔ကိုယ္ အိမ္ေပၚက ခဏခဏဆင္းတယ္။

မသိစိတ္ကလည္း ခက္တယ္။
ေခါင္းအံုးထဲ နင့္ႏႈတ္ခမ္းရွိတယ္လုိ႔ပဲ ထင္.. ထင္ေနတယ္။


ေနပိုင္
၀၁း၄၀
၃၀.၀၇.၂၀၁၂

အမ်ားျပည္သူသံုး တယ္လီဖုန္း

သူမရွိဘူး။
ဘယ္သြားလဲ ေျပာမသြားဘူး။
စကားႏွစ္ခြန္းနဲ႔ တစ္မိနစ္ဟာ အဆိပ္ က်တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ဆက္သြယ္ေရးလုိင္းေတြ ျပတ္ေတာက္မသြားဖုိ႔
အေမွာင္ကိုရွင္ေအာင္ ျပႆနာကို မီးထြန္းၿပီးရွာတယ္။
ကိုယ္မေနႏုိင္ဘူး။ ေျပာင္းလဲသမွ်အထင္ကရေတြ
ခုဆုိ..
ရန္ကုန္ဟာ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ စကတ္ပိုတုိလာတယ္။
ေျပာၿပီးစလစ္နံပါတ္(၁)။ ျပည္ပထြက္ခြါ။
ေရမရွိျခင္း။ ဓာတ္ေလွကားဆုိင္ရာ ဖ်ားနာမႈ။
ၾကားလား.. က်ားလား။
ႏုိင္ငံျခားသား ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသြားၾက။
ႏုိင္ငံျခားကို ဘာမွတ္ေနလဲ။
ႏုိင္ငံျခားက ေခြးေတြသိပ္ႀကီးတယ္။

အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားၿပီ။
ေနာက္လူေတြလည္းေစာင့္ေနၿပီ။
ခင္ဗ်ားေျပာေနတာ တစ္ယာဖုိးမကေတာ့ဘူး။
ဟုတ္ကဲ့။ သူဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ျပန္ေရာက္မလဲ။
ကြ်န္ေတာ္ဆံပင္ရွည္လာတဲ့ေန႔ဆုိ
သူလည္း ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပနဲ႔ နီးလာတယ္။
မွန္မၾကည့္ဘဲ
အရက္မေသာက္ဘဲ
စကားစျမည္မေျပာဘဲ
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ မဝတ္ဘဲ .. ရွင္တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ရန္ကုန္မွာမရွိဘူး။
ရန္ကုန္ဟာ နယ္ေဝး..
ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ေဝးတယ္။

တကယ္ေမ့ၿပီး
ဒါမွမဟုတ္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး
ျပကၡဒိန္အႏြမ္းေလးေတြကုိ သိမ္းထားတယ္။
ရန္ကုန္ဟာ အရင္လုိမဟုတ္ဘူး
ရန္ကုန္ဟာ ေပ်ာက္လြယ္ရွလြယ္ လာတယ္။ ကိုယ့္ကို။
မျမင္ခင္ကပဲ တံေတြးကို ထြီခနဲေထြးလုိ႔
ေရာ့ခ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကြမ္းယာလုပ္ဝါးလုိ႔
မုိးလင္းဆုိင္ေတြကို ယားနာလုပ္ေပါက္လုိ႔
အသည္းေယာင္ေရာဂါဟာ မုိးသည္းတုိင္း သည္း..
တီ.. တီ.. တီ..
လူႀကီးမင္း။

ေနပိုင္
၁၈.၀၇.၂၀၁၂
၀၁း၁၈

ကိုယ္နဲ႔မလုိက္တဲ့ အေသ

စိတ္က မနက္ခင္းတစ္ခုလုိ႔ ကိုယ့္ဆီမွာ ခဏခဏ မုိးလင္းတယ္။
ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာျဖစ္လုိ႔မရဘူး ဂ်ဴလီယာ။
ကုိယ့္တုိက္တာေတြကုိ ဘာလုိ႔ ေဆးသုတ္ေနၾကသလဲ။
မနက္ျဖန္အေၾကာင္း ဝါးရံတာထိုးၿပီး ကိုယ္ရပ္ၾကည့္တယ္။
အရိပ္နဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားလာမႈမ်ား။
အိပ္မက္ကို ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ဖုိ႔ သူမဟာ ညဥ့္ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားခဲ့/ရတယ္။
လက္သည္းနီေတြမေျခာက္ခင္အထိ ႏႈတ္ခမ္းဟာ ခပ္ေကြးေကြး။ ခပ္ေသးေသး။
စကားလံုးအႀကီးႀကီးနဲ႔ မလုိက္ေအာင္ ေသးငယ္ေနၾက။

ကိုယ္ဟာအရြယ္ေရာက္ၿပီးၿပီ ဂ်ဴလီယာ။
လမ္းႀကံဳတဲ့အခါ ယံုၾကည္မႈကို တစ္ခါတည္း အခြန္ေဆာင္ခဲ့ပါ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမစ္တစ္ခုလုိ႔ သံသယမဝင္ခင္အထိ။
တံေတြးခြက္မဟုတ္လည္း ေမ်ာတယ္။

ဒုတိယပိုင္းေရာက္ၿပီ ဂ်ဴလီယာ။
ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးနဲ႔ လူစားခ်င္းလဲပါ။
ၿပီးမွ မုိးခုိးေခါင္းတုိင္လုိ႔ ကိုယ့္ကို နာမည္မွတ္ပါ။

ေနပိုင္
၀၄း၄၅
၁၇.၀၇.၂၀၁၂

ေလး @ ရင္ဘတ္ . ေလး

ျပတင္းေပါက္မွန္ေတြက ကိုယ့္စိတ္ကို ေထာင့္မွန္က်ေနတယ္။
ေလး ကိုမျမင္ရတဲ့ေန႔မွာ ကိုယ္လည္း ေလးေနတယ္။
ကိုယ္ေဆးမေသာက္ဘူး 'ေလး' ။ နံရံကပ္ပန္းခ်ီေတြကလည္း ေလး အေၾကာင္းပဲေျပာတယ္။
ကိုယ္လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ေလး အိပ္ဖုိ႔ နာရီတစ္လံုးရွိတယ္။ ေလး။
ေလးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေလးေနတယ္။
ႀကိဳးတုိတုိနဲ႔ လွန္ထားလည္း ကိုယ္ ေလးေနမွာပါပဲ။ ေလး။
ဘယ္လုိယံုၾကည္မႈမ်ိဳးက ကိုယ့္ကို အနာျဖစ္ေစဦးမလဲ။
ေလး။ ကိုယ္ဒဏ္ရာမရခင္ ကမာၻႀကီးကို တစ္ေခါက္ေလာက္ဖူးခ်င္ေသးတယ္။
ေလးရဲ႕ပါးျပင္ေပၚက သနပ္ခါးတစ္ခုစာေလာက္ပဲ ကိုယ္ကို ခ်စ္ပါ။ ေလး။
ကမာၻႀကီးပူေႏြးလာတဲ့ေန႔က ကိုယ္လည္း ေလး.. လာတယ္။
ေျပာရရင္ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ေလးလြယ္ပါတယ္။ ေလး။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လည္း ေျမေအာက္ရထားအျဖစ္ ျပန္ဝင္စားထားတယ္။

မီးေရာင္ေတြနဲ႔ကိုယ္ ဆုိက္အဖက္(side effect) ျဖစ္ေနတယ္။
အေရျပားကိုေရေမႊးဆြတ္ထားလည္း ေလးေနတာပါပဲ။
ေလးမရွိတဲ့ေန႔ဆုိ ကုိယ္ဆံပင္ေတြသိပ္ရွည္တယ္။
ေလး.. ရာပါေရာဂါလုိ႔ပဲေျပာရမလား။ ေလး။

ကိုယ္ခုတေလာ သိပ္ယားယံလြယ္ေနတယ္။
အခ်စ္ဆုိတာလည္း မူရင္းေကာင္းမွ မိတၱဴ စြဲ တာမ်ိဳးပါ။ ေလး။

ညဟာ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲထားရင္ေတာင္ ေလး..ပါတယ္။ ေလး။
အတတ္ႏုိင္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူးလုိ႔ လိမ္ေျပာပါ။

ေနပိုင္
၁၅.၀၇.၂၀၁၂
၀၄း၀၀

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ပုခံုးေပၚကအိမ္(၂)

စစ္ ဆုိတာဘာလဲသူငယ္ခ်င္း လုိ႔
လက္တစ္ဆစ္စာ က်ည္ဖူးေလးက
ပုခံုးပုတ္ၿပီးေမးလာတယ္...
ဒီအေျဖကိုသိႏုိင္တဲ့လူဆုိလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္
ဟုတ္တယ္.. မင္းရယ္.. ငါရယ္။

တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔လုိ
ငါ့မွာလည္း အသက္ကတစ္ေခ်ာင္းထဲ သူငယ္ခ်င္း
မင္းေသရမွာမေၾကာက္ဘူးလားလုိ႔ မင္းေမးတုန္းက
ငါရယ္ေနတယ္
မင္းေသရမွာမေၾကာက္ဘူးလားလုိ႔ ငါေမးရင္လည္း
မင္းရယ္ေနပါ...
ကမာၻေပၚမွာစစ္ကိုလုိလားတဲ့ စစ္သားဆုိတာမရွိဘူးဆိုရင္
အျပင္လူေတြယံုခ်င္မွယံုမယ္
အျပင္လူေတြဆုိေတာ့ အထဲမွာဘယ္သူေတြရွိလဲလုိ႔ မင္းေမးခ်င္လာမယ္
အဲဒါ မင္းရယ္.. ငါရယ္။

မင္းသိထားတဲ့ဘဝနဲ႔ ငါသိထားတဲ့ဘဝဆုိတာ
ထမင္းသိုးဟင္းသုိးကေန မုိးခါးေရအထိ
သဲဝဲစားေရာဂါကေန ေျချပတ္လက္ျပတ္အထိ
ေအာက္ဆီဂ်င္ကေန မုိင္းကြင္းအထိ
ဒီလုိပဲ..
ငါတုိ႔ဘဝဆုိတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္လွဴထားရတဲ့ မုိးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြလည္းျဖစ္တယ္
(ငါတုိ႔ဆုိေပမဲ့လည္း အမ်ားႀကီးမဟုတ္ပါဘူး)
ဘယ္သူေတြလဲဆုိေတာ့..
မင္းရယ္.. ငါရယ္။

ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဂစ္တာသံေတြ
စတိတ္ခ်္ရွိဳးလက္မွတ္ေတြထက္
တရႊတ္ရႊတ္ျဖတ္ေျပးေနတဲ့က်ည္ဆံေတြ
တအံုးအံုးထကြဲေနတဲ့ မုိင္းေတြကို
ငါတုိ႔ေခါင္းအံုးလုပ္အိပ္ၾကတယ္
ဒီလုိေျပာလုိ႔ ရယ္ခ်င္ရယ္ေနၾကလိမ့္မယ္
ရယ္မယ့္လူဆုိလုိ႔လည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွဘူး
အဲဒါ မင္းရယ္.. ငါရယ္။

ငါတုိ႔ဆီမွာ
ဒုကၡိတေတြ ရွိတယ္
မသန္မစြမ္းေတြရွိတယ္
ေျချပတ္လက္ျပတ္ေတြရွိတယ္
အားငယ္တတ္တဲ့ ဘယ္ဘက္အိပ္ကပ္ကေလးေတြရွိတယ္
သေျပခက္ရွိတယ္

ငါတုိ႔ဆီမွာ
ေရျခားေျမျခားရွိတယ္
ရဲရဲတက္ ရဲရဲတုိက္ ရဲရဲေခ်မႈန္း ရွိတယ္
ဝင္သက္ထြက္သက္ကေလးရွိတယ္
ဒုကၡရွိတယ္
တမလြန္ရွိတယ္

ငါတုိ႔ဆီမွာ
မုိင္ရွည္ခရီးရွိတယ္
ငိုသံေတြရွိတယ္
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြရွိတယ္
ေသသြားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြရွိတယ္
ေသသြားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို အေလးျပဳေနတဲ့လက္ေတြရွိတယ္
အေလးျပဳေနတဲ့လက္ေတြဆုိလုိ႔ ဘယ္သူေတြမ်ားလဲလုိ႔ မင္းသိခ်င္လာမယ္
အဲဒါ မင္းရယ္.. ငါရယ္။

ေသျခင္းတရားက
trailer ျပေလ့မရွိဘူး
ေသျခင္းတရားဆုိတာ
မင္းနဲ႔ငါတစ္ေယာက္တစ္ဝက္ေသာက္ခဲ့တဲ့
စီးကရက္တစ္လိပ္စာေလာက္ပဲ သူငယ္ခ်င္း
စစ္သားဆုိတာ ေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလည္း
လူေျပာမ်ားတတ္ေသးတယ္
ေျပာမယ့္လူဆုိလုိ႔လည္း ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္
အဲဒါ.. မင္းရယ္.. ငါရယ္။


ေနပိုင္
၁၂.၀၃.၂၀၁၂
(တပ္မေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္)
(P.S ကဗ်ာဆရာ ကုိၾကည္သက္ဟန္၏ ကဗ်ာဟန္အား ျပန္လည္ခံစားထားပါသည္)

ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲကေန႔

ပကာသနဆုိလုိ႔ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွဘူး
အမက္ေမာဆံုးကေတာ့
အိပ္မက္ထဲတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေလးပါပဲ။

စိတ္ထဲခ်ိန္ကိုက္ေနတဲ့ ဗာဂ်င္းေလးရွိတယ္
လက္ျဖန္႔ထားတဲ့ညေရးညတာေတြနဲ႔ ညေနေလးနာရီကိုေတာ့
ကိုယ္ကြင္းခတ္ပစ္လုိက္တယ္
ပုခံုးေပၚကို ဆံစေတြျဖတ္သန္းသြားလာၿပီးတဲ့ေနာက္
ကိုယ္ဟာ ေခါင္းအံုးေလးျဖစ္သြားဖူးတယ္။

တကယ္ေတာ့အိပ္မက္ဆုိတာ
ေပါက္ရေျပာတတ္တဲ့ ကေလးဆုိးေလးပါပဲ။

မုန္႔လင္မယားေတြေခါပစ္ခံလုိက္ရတဲ့ တေစၦဟာ ကုိယ္ပဲလား။
ကိုယ္ဟာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံထားရရင္ေတာင္ ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေနတတ္တဲ့
ေခြးေလေခြးလြင့္တစ္ေကာင္ပါ။

လက္ဖမုိးေပၚက အျဖဴေရာင္ေဖာင္းၾကြရုပ္ေလးဟာ
နံရံေပၚကစစ္ပြဲအတြက္ အထိန္းအမွတ္
ပဲ့တင္သံကေတာ့ လွမ္းေခၚေနတဲ့ၾကားက
ထြက္ခြါသြားျပန္ၿပီေလ။

ေနပိုင္
၂၂.၀၂.၂၀၁၂

Effect တစ္ခုႏွင့္ ဂႏ​ ၱဝင္ဆန္ဆန္ ေသဆံုးျခင္း ကိုယ္တုိ႔

ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လည္း ဂ်ဴႏုိကိုပဲျမင္ရတယ္။
အခ်ိန္ကာလဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ shock တစ္ခုျဖစ္သြား
လမ္းလြဲစ digital ရာသီဟာ သိပ္မေဝးပါလားလုိ႔
ခံႏုိင္ရည္မဲ့စြာ အသြင္ေျပာင္းလဲပစ္ေတာ့မယ့္ ေတးသြား
"ကုိယ္ဟာ လူယုတ္မာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။
ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တတ္တဲ့ လူယုတ္မာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္"
အခ်စ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရးမဟုတ္တဲ့အတြက္
ဂ်ဴႏုိဟာလည္း ကိုယ္.. ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ခံမယ့္ လက္ေကာက္ဝတ္မဟုတ္ဘူး
"ရွင္ဟာေလ ကြ်န္မကုိပဲ လုိက္စေနေတာ့တာပဲ" လုိ႔/သူမ
ကိုယ္ဒဏ္ရာမရခင္က တုန္႔ျပန္မႈတစ္ခုကို လုိအပ္ၾကည့္ရ
ေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာ/ၿပီးမွ
ရလက္စ/ျပဳစုလက္စ အစအနကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေသြးထြက္ၾကည့္
ျပကၡဒိန္ဟာ ျပႆဒါးေသလုိ႔ဝင္စားလည္း ကိုယ္
သေရအရွံဳးေပးၿပီးေလာင္းမွာပဲ။ ကိုယ္တုိ႔ယံုၾကည္မႈဟာ
ကိုယ္တုိ႔လက္ေကာက္ဝတ္ထဲမွာပဲရွိတယ္။ ေအာက္ေျမာက္ေထာင့္အရပ္၌ရွိေသာ
တြားသြားမႈတစ္ခုနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ဖုိ႔
ခြ်တ္ယြင္းေနခဲ့သလား။

လင္းယုန္ငွက္ကို မိတ္ကပ္သုတ္ေပးစရာအေၾကာင္း
မရွိဘူး(။)ကိုယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္
ယံုၾကည္မႈကို သူမ်ားအား ေပးမဖတ္ဘူး။
"ဟုတ္တယ္မလား" လုိ႔ နယ္ရုပ္ေလးက ကံၾကမၼာကို ေျခတစ္လွမ္းနဲ႔
အစား/ခံ ျပတယ္။

ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့နယ္ေျမေတြလည္း တိတ္ဆိတ္
စစ္ပြဲဟာ ကိုယ္တုိ႔ေသြးလန႔္ဖုိ႔
ဘယ္လည္ေခ်ာင္းထဲမွာမွ အသံေကာင္းဟစ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ထားေတာ့။ ကိုယ့္ကိုပဲ မင္းခ်စ္ရမွာ/သင့္တာ
အဆိပ္နဲ႔လက္ေကာက္ဝတ္ဟာ/မွာ
ေျပာင္းျပန္သက္သက္ စီးဆင္းတယ္။

ေနပိုင္
၁၅.၀၆.၂၀၁၂

တမ္းတတ

"ရွင့္မ်က္လံုးထဲမွာ ကြ်န္မကို ထည့္ထားရဲ႕လား"
ရွင္က အခ်စ္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္ခါနီးမွ အသံုးျပဳတယ္။
အခ်စ္ဆုိတာ ရွင္ထင္သလုိ ကုတင္ေပၚက ရူးသြပ္မႈ
မွမဟုတ္ဘဲ။ ကြ်န္မက ျပတ္သားတယ္။ ခ်စ္တယ္
လုိ႔ေျပာတုိင္း အေျဖမေတာင္းဘူး။ ျပကၡဒိန္အစုတ္ေတြကို
အတူတူရွိခဲ့တဲ့ေႏြရာသီေတြထဲ လႊင့္ပစ္လုိက္ေတာ့
ရွင္နဲ႔ကြ်န္မ အနည္းဆံုးေတာ့ အနတၱေတြ ျခားသြားၿပီ။
ရွင္က ကမာၻမီးေလာင္ရင္ ကြ်န္မကို ခ်နင္းဖုိ႔ အခ်စ္ကို သဲႀကိဳးလွလွတပ္စီးတယ္။
ကြ်န္မ မႀကိဳက္တာ အဲဒါပဲ။ ရွင္ေျပာတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေျခကားယားလက္ကားယား
ရွင္သိတဲ့ ဓာတ္တုိင္တခ်ိဳ႕လည္း မီးမလင္းတတ္ၾကေတာ့ဘူး။

ရွင္ကမနက္ျဖန္။
ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့စကားတစ္ခြန္းနဲ႔
ေနဝင္ခ်ိန္ဆုိ သူေတာင္းစားအျဖစ္ခံတယ္။
ကြ်န္မေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ။ ကမာၻႀကီးအသည္းအသန္ျဖစ္တဲ့ေန႔က
ရွင္အိမ္မွာမရွိဘူး။ ရွင္မသိလုိက္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ ရွင္က အခ်ိန္မေစ့ေသးတဲ့ အသုဘတစ္ခု
မတည့္တာေတြ အလြန္အကြ်ံစားတယ္။
ၿပီးမွ ကြ်န္မကိုသတိမရဘဲ ခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။
ကြ်န္မ အမွားအတြက္...
ေသခ်င္းေကာင္းနဲ႔ ေသပါေစလုိ႔ သံေယာဇဥ္ရွိထားတယ္။

ေနပိုင္
၁၁.၀၆.၂၀၁၂
၂၃း၃၄

ျခင္ကိုက္လုိ႔

သူ.. ကြ်န္မနားမွာ လာၿပီး ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတယ္။
ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႔ဆုိလုိ႔ကို မရဘူး။
နည္းနည္းေလာက္မွ ေဒါသထြက္ေၾကာင္းမျပရင္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္
လုပ္တဲ့အထိ ေရာင့္တက္လာေရာ။ နည္းနည္းေလာက္ေမွာင္လာၿပီဆုိ သူ႕
ႏွာေခါင္းႀကီး ကားကားကားကားနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီႏွာေခါင္းက
သိပ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာပါပဲရွင္။ ေရာက္လာတဲ့အခါတုိင္းလည္း အေပါင္းနဲ႔
အသင္းနဲ႔။ ဂစ္တာမပါေပမဲ့ သူ႕အသံေသးအသံေၾကာင္နဲ႔ အေႏွာက္အယွက္
ေပးေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ ကြ်န္မအထင္ေျပာရရင္
သူ႕အေဖနဲ႔ အေမက သူ႕ကိုမဆံုးမဘူးထင္ပါရဲ႕။ (ဒါမွမဟုတ္ ဆံုးမလုိ႔မရတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္)
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မကို ေႏွာက္ယွက္သလုိမ်ိဳး တျခားသူေတြေကာ သူ
ေႏွာက္ယွက္ေနက်ပဲလား။ ဒီတစ္ခါမ်ား သူပြတ္သီးပြတ္သပ္ လာ
လုပ္ရင္ အသေရဖ်က္မႈ၊ ပုိင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ႔ တရားစြဲ
ပစ္မိေတာ့မွာ။ ဒီေလာက္ၿခိမ္းေျခာက္လည္း ထူးမယ္မထင္ပါဘူးေလ။ သူက
သတၱိပဲေကာင္းလြန္းတာလား၊ သိပဲမသိတာလား။ ကြ်န္မ
လက္ခုပ္တစ္ခ်က္တီးလုိက္တာနဲ႔ သူဘဝပ်က္သြားႏုိင္တယ္။ သြားၾကပါ
ရွင္။ ရွင္တုိ႔ကို ကြ်န္မ မေႏွာက္ယွက္သလို ကြ်န္မကိုလည္း ရွင္တုိ႔ မေႏွာက္ယွက္ၾကပါနဲ႔။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္
ရွင္တုိ႔ကို သတ္ရင္သတ္ မသတ္ရင္ ကြ်န္မျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္လုိက္ေတာ့မယ္။


ေနပိုင္
၁၈း၂၈
၂၈.၀၅.၂၀၁၂

ခ်စ္သူနဲ႔ကန္တဲ့ေဘာလံုးပြဲ

ေဘာလံုးပြဲမွာ ဂ်ဴႏုိပါလာရင္
ကိုယ္ဟာ စေပးေဘာလံုးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဒုတိယပိုင္းမွာ ကိုယ္.. လူစားလဲခံရပါ့မလားလုိ႔ ေလျဖတ္ေနၿပီ။

ကိုယ့္မွာ ..
သူမထုတ္ျပမယ့္ ျပကၡဒိန္ေတြကိုေၾကာက္ရ
သူမ ကန္သြင္းလုိက္မယ့္ ျပႆဒါးေတြကိုေၾကာက္ရနဲ႔
သူမ.. ဟာ ကိုယ့္ကိုဂုိးေပါက္ႀကီးလုိ႔ထင္ေနတယ္။

ကုိယ္ဘယ္လုိအခ်ိန္မ်ိဳးထိ ဖ်ားနာေပးရဦးမလဲ
လြမ္းတယ္ဆုိတာ ဟန္ေဆာင္လွဲခ်တာလုိ႔သူမ ထင္ေနမလား
နာက်င္ခ်ိန္ ဆုိတာ ဧပရယ္အတြက္ မ်ားလြန္းတယ္။

ကိုယ့္ဆီက ေဘာလံုးပါသြားတာမဟုတ္ဘူး
ကိုယ့္ဆီ ေဘာလံုးကုိေရာက္မလာေသးတာ။

ပထမပိုင္းၿပီးတဲ့အထိ သူမ.. အသည္းကြဲေနဦးမလား
ဒါမွန္းသိရင္ ကိုယ္အဲဒီ့ဘက္ကိုလွဲခ်ခဲ့မိမွာ။

အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေျပးလာသူေတြ
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ျမင္ေနရတယ္။
သူတုိ႔ကကိုယ့္ကိုမျမင္ဘူး။ ေဘာလံုးကိုျမင္တယ္။
ေဘာလံုးက သူတုိ႔ကိုမျမင္ဘူး။ ဂုိးေပါက္ႀကီးပဲျမင္တယ္။

ခုမွဒုတိယပိုင္းအစပဲရွိေသးတာ
"ကြ်န္မ ကို႔ ကို သိပ္ခ်စ္တယ္".. လုိ႔
သူမ ပါးစပ္ပုပ္ႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။


ေနပိုင္

ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္ဂ်ဴႏုိ

ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်ေနတဲ့ညီမွ်ျခင္းေလးကို
သြားမႏႈိးလုိက္နဲ႔ဂ်ဴႏုိ
မနက္ခင္းေလးေရာက္မလာခဲ့ရင္ေတာင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႕ကို ေပြ႕ထားရင္း
ဆံပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ႏွစ္သိမ့္ရင္း
ဒီလုိပဲ ငါအနာရင္းခဲ့တာ။

ဟုတ္တယ္ ဂ်ဴႏုိ
အဲဒါတနဂၤေႏြေန႔လားလုိ႔ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ
သံသယဝင္စရာမလုိဘူး ဂ်ဴႏုိ
ဂ်ဴႏုိဟာ ငါမျဖစ္ႏုိင္သလုိ
စြန္..လႊတ္တဲ့သူက ေကာင္းကင္ကစြန္ေလးေပ်ာ္ေနတာကို ေငးေနရသလုိ
ငါဟာလည္း ဂ်ဴႏုိမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့သလုိ
ငါသိတယ္ဂ်ဴႏုိ
ဆံပင္ေတြကိုညွပ္ စိတ္ေတြမပါေစနဲ႔ေပါ့ ဂ်ဴႏုိ။

ဒီအမည္နာမေလးကို
ငါအပိုင္ရခ်င္တယ္ဂ်ဴႏုိ
ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာကို
စာအုပ္ထဲမွာပဲပိုင္သလုိ
ငါပိုင္ခ်င္တယ္ဂ်ဴႏုိ...
ေျပာရင္းဆုိရင္း နင္ဆံပင္ေတြေတာင္ရွည္လာၿပီေနာ္
ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံုထဲမွာေတာ့နည္းနည္းပိန္သြားသလုိပဲဂ်ဴႏုိ
ဒါနဲ႔
နင့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ငါရဲရဲတင္းတင္းပဲဆုပ္ကိုင္လုိက္တယ္
ဂ်ဴႏုိ...
အမွတ္တရဆုိတာ ဒဏ္ရာရဲ႕နာမည္ေျပာင္လား
ငါထင္ေတာ့ထင္ပါတယ္...
ကဗ်ာေလးက ကဗ်ာဆရာကိုမခ်စ္ဘူးလုိ႔
ငါထင္ပါတယ္
အသည္းကြဲတယ္ဆုိတာ ဝဋ္နာကံနာလုိ႔
ငါထင္ပါတယ္
နင္မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့မယ္သူဟာလည္း
ငါထင္ပါတယ္ဂ်ဴႏုိ။

ပံုျပင္ေတြကို ေရစင္ေအာင္ေဆးပါဂ်ဴႏုိ
လမ္းခြဲေရာက္တုိင္း ဘုရားစာရြတ္ေစခ်င္တယ္
နင္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီခါးခါးေတြကပဲ ငါ့ကိုခါးသြားေစတာမ်ိဳးလားဂ်ဴႏုိ
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး
ငါဘယ္လုိမွလက္ခံလုိ႔မရႏုိင္ဘူး ဂ်ဴႏုိ
ဂ်ဴႏုိ တစ္ခုခုေတာ့ျပန္ေျပာပါဦးဂ်ဴႏုိ
မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာပါဦး
ငါေျပာရင္နင္မယံုေပမဲ့
နင္ေျပာရင္ ငါယံုမွာပါဂ်ဴႏုိ။

အခ်စ္ဆုိတာ မေၾကျငာပဲတုိက္တဲ့စစ္ပြဲပဲ ဂ်ဴႏုိ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ေျခတစ္ဖက္လက္တစ္ဖက္ ျပတ္သြားခဲ့ၿပီ
နင္သိလားဂ်ဴႏို
ဟိုနားမွာထုိင္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာက
နင္မရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ကငါ့ေလာက္ ရုပ္မဆုိးဘူးဂ်ဴႏုိ
အက္အိတြဲက်ေနတဲ့ တံခါးေခါက္သံေတြအစား
ပင္လယ္ေတြဆီ လႈိင္းလံုးေတြနဲ႔ပဲ လုိက္သြားရေတာ့မွာလား ဂ်ဴႏုိ
ငါဟာ ငါမဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ဂ်ဴႏုိလုိ႔ေခၚပါဂ်ဴႏုိ
ငါေသသြားတဲ့အခါ
ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို အသည္းကြဲေရာင္သုတ္ၿပီး
ငါ့အုတ္ဂူမွာ ထုိးထားေပးပါဂ်ဴႏုိ
ငါ့ကို မမွတ္မိရင္ေတာင္ ႏွင္းဆီေလးကိုေတာ့ မွတ္မိပါ ဂ်ဴႏုိ။

ေဖေဖာ္ဝါရီကုိစိတ္မပူပါနဲ႔ဂ်ဴႏုိ
(ငါ့ကိစၥထား)
ငါေတာ့လုိက္မပို႔ေတာ့ဘူးဂ်ဴႏုိ
နင္သာ ဒီဇင္ဘာကိုေရာက္ေအာင္သြား
လက္ျပဖုိ႔သာမေမ့နဲ႔ဂ်ဴႏုိ။

သက္တန္႔ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ နင္ဘယ္လုိသေဘာရလဲ ဂ်ဴႏုိ
အဲဒါငါငယ္ငယ္က ဓာတ္ပံုေတြပဲဂ်ဴႏုိ
တျဖည္းျဖည္း
ေရေတြႀကီးလုိက္ ။ အသက္ေတြႀကီးလုိက္။
မုိးေတြေခါင္လုိက္။ အေတြးေတြေခါင္လိုက္။
မီးေတာင္ေတြေပါက္လုိက္။ စိတ္ေတြအခ်ဥ္ေပါက္လုိက္။
တကယ္ေတာ့..
ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာတာ ငါ့ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး ဂ်ဴႏုိ။


ေနပိုင္
၀၄.၀၂.၂၀၁၂

အိပ္မက္ကေလးပဲ ျဖစ္မယ္ ေမာင္

တမလြန္ဆုိတာ မုိးရြာေလ့ရွိသလား ေမာင္။
အခ်ိန္တုိတုိေလးမွာပဲ ေမာင့္ရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္ကေလးလည္း တုိသြားတယ္။
ဘယ္လုိဘုရားသခင္ရဲ႕လက္မ်ိဳးနဲ႔မွ စစ္ပြဲေတြကို သတ္လုိ႔ရမလဲ။

အိပ္မက္ကေလးလည္း ျဖစ္မယ္ေမာင္။
အိပ္မက္ဆုိတာလည္း အိမ္ထဲမွာပဲရွိလိမ့္မယ္။
ေမာင္မျမင္ဖူးတဲ့သားေလးက ေမာင့္ကုိလည္းျမင္ဖူးမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါမင္းေဖေဖလုိ႔ ဓာတ္ပံုကေလးျပမိတဲ့အခါ
ကေလးျပန္ေျပာမယ့္စကားေတြက ကြ်န္မအတြက္ အေလ်ာ္အစားလည္းႀကီးမယ္ ေမာင္။

ရန္ကုန္မွာမုိးရြာတဲ့ေန႔က ေမာင္ကြ်န္မဆီ ျပန္လာတယ္။
လက္ႏွစ္ဖက္ပါမလာဘူး။
ေမာင္ကြ်န္မဆီ ျပန္လာတယ္။
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ပါမလာဘူး။
ေမာင္ကြ်န္မဆီျပန္လာတယ္။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးပါမလာဘူး။
ေမာင္ကြ်န္မဆီျပန္လာတယ္။
ဝင္သက္ထြက္သက္ကေလး ပါမလာဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေမာင္ကြ်န္မဆီျပန္လာခဲ့တယ္ ေမာင္။

ကြ်န္မက စစ္ပြဲေတြကိုမုန္းၿပီး စစ္သားေတြကို ခ်စ္တယ္ ေမာင္။
စစ္ပြဲေတြက စစ္သားေတြကို သတ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို သတ္တယ္။
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ကံၾကမၼာက ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးကို ဝင္တုိက္သြားတယ္။
ေမာင္ျပန္လာခဲ့သလုိပဲ ကြ်န္မဆီ ေမာင္ျပန္လာတယ္။
အိပ္မက္ကေလးပဲျဖစ္မယ္ ေမာင္။

ေနပိုင္

ေက်ာင္းမဖြင့္မီ

ေက်ာင္းတံခါးမ်ား ဖြင့္ထားျခင္းသည္

ေက်ာင္းတံခါးမ်ား ဖြင့္ထားျခင္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္တံခါးမ်ား ပိတ္ထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေနာက္တုိင္းစကားပံုတစ္ခုသည္ ဤဇာတ္လမ္းႏွင့္ မသက္ဆုိင္ပါေၾကာင္း။ ---ေနပိုင္---

**********

ဇနီးျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားျခင္းက ကိုၾကင္ေဆာင္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ထုိးႏွက္ခ်က္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူလားပင္ မေျမာက္ေသးေသာ သားေလးအတြက္သာ သူအလုပ္ထဲတြင္ စိတ္ကို ႏွစ္ထားခဲ့သည္။ မိတဆုိးသားေလးျဖစ္ေသာ္လည္း သားေလးအား တင့္တင့္တယ္တယ္ထားႏုိင္ရင္ ပိုက္ဆံသာ အသည္းအသန္ရွာရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့သည္။ ဇနီး ဆံုးပါးသြားသည့္ကိစၥက ထင္သေလာက္ေမ့ေဖ်ာက္ရန္ မလြယ္လွ။ သားေလးႏွင့္သူ တရင္းတႏွီးေနမိတုိင္း သူ႕ဇနီးကို သူသတိရတတ္သည္။
​
ကိုၾကင္ေဆာင္က စီးပြါးအရွာေကာင္းသည္။ အေသာက္အစားကင္းသည္။ လိမၼာပါးနပ္သည္။ ကုန္သြယ္ ပြဲစားအလုပ္ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္လုပ္ကိုင္သည္။ သူစီးပြါးအရွာေကာင္းေသာေၾကာင့္ပင္ မိသားစုကို လုိေလေသးမရွိထားႏုိင္သည္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံုထားႏုိင္သည္။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေဆြးမ်ိဳးရင္းခ်ာအလြန္နည္းပါး ဇနီးျဖစ္သူကလည္း မိဘႏွစ္ပါးအျပင္ တျခားမရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ မိဘႏွစ္ပါးကို သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ေခၚထားသည္။ အိမ္တြင္ အခန္႔သားေနေစ၍ စီးပြါးကို သူတစ္ေယာက္တည္းရွာသည္။ မိန္းမျဖစ္သူက ကိုၾကင္ေဆာင္ေလာက္ မလည္ဝယ္ေသာ္လည္း အိမ္မႈကိစၥ အဝဝႏွင့္ သားေလး၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ား မိဘႏွစ္ပါး၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားေလာက္ေတာ့ သူမ လုပ္ေနက် အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။​
​
မေမွ်ာ္လင့္ပါဘဲ ဇနီးျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ကိုၾကင္ေဆာင္တစ္ေယာက္ အလုပ္ထဲတြင္သာ စိတ္ကုိႏွစ္ထားလုိက္သည္။ ယခင္က ကုိယ္စားလွယ္ျဖင့္လႊဲထားေသာ ကိစၥမ်ားကို ယခုအခါ သူကိုယ္တုိင္ နယ္တကာလွည့္၍ လုပ္ကိုင္သည္။ စီးပြါးကိုပိုရွာသည္။ တခါတရံ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားေသာအိမ္အတြက္ စီးပြါးပိုရွာေနမိသည္ကိုပင္ သူရယ္ေမာမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္မေပ်ာ္။ ဇနီးျဖစ္သူအား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္မျဖစ္။ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မရသည့္အဆံုး သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးအား စြန္႔ခြါကာ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။
​
ရန္ကုန္တြင္ အစစအရာရာ စရိတ္စက ႀကီးသည္။ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ အိမ္ဝယ္ရသည္။ ရန္ကုန္အိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တုိက္ခန္းျဖစ္သည္။ စမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ျဖစ္သည္။ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ ေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း လွည္းတန္းလိုမ်ိဳး ဆူဆူညံညံမရွိလွ။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ​​
​
အိမ္ဝယ္ၿပီးေသာ္လည္း အသင့္ေျပာင္းေနရန္မျဖစ္ေသး။ အိမ္ကို ျပင္ဆင္ရေသးသည္။ ၾကမ္းခင္းခင္းရသည္။ လက္သမားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရသည္။ နံရံကို ပတ္တီးကိုင္ကာ ေဆးသုတ္ရသည္။ အခန္းဖြဲ႕ရသည္။ တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ရွတ္ေနရသည္။ မိန္းမကို ထပ္ပင္သတိရမိေနေသး၏။ ဇနီးျဖစ္သူသာ အနားမွာရွိလွ်င္ တုိင္တိုင္ပင္ပင္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမည္မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသာ အလုပ္ရွဳတ္ေနရ၏။ ဆယ့္ငါးရက္ ရက္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း အသင့္ျဖစ္သြား၏။ သူတုိ႔မိသားစုလုိက္ ေျပာင္းလာၾကကာ အေျခခ် ေနထုိင္ၾက၏။

**********

​ဒန္ေပါက္ထဲသို႔ ငံျပာရည္ေၾကာ္ထည့္၏။ ဇြန္းႏွင့္အလွခပ္ကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ထည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳအား ေမႊခပ္၏။ ငရုပ္သီးအစိမ္းေတာင့္ကေလးပါလာေသာေၾကာင့္ ပန္းကန္ထဲျပန္ထည့္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ငရုပ္သီးမပါေအာင္ ျပန္ခပ္၏။ ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့ကာ အသာမႈတ္ေသာက္၏။

“ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳေတာ္ေတာ္ေကာင္တာပဲဗ် ။ ဘယ္ဆုိင္က မွာတာလဲ”

“ဒန္ေပါက္ပဲမွာတာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳက ေမေမခ်က္တာေလ။ အအီေျပေလးေပါ့”

“ဟုတ္တယ္။ ဒန္ေပါက္ခ်ည္းသက္သက္ဆုိ အီေနမွာ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳဆုိေပမယ့္ ကြ်န္မက အစပ္ကေလးပါထည့္ခ်က္တာ။”

“ႀကီးႀကီး အဲ့ဒါဘယ္လုိခ်က္လဲ ဟင္းခ်ိဳက သာမန္ အခ်ိဳမႈန္႔ထည့္လုိ႔ ခ်ိဳပံုနဲ႔မတူဘူး”

ေမေမ ၿပံဳး၏။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆံုးအလွဴအျဖစ္ အိမ္တက္ပြဲတြင္ ေမေမ၏ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳအား လူတုိင္းက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾက၏။ ေမေမေရာ ကိုၾကင္ေဆာင္ပါ ေပ်ာ္ရသည္။

“ဒီလုိကြယ့္ ႀကီးႀကီးက အခ်ိဳမႈန္႔သိပ္မသံုးဘူး။ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အိုးထဲကို ေရထည့္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေျခြထည့္။ ပုစြန္ေျခာက္ထည့္။ အေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ အမႈန္႔ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္။ ၿပီးရင္ အခ်ိဳမႈန္႕နည္းနည္းေလးထည့္ ဆားထည့္။ ၿပီးရင္ ငရုပ္သီးအစိမ္းေတာင့္ကေလး ဗုိက္ခြဲၿပီးထည့္။ ဆူရင္ရၿပီ”

နားေထာင္ေနသူေကာင္မေလးက ေၾသာ္ဟု ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္သည္။

“ဖြားဖြားက ေၾကးအိုးခ်က္တာလည္းေကာင္းတယ္”

“ဟုတ္လားသားသားရဲ႕”

ကိုၾကင္ေဆာင္၏ သားက ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ နားေထာင္ေနသူအမ်ိဳးသမီးက ေမး၏။

“ေၾကးအုိးကေကာ ဘယ္လုိခ်က္တာလဲ ႀကီးႀကီး”

“ေၾကးအုိးကလည္းမခက္ပါဘူးကြယ္။ ေၾကးအုိးလုိ႔သာေျပာတာပါ။ ဝက္အရုိးေတြျပဳတ္။ ျပဳတ္ထားတဲ့အရည္ထဲ ဆားထည့္အခ်ိဳမႈန္႔ထည့္။ ျပဳတ္ထားတုန္းမွာ ဝက္သားကို ဆားအခ်ိဳမႈန္႔နယ္ၿပီးလံုးထား။ နႏြင္းမႈန္႔ေတာ့ထည့္မလံုးရဘူး။ ဂ်ံဳမႈန္႔ေလးေတာ့ နည္းနည္းထည့္ရတယ္။ ဒါမွအသားေတြ ဖြါမထြက္ကုန္မွာေလ။ ၿပီးရင္ ခုနက ဝက္ရုိးျပဳတ္ထားတဲ့ထဲကို ထည့္။ ဆားအခ်ိဳမႈန္႔အေပါ့အငန္ထည့္။ ဆူလာၿပီဆုိရင္ ထိုင္ဝမ္မုန္႔ညွင္းအုပ္လုိက္။ အဲ ၾကာဇံကိုေတာ့ အစထဲက ေရစိမ္ထားေပါ့။ စားခါနီးထည့္စားရုံပဲ”

နားေထာင္ေနသူအေပါင္းက အင္မတန္မွ သေဘာက်ၾက၏။ ဧည့္သည္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ။ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းမွ အခန္းေစ့ႏွင့္ ရန္ကုန္မွ ကိုၾကင္ေဆာင္၏ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕သာ လာေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾက၏။

“သားေလးက ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ”

“သံုးတန္းပါခင္ဗ်”

သားငယ္က မိခင္၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္တြင္ ရွိခဲ့သည္မုိ႔ အေျပာအဆုိ အင္မတန္ လိမၼာေရးျခားရွိသည္။ လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္က ရုိရုိေသေသပင္ ျပန္ေျဖ၏။

“ကိုၾကင္ေဆာင္တုိ႔ ကေလး ေက်ာင္းေနဖုိ႔ဘာညာေကာ စံုစမ္းၿပီးၿပီလားဗ်”

ကိုၾကင္ေဆာင္ သတိရသြားဟန္ႏွင့္

“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ေမ့ေနတာ ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ဘာညာက ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဒီရက္ထဲ ခရီးထြက္ဖုိ႔ရွိေသးတယ္.. ျပန္လာမွပဲ”

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ထုိင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးက လက္ေကာက္ေတြျပည့္ေနေအာင္ ဝတ္ထားေသာ လက္ကိုခါရင္း သူမေဘးတြင္ထုိင္ေနေသာ ကေလးကို ေခါင္းေလးပြတ္ကာေျပာ၏။

“ကြ်န္မကေတာ့ သမီးေလးကို TTC မွာထားတယ္ေလ။ အဲ့ဒီ့ေက်ာင္းက ရန္ကုန္မွာေတာ့နာမည္ႀကီးပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒဂံုတစ္တုိ႔ဘာတုိ႔လည္း မဆုိးပါဘူး ေတာ့ပ္တန္းစာရင္းဝင္တယ္”

ကိုၾကင္ေဆာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္သာ နားေထာင္ေနရ၏။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ေပသည္။ ယခင္က ကေလးေက်ာင္းအပ္သည့္ကိစၥဘာညာဆုိတာ သူမလုပ္ခဲ့ဖူး။ ဇနီးျဖစ္သူသာ ဒုိင္ခံေျဖရွင္းခဲ့ေသာကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူ႕အေပၚပင္ ပံုက်လာၿပီ။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကလည္း ကုန္ေတာ့မည္။ ဟုတ္သည္။ သားေလးကိုေက်ာင္းအပ္ရဦးမည္။

**********

“ဟဲလုိ .. ေမေမလား”

“ေၾသာ္ ေအး ဟုတ္တယ္ သား ။ မင္းအလုပ္ေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား”

တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ၾကင္ေဆာင္ အလုပ္အဆင္မေျပ။ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲထားသူႏွင့္ သူ႕ၾကားမွာ ျပႆနာရွိေနသည္။ ကုန္ပစၥည္းဝယ္မည့္ ဝယ္လက္ေတြက ကိုယ္စားလွယ္၏ ဖ်ံက်မႈေၾကာင့္ ေရွာင္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူရန္ကုန္မွခရီးေဝးထြက္လာခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။ သူေမေမ့ကို ညာေျပာရေတာ့မည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာမိလွ်င္ေကာ ေမေမစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္မွလြဲ၍ ဘာမ်ားပိုထူးျခားလာမည္လဲ။

“အဆင္ေျပပါတယ္ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ တလက္စာတည္း အလုပ္ကေလးေတြျဖတ္လုိက္ခ်င္လုိ႔ သားဒီမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာဦးမယ္”

“ဟယ္.. သားေရ။ ငါ့ေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ရဦးမယ္ေလ။”

ကိုၾကင္ေဆာင္ ေခြ်းပ်ံသြား၏။ ဟုတ္သည္။ အလွဴလုပ္သည့္ေန႔က သူသတိရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ႏွင့္ ေမ့သြားခဲ့သည္။ ယခင္ကတည္းက သူလုပ္ေနက်အလုပ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္မည္။

“ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး ေမေမ။ ေမေမပဲသြားအပ္လုိက္ပါလား”

“ေအးေအး ငါလည္း လုိက္ေတာ့ေမးထားတာပဲ ဘာတဲ့ အီးပီစီဆုိလား”

“ဗ်ာ ဘာလဲေမေမ အီးပီစီဆုိတာ..”

“ဟိုေလ.. အလွဴလုပ္တဲ့ေန႔က ေျမညီထပ္က ေကာင္မေလးတက္ေနတယ္ဆုိတဲ့ေက်ာင္းေလ”

“အာ.. TTC ပါအေမရဲ႕”
“ေၾသာ္ေအး ဟုတ္သား ေနာက္ၿပီးရွိပါေသးတယ္။ တံခြန္ တစ္ ဆုိလား”

“ဒဂံုတစ္ပါေမေမရာ.. ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္တစ္ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း ကိုေျပာတာ”

မိခင္ျဖစ္သူက တဟားဟားႏွင့္ရယ္ေမာေန၏။

“စိတ္ခ်ပါသားရယ္ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ႔။ အလုပ္အဆင္ေျပေအာင္သာလုပ္ ။ ကေလးကို ေမေမပဲေက်ာင္းသြားအပ္လုိက္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”

ဖုန္းခ်သြားေသာ္လည္း ေမာဟိုက္က်န္ခဲ့သလုိ ခံစားရ၏။ အလုပ္အဆင္မေျပပါ။ သုိ႔ေသာ္ အဆင္ေျပပါတယ္လုိ႔ ေမေမ့အား လိမ္ေျပာလုိက္ရသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပါ လိမ္ေျပာလုိက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသို႔လိမ္ေျပာျခင္းသည္ မိခင္အားစိတ္ခ်မ္းသာေစသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာလိမ္လည္မႈမ်ိဳးသည္ ငရဲႀကီးသလား မႀကီးဘူးလားဟု ကိုၾကင္ေဆာင္ ဆက္ေတြးေနမိ၏။

**********

​ခန္းနားထည္ဝါေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္ထဲသုိ႔ ေဒၚခင္ၾကည္ ဝင္လုိက္သည္။ ဆရာမမ်ား ေက်ာင္းလာအပ္သူမိဘမ်ား ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ဆူညံေနၾက၏။ ကေလးအားလက္ဆြဲရင္း ေက်ာင္းအပ္ရမည့္ အတန္းပိုင္ဆရာမအား လုိက္ရွာ၏။ အနည္းငယ္ကသီလင္တ ႏုိင္လွေသာ္လည္း သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ရွာေတြ႕၏။

“ဆရာမေလး အဖြားေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ခ်င္လုိ႔႔ပါ”

ဆရာမေလးဆုိသူက ေမာ့ၾကည့္၏။

“ဘယ္ႏွတန္းလဲ”

“သံုးတန္းပါဆရာမ”

ဆရာမေလးကေခါင္းညိတ္ျပ၏။

“ေက်ာင္းသားသစ္လား။ ဟုိဘက္ေက်ာင္းက ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ ပါလာလား”

ေဒၚခင္ၾကည္က အသင့္ေဆာင္ထားေသာ စာရြက္မ်ားအား ထုတ္ေပး၏။ ဆရာမေလးဆုိသူက ဖတ္ၾကည့္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာရင္းစာရြက္တခ်ိဳ႕ျပန္ေပး၏။

“ဒီေဖာင္ကို ျဖည့္လုိက္ပါ။ ေနာက္ၿပီးဒါက ေက်ာင္းအပ္ရင္ကုန္က်မယ့္စားရိတ္။”

ေဒၚခင္ၾကည္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္၏။ ငါးေထာင့္ ေျခာက္ရာ့ ခုနစ္ဆယ္ က်ပ္။ ေဒၚခင္ၾကည္ ေဖာင္ျဖည့္ရန္ လွည့္ထြက္မည္အျပဳ။

“အလွဴေငြဘယ္ေလာက္ထည့္မွာလဲမသိဘူး”

ဆရာမေလးက ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ ေမး၏။ ေၾသာ္ အင္းဟုတ္သားပဲဟု ေဒၚခင္ၾကည္ ေရရြတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ေသာင္းတန္သံုးရြက္အား စားပြဲေပၚတြင္ခ်ေပး၏။

“ရွင္လာေနာက္ေနတာလား”

ေဒၚခင္ၾကည္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။

“ကြ်န္မ ဘာေနာက္လုိ႔လဲ ဆရာမေလးရယ္။”

“ဒီေက်ာင္းမွာလာအပ္တဲ့ေက်ာင္းသားမွန္သမွ်ဟာ အလွဴေငြ အနည္းေလး ဆယ္သိန္းနဲ႔အထက္ ထည့္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ပုိက္ဆံေလးသံုးေသာင္းနဲ႔ေတာ့ ကြ်န္မ ေဖာင္မေပးႏုိင္ဘူး”

“စာသင္မယ့္ဆရာမေတြက ႏုိင္ငံျခားဆုိတဲ့ေနရာေတြကလာတာမို႔လုိ႔မ်ားလားကြယ္”

“မဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္မတုိ႔ပဲသင္မွာပါ”

ေျပာရင္း ေဒၚခင္ၾကည္၏လက္မွ ေဖာင္အား ျပန္ယူ၏။ ေဒၚခင္ၾကည္ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။

“ဖြားဖြား ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

“အလွဴေငြနည္းလုိ႔တဲ့သားရယ္”

ကေလးျဖစ္သူက ဆရာမအား လွမ္းေျပာ၏။

“ဆရာမ သားဖုိးေလးနဲ႔ ဘုရားအလွဴခံဆုိတာလုိက္သြားဖူးတယ္။ ထန္းလ်က္ခဲလည္း စားရတယ္။ ေရေႏြးလည္းေသာက္ရတယ္။ အလွဴလွဴတဲ့လူေတြက ပုိက္ဆံအေၾကြဆုိမွလွဴၾကတာ။ သားဖြားဖြားက သံုးေသာင္းေတာင္ လွဴထားတာကို မ်ားေတာင္ မ်ားေနေသးတာမဟုတ္ဘူးလား”

ဆရာမေလးမွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ကေလးကို တုန္႔ျပန္မေနေတာ့။

“အဖြားရယ္ ဒါက ကြ်န္မတုိ႔ေက်ာင္းရဲ႕အစဥ္အလာပါ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ရွင္”

“ၾကားမၾကားဖူးေပါင္ေတာ္ .. အလွဴကို ကန္႔သတ္ၿပီးလွဴခုိင္းတာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ လာေျမးေလး ဒဂံုတစ္ ဆုိတဲ့ေက်ာင္းသြားမယ္။”

ဒဂံုတစ္လည္း ဘာထူးမွာလဲ ဟူသည့္အဓိပၸါယ္မ်ိဳးႏွင့္ ဆရာမေလးက မဲ့ၿပံဳးၿပံဳး၏။ ေဒၚခင္ၾကည္ ကေလးကိုလက္ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့လုိက္၏။ ေက်ာင္းအထြက္နား ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုေအာက္တြင္ မိဘႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနသံ တုိးတုိးၾကားရ၏။ သားျဖစ္သူက အဂၤလိပ္စာညံ့ေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲတြင္ အဆင့္နိမ့္က်ေနေၾကာင္း။ ထုိ႔ေနာက္ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္ က်ဴရွင္ထားလုိက္ေၾကာင္း။ အတန္းပိုင္ဆရာမဆုိသည္မွာ သိပၸံဆရာမျဖစ္ေသာ္လည္း က်ဴရွင္ထားၿပီးသည့္ေနာက္ အမွတ္မ်ားအဆင့္မ်ားေကာင္းလာေၾကာင္း ၾကားရ၏။ ရန္ကုန္တြင္ ေဒၚခင္ၾကည္ နားမလည္ႏုိင္သည့္အရာမ်ားမွာ မ်ားလြန္းလွ၏။ ညက်မွ သားကို ထုိအေၾကာင္းေတြေျပာေတာ့ ေျပာျပရဦးမည္။
​လမ္းမေပၚသို႔ထြက္ၿပီး ထုိေက်ာင္းႀကီးအား အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ခုနကျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးတြင္ ေရးသားထားေသာ စာတန္းအား နားမလည္ႏုိင္စြာ ေတြ႕ရေလသည္။

“ေက်ာင္းသို႔သာ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါ”


ေနပိုင္
၀၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၁၃
၀၁း၁၅

အခ်စ္

​ညဘက္ေစာေစာ မအိပ္တတ္သည့္ အက်င့္ကလည္း ဆုိးသည္။ ဒါတင္မက မနက္ေစာေစာမွ အိပ္တတ္သည့္ အက်င့္ကလည္း ဆုိးသည္။ ျပတင္းေပါက္က ေလတလွပ္လွပ္ႏွင့္ အျပင္ကိုေငးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက မီးပြိဳင့္ကိုေတြ႕ရသည္။ ညက ညဥ့္နက္ေနၿပီဆုိေတာ့ လူသြားလူလာပင္မရွိေတာ့။ မီးပြိဳင့္တြင္ လူရုပ္ကေလး မီးနီေနသည္။ ျဖတ္ကူးမည့္လူမရွိ။ ရပ္ေစာင့္ေနမည့္လူမရွိ။ ေဟာ…။ ခဏေနေတာ့ လူရုပ္ကေလး အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းသြားျပန္သည္။ ဒါလည္း ျဖတ္သြားမည့္လူမရွိ။ ရပ္ေစာင့္မည့္လူမရွိ။

​ဆရာမဂ်ဴး၏ အခ်စ္ရဲ႕အလွ အခ်စ္ရဲ႕အရသာ ဝတၳဳတုိအားျပန္သတိရမိသည္။ မီးပြိဳင့္ေလးက လူရုပ္ကေလးေကာ ခ်စ္တတ္ပါသလား။ အခ်စ္သည္ မီးပြိဳင့္ႏွင့္တူ၏။ ရပ္ေစာင့္မည့္လူမရွိ ျဖတ္သြားမည့္လူမရွိ။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႕ဟာသူအေရာင္ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မည္။ ေဟာ…။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ညက ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ေကာင္းေနတာပဲ။ အေတြးတစ္ခုရလုိက္သည္။

​မီးပြိဳင့္ကအၾကည့္အား အခန္းထဲျပန္ထည့္လုိက္ေတာ့ ေကာ္ေပတံ အေဟာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းအားေတြ႕ရသည္။ ေပတံက အေဟာင္းေလးမို႔ ေဆးသားေတြက ခပ္ဝါးဝါး။ ဆရာမ ဂ်ဴး၏ ဝတၳဳတုိေလးအား ထပ္သတိရျပန္သည္။ ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးမွာေကာ အခ်စ္ရွိလား။ တနည္းအားျဖင့္ သူေကာ ခ်စ္တတ္သလား။ ခ်စ္တတ္သည့္တုိင္ ကြ်န္ေတာ့္လုိ သူအိပ္ေရးပ်က္ခံႏုိင္မလား။

​ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးရဲ႕တန္ဖုိးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မည္သည္ျဖင့္သတ္မွတ္ၾကမလဲ။ အစိပ္အက်ဲ မတူညီေသာ အကြာအေဝးအတုိင္းအတာမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရသည္။ အခ်စ္သည္လည္း ဤသုိ႔ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အကြာအေဝး အစိပ္အက်ဲမတူညီမႈမ်ားၾကားက မသိကိန္းေလး တစ္လံုး။ အခ်စ္သည္ ေကာ္ေပတံေလး၏ ေဟာင္းႏြမ္းမႈႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္။ အကြာအေဝးအတုိင္းအတာမ်ားႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္။ အခ်စ္သည္ အခ်စ္သာျဖစ္၏။ ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးကုိ လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္။ ေဟာ..။ ဒါေကာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကိုပုိင္ဆုိင္သြားေရာလား။ မဟုတ္။ ေပတံကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ပုိင္ခ်င္ပိုင္မည္။ သူ႕အေပၚက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အကြာအေဝးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အခ်စ္သည္လည္း ဤသို႔ပင္။

​ကြ်န္ေတာ့္အစ္မ မေဇာ္ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရသူကေမးဖူးသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိဖုိ႔ ဘာေတြလုိမလဲ.. တဲ့။ ဒီေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေျဖဖုိ႔အတြက္ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ရသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လုိမလဲ။ မေဇာ္ျပန္မေျဖ ၿပံဳးရုံသာ ၿပံဳးေန၏။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွ မလုိဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူ စဥ္းစားၾကည့္။ မခ်စ္ခင္ကနဲ႔ ခ်စ္သြားတယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခား။ ထုိ၂ခုၾကားက အခ်ိန္ကြာျခားမႈသည္ တစ္စကၠန္႔ဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ တစ္စကၠန္႔၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုဆုိလည္းဟုတ္သည္။ အခ်စ္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္သာ လူႏွစ္ဦး ေပါင္းသင္းဖုိ႔ကိစၥေတြ ဘာညာ စဥ္းစားေတာ့မွသာ ဦးေႏွာက္ကပါလာသည္။ အခ်ိန္ယူရသည္။ ထုိေၾကာင့္ လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွမလုိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေဇာ္ေမးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္ဖုိ႔ ဘာေတြလုိမလဲ။ ရွင္းပါသည္။ ဘာမွမလုိပါ။ အေပၚကေျပာခဲ့သည္။ တစ္စကၠန္႔၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္သာ လုိလိမ့္မည္။


ေနပိုင္
၁၂.ဝ၈.၂ဝ၁၂

ဟြန္းသံကင္းမဲ့ဇုန္သာ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္

​စိတ္ထဲတြင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဘယ္ကစေရးရင္ေကာင္းမလဲ။ ေျပာခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား။ Message ေပးခ်င္သည့္ ကိစၥမ်ား။ ေတးေတးထားၿပီး မေရးျဖစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားစြာ။ မ်ားစြာမ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္ မေရးျဖစ္သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ယခုေရးမည္ဆုိေတာ့ မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ကပင္ စေရးမည္။

​ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ အဖတ္မ်ားခဲ့သည္။ ကာတြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရယ္စရာ ဟာသေပါင္းမ်ားစြာ ဗဟုသုတမ်ားစြာႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ နားလည္လြယ္ေသာေၾကာင့္ ကေလးပီပီ မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေဖာ္ျပမည့္ အေၾကာင္းအရာမွာ မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ မည္သည့္အတြဲ မည္သည့္အမွတ္စဥ္၊ မည္သည့္ႏွစ္ မည္သည့္လထုတ္မွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္က ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘဝက ျဖစ္သည္။

​ရုပ္ျပကာတြန္းမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမီးပြိဳင့္တစ္ခုတြင္ ကားေပါင္းမ်ားစြာေရွ႕၌ လွည္းတစ္စီးေရာက္ရွိေနသည္။ မီးနီေနခ်ိန္မို႔ မီးစိမ္းလာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မုိ႔ ကားေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ရွဳတ္ရွဳတ္ယွက္ယွက္ ႏုိင္လြန္းလွသည္။ အခ်ိန္ေစ့၍ မီးပြိဳင့္မီးစိမ္းသြားေသာအခါ ကားေပါင္းမ်ားစြာက ကားစက္သံ တဗ်င္းဗ်င္းႏွင့္ စတင္ထြက္ခြါရန္ တာဆူၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးမွ လွည္းက အထြက္တြင္ လမ္းခ်ိဳင့္ခြက္ထဲသို႔ ဘီးကြ်ံသြား၏။ ႏြားမ်ား၏ ရုန္းအားျဖင့္ ဆြဲေသာ္လည္း မရ။ လွည္းမွာ ေနၿမဲသာ ျဖစ္ေန၏။ လွည္းေပၚတြင္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ ခရီးသည္ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး လွည္းေပၚမွဆင္းကာ အားစိုက္တြန္းၾကသည္။ အေျခအေနမွာ မထူးျခား။ လွည္းမွာ ရပ္ၿမဲရပ္ေနဆဲသာျဖစ္၏။ အခ်ိန္တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကားမ်ားထံမွ ကားဟြန္းသံမ်ားထြက္ေပၚလာ၏။ လွည္းေနာက္တြင္ အားစိုက္တြန္းေနသူ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး ေခြ်းမ်ား ရႊဲနစ္ေနၾကၿပီ။ ထပ္မံ၍ ကားမ်ားထံမွ ဆဲဆုိသံမ်ား ထြက္ေပၚလာျပန္၏။ လွည္းမွာ မေရြ႕ႏုိင္ေသး။

​ထုိအခိုက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ လူငယ္ေလးတစ္ဦးက ထုိအေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္၏။ ပုဆုိးကုိခပ္တုိတုိ ျပင္ဝတ္၏။ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားက လွည္းေနာက္သို႔ ဦးတည္သြားေရာက္ကာ လြတ္ေနေသာေနရာမွ ကူညီကာ အားစိုက္တြန္းေပးလုိက္၏။ အမ်ိဳးသား သံုးဦး၏ အားႏွင့္မုိ႔ လွည္းမွာ ခ်ိဳင့္မွ လြတ္ကာ စတင္ေရြ႕လ်ား ထြက္ခြါသြား၏။ ထိုလူငယ္ေလးလည္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္သြား၏။ ရုပ္ျပကာတြန္းလည္း ဤတြင္ ၿပီး၏။

​ငယ္ငယ္က ကေလးဦးေႏွာက္ႏွင့္မုိ႔ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္တြင္ လွည္းေမာင္းႏွင္သည္မွာ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ကို မေတြးမိခဲ့။ (အမွန္တကယ္ ေတြးရန္လည္း မလုိပါ။) ယေန႔ေခတ္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ျမင္ရေသာ၊ နားထဲတြင္ၾကားရေသာ အသံမ်ား ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ထုိရုပ္ျပကာတြန္းေလးအား အမွတ္ရမိသည္။ ထုိလူငယ္ေလးက စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကို သူဝင္လုပ္သြား၏။

​ယခု ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား လူတုိင္းလူတုိင္းသည္ လွည္းဘီးလမ္းကြ်ံေနသည့္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ေတြ႕ႀကံဳေနရသည္။ ျမင္ေတြ႕သမွ်တြင္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာ၍ ကားစီးႏုိင္သူမ်ားက ဟြန္းတီးၾကသည္။ ဘတ္စ္ကား စီးသူမ်ားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဆုိၾကသည္။ စပယ္ယာမ်ားက ဆဲဆုိ ေမတၱာပို႔ၾကသည္။ လွည္းအား မႏုိင္မနင္းတြန္းေနသူမ်ားက ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေပၚမွ လူမ်ားကလည္း ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္သလုိ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေနၾကသည္။

​(ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တြင္ ႀကိဳက္ရာေရြးခ်ယ္ႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရးရွိသည္ဆုိၾကပါစို႔။) ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္သည္ ဟြန္းတီးေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ ဆဲဆုိေနမိသူ တစ္ေယာက္လား။ မဆုိင္သလုိ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ မႏုိင္မနင္း လွည္းတြန္းေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ အမွန္တကယ္ကို သံုးသပ္သင့္ေနပါၿပီ။ လွည္းအေနႏွင့္လည္း စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကို ဝင္လုပ္သြားေသာ လူငယ္ကဲ့သို႔ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵအရ ေျပာရလွ်င္လည္း ထုိတာဝန္သိလူငယ္ကဲ့သို႔ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဟြန္းသံကင္းမဲ့ဇုန္သာ ျဖစ္ေစခ်င္မိပါေတာ့သည္။



ေနပိုင္
၂၆.၀၅.၂၀၁၂
(အကိုးအကား-မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္)
(အတြဲ အမွတ္စဥ္- မမွတ္မိ)

ကြ်န္ေတာ္မုိ႔ မသိပါ (မိတၳီလာမွ ဂ်ဴဗင္တပ္စ္)

မိတၳီလာတြင္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္မွလူက အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာသည္။ တျခားတစ္ဖက္မွ လူကလည္း ထုိသုိ႔အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာသည္ကိုေတြ႕သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ရန္အသင့္ျပင္ထားသည္။ တဖက္မွ ေျပးလာသည့္လူက ေျပးလာသည့္အရွိန္ႏွင့္ အံႀကိတ္ကာ အားကုန္သံုး၍ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ကန္လုိက္၏။ ထိခ်က္မွာ ျပင္းလြန္းလွသျဖင့္ တဖက္တြင္ ရင္ဆုိင္ရန္ အသင့္ေစာင့္ဆုိင္းေနေသာ လူခမ်ာ အရွိန္ျပင္းျပင္းျပဳတ္က်သြားသည္။ ထင္ထားသည့္အတုိင္းပင္ တစ္ဖက္လူမွာ ေပ်ာ္ျမဴးသြားၿပီး တစ္ဖက္လူမွာျဖင့္ ေၾကကြဲသြားရေတာ့သည္။ ေဘာလံုးမွာ ဂိုးေပါက္အတြင္းသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္သြားေလသည္။ စာေရးသူ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာရမည္က ဤတြင္ အစျဖစ္သည္။
ကိုယ္မသိတာေတြသိပ္မ်ားလွသည္။ အထက္ပါစာပိုဒ္အား အမွတ္တမဲ့ဖတ္လွ်င္ မည္သူကမ်ား ယခုလက္ရွိအေျခအေနႏွင့္ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲလုိ႔ထင္ပါမည္လဲ။ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲဟု ဘယ္သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ပါမည္လဲ။ ကိုယ္မသိပါ။
ေဘာလံုးပြဲဟုပင္ဆုိၾကပါစို႔။ ယခင္ေခတ္မ်ားတြင္ ေရဒီယိုမွ ေဘာလံုးပြဲအစီအစဥ္ ေၾကျငာျခင္းမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ေၾကျငာေပးသူကလည္း တကယ္အမွန္ပင္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ နားေထာင္ရသူ ကိုယ္တုိင္ဝင္ကစားေနရသည့္အလား ေျပာျပႏုိင္ေပသည္။ အမွန္တကယ္ ဆင္ႏႊဲေနသည့္ ေဘာလံုးပဲြအား တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အတုိင္းပင္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ တျပိဳင္နက္ ေၾကျငာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ မီဒီယာပင္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာရမည္လား။ ကိုယ္မသိပါ။ ယေန႔ေခတ္ မီဒီယာမ်ားသည္လည္း အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အတုိင္းကို ျပန္လည္ ေျပာျပေပးႏုိင္ၿပီလား။ ကိုယ္မသိပါ။
စာေရးသူ မသိသည့္ကိစၥေတြကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားပင္။ ျမင္ရၾကားရသည့္ သတင္းမ်ားသည္ မီဒီယာၾကားခံျဖစ္ေနသ၍ ကိုယ္မယံုရဲေပ။ မီဒီယာသည္ အက်ၤ ီညာဘက္အျခမ္းမွ ၾကယ္သီးအား အက်ၤ ီဘယ္ဘက္ျခမ္းသို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း တပ္ေပးရမည့္ လက္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သင့္သလား။ ကိုယ္မသိပါ။ ဖရိုဖရဲ ဟျပဲျဖစ္ေနသည့္ ရင္ဘတ္အား ေစ့ေပးရန္ အတတ္ႏုိင္ဆံုးအရာျဖစ္သည့္ လက္သည္ မီဒီယာ ဟုတ္ပါသလား။ ကိုယ္မသိပါ။
ခ်ိန္ခြင္တစ္ခုတြင္ တစ္ဖက္ျခမ္း၌ တစ္ပိႆာအေလးတံုးထည့္ထားသည္။ တျခားတဖက္ျခမ္း၌ ငါးဆယ္သားအေလးတံုး ထည့္ထားသည္။ တစ္ပိႆာအေလးတံုး ထည့္ထားသည့္ဘက္မွ ေလ်ာ့က်ေနၿပီး ငါးဆယ္သားရွိသည့္ဘက္မွ အေလးတံုးမွာ အေပၚသို႔ရွိေနမည္။ ခ်ိန္ခြင္၏ ဝိေသသလကၡဏာမွာ ေလးသည့္ဘက္ကို ေလးေၾကာင္းျပ၍ ေပါ့သည့္ဘက္အား ေပါ့ေၾကာင္းျပရမည္လား ကိုယ္မသိပါ။ ထို႔အျပင္ အရွိကိုအရွိအတုိင္း ၊ ေလးသည့္ကို ေလးသည့္အတုိင္း ျပရမည့္ ခ်ိန္ခြင္၏ သေဘာသဘာဝသည္ မီဒီယာႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူပါသလား။ ကိုယ္မသိပါ။ ကုိယ္မသိသည္မ်ားမွာလည္း မ်ား မ်ားႏုိင္လြန္းပါသည္။
မသိသည့္ၾကားကပင္ လူတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ပထမ ေျပာျပခ်င္သည့္ လူမွာ Roberto Baggio (ေရာဘတ္ဘက္ဂီယုိ) ျဖစ္သည္။ သူသည္ အီတလီႏုိင္ငံ ကာလ္ဒိုဂႏုိ (Caldogno,Italy) ၿမိဳ႕တြင္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဆယ့္ရွစ္ရက္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ လူတုိင္းၾကားဖူးသည့္ နာမည္ႀကီး ေဘာလံုးသမား တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ကလပ္အသင္းေပါင္း ၇သင္းတြင္ ကစားခဲ့ၿပီး သူသည္ ေရွ႕တန္း၊ ေရွ႕တန္းအခ်န္တုိက္စစ္ ေနရာမ်ားတြင္ ကစားသူျဖစ္သည္။သူသည္ ဖီဖာမွ ခ်ီးျမွင့္သည့္ ကမာၻ႕အေကာင္းဆံုး ေဘာလံုးသမားဆု၊ အီတလီ ႏုိင္ငံေဘာလံုးအသင္း၏ ဂုိးအမ်ားဆံုးစံခ်ိန္ရွင္၊ ၁၉၉၄ အတြက္ ေငြေဘာလံုးႏွင့္ ေငြဖိနပ္ ဆုရွင္ ၊ စီးရီးေအ အီတလီေကာပါးဖလား ႏွင့္ ယူအီးအက္ဖ္ေအတို႔တြင္ အလြန္နာမည္ႀကီးခဲ့သူျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ဦးမွာ Alessandro Del Piero (အဲလက္ဇန္းဒရုိး ဒဲလ္ပီယာရုိ) ျဖစ္သည္။ သူသည္ အီတလီႏုိင္ငံ ေကာ္နီဂလီယာႏုိ (Conegliano, Italy) တြင္ ႏုိဝင္ဘာလ ကုိးရက္ ၁၉၇၄ တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးျဖစ္သူ နယ္လ္ဆုိ ႏွင့္ ပီယာပါအုိလုိ တုိ႔ႏွင့္ ကစားကြင္းထဲတြင္ ေဘာလံုးကစားခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ေဘာလံုးဝါသနာထံုသူျဖစ္သည္။ ထုိဝါသနာျဖင့္ပင္ ႀကီးျပင္းအရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ နာမည္ႀကီးကစားသမားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဂ်ဴဗင္တပ္ ေဘာလံုး အသင္းတြင္ ၁၉ႏွစ္ၾကာေအာင္ ကစားခဲ့ၿပီး ထင္ရွားေသာကစားသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူသည္ တုိက္စစ္မွဴးျဖစ္ၿပီး တုိက္စစ္၊ အခ်န္တုိက္စစ္ေနရာမ်ားတြင္ ကစားသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ လစာအမ်ားဆံုး ေဘာလံုးသမား၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားစြာမွ အပုိဝင္ေငြအမ်ားဆံုး ရသည့္ကစားသမား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ၏ ဂိုးသြင္းအားေကာင္းမႈေၾကာင့္ပင္ ဖီဖာ၊ ယူအီးအက္ဖ္ေအ တုိ႔မွ ခ်ီးျမွင့္သည့္ ဆုေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။
တတိယ တစ္ဦးမွာ Zinedine Yazid Zidane ( ဇီဒန္း ) ဟု ေျပာလွ်င္ လူတုိင္းသိေပလိမ့္မည္။ သူသည္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ မာေဆးလ္( Marseille, France) တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ အလယ္တန္းဖန္တီးရွင္ ကစားသမားႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ထိ ဂ်ဴဗင္တပ္စ္အသင္းတြင္ ကစားခဲ့သည့္ ကစားသမားျဖစ္သည္။ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားမွာ လူအမ်ားအား ျပန္လည္ေျပာျပရင္ မလုိေလာက္ေအာင္ပင္ နာမည္ႀကီးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဇီဒန္းကစားပံု ဇီဒန္းကစားဟန္ စသည္ျဖင့္ လူအမ်ားၾကားတြင္ ေျပာစမတ္တြင္ေအာင္ကို ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူရရွိခဲ့ေသာဆုမ်ားအား ျပန္လည္ေဖာ္ျပေနရန္မွာ မလုိအပ္ဟုပင္ထင္သည္။
စာေရးသူမသိျခင္းေတြ ထပ္ေျပာရဦးမည္။ ထုိဂ်ဴဗင္တပ္အသင္းတြင္ ကစားခဲ့ေသာ ဘက္ဂီယိုသည္ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူျဖစ္သည္။ ဒဲလ္ပီယာရုိသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူ ျဖစ္သည္။ ဇီဒန္းသည္ မူစလင္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူမသိသည္မွာ ဂ်ဴဗင္တပ္အသင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဘာသာတရားခြဲျခားခြဲျခားမလုပ္ခဲ့သည္လည္းမသိပါ။ ယခု ျမင္ရ ၾကားရသလုိ ဘာသာေရးခြဲျခားျပေနသည့္ မီဒီယာမ်ား၏ လုပ္ရပ္ကို မသိပါ။ နားမလည္ပါ။ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
အထူးသျဖင့္ ဘက္ဂီယိုႏွင့္ ဒဲလ္ပီယာရုိတုိ႔သည္ တစ္သင္းတည္းတြင္ ၁၉၉၃ မွ ၁၉၉၅ ထိ ဂ်ဴဗင္တပ္အသင္းအတြက္ ကစားခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ကစားသည့္ေနရာလည္း တူညီၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဘာသာမတူသည့္အတြက္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္လား ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါကလည္း မီဒီယာမ်ားက အမွန္အတုိင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ တစ္ေယာက္က ေဘာလံုးမကန္ရေအာင္ တစ္ေယာက္က အေကာက္ႀကံခဲ့ျခင္းမ်ိဳးရွိခဲ့ပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ထုိ႔ျပင္ ဇီဒန္းသည္ ကမာၻ႕ဖလားတြင္ မာတာရာဇီအား ေခါင္းျဖင့္တုိက္ခဲ့ျခင္းသည္မွာလည္း ဘာသာမတူျခင္းေၾကာင့္ပါလား ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။
ကြ်န္ေတာ္မသိျခင္းမ်ားသည္ မ်ားလြန္းလွသည့္အတြက္ သိခ်င္သည့္စိတ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚမိပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ လုိက္ေမးၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ မီဒီယာမ်ားေဖာ္ျပသည္ကိုလည္း သိခ်င္ ဖတ္ခ်င္ပါသည္။ မီဒီယာမ်ားက သတင္းအမွန္ကို ေပးသည္မေပးသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ မည္သည့္မီဒီယာက အမွန္အတုိင္းေျပာၿပီး မည္သည့္မီဒီယာက အမွန္အတိုင္းမေျပာသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ အခြင့္ႀကံဳသည့္အခါတြင္ မီဒီယာက ေျပာျပမည့္ သတင္းအမွန္အား ကြ်န္ေတာ္သိခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

|| ေနပိုင္ ||
|| ၂၁ မတ္ ၂၀၁၃||

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မီးပြိဳင့္ကေလး

ခြဲခြာျခင္းသည္ မီးပြိဳင့္တစ္ခုႏွင့္တူ၏။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ခြဲခြာသြားၾကရမလဲလုိ႔ နာရီကို ေငးၾကည့္ေနရသည္က မီးပြိဳင့္တစ္ခုကုိ ေျခရာခံလိုက္ေနရသည္ႏွင့္တူ၏။ သူမ၏မီးပြိဳင့္ကေလးသည္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူမ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္မေတြ႕ၾကေတာ့ဖုိ႔၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူမ ျပတ္ေတာက္ေဝးကြာသြားဖုိ႔၊ ထိုမီးပိြဳင့္ေလးကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔ေနရ၏။ သူမမီးပြိဳင့္ေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသက္အာမခံေၾကးေဆာင္ထားဖူးသည္။ သူမမီးပြိဳင့္ေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ခဏခဏ လမ္းျဖတ္ကူးဖူးသည္။ သူမမီးပြိဳင့္ေလးတြင္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ပင္လယ္ႏွင့္ဆံုဖူး၏။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ထုိေန႔က ေသာၾကာေန႔ျဖစ္မည္ထင္သည္။
မီးပြိဳင့္ကေလး၏ေရွ႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ပင္လယ္ သီခ်င္းဆုိၾက၏။ သူမႏႈတ္ခမ္းကိုက္ထားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနက် မီးပိြဳင့္ကေလးလည္း ကားရွဳတ္သြားဖူး၏။ ကြ်န္ေတာ္လမ္းကူးဖုိ႔ ေနာက္က်ဖူး၏။ ပင္လယ္ႏွင့္သီခ်င္းဆုိၾကသည့္ေန႔ကပင္ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔ကညဘက္တြင္ မီးပြိဳင့္ကေလး တယ္လီဖုန္းထဲ၌ စိတ္ေကာက္၏။
ကြ်န္ေတာ့္မီးပြိဳင့္ကေလးသည္ ကေလးဆန္၏။ ကြ်န္ေတာ္မရွိသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ မီးပြိဳင့္ကေလးတြင္ ခဏခဏ ယဥ္တုိက္မႈျဖစ္တတ္၏။ သူမကုိအကဲခတ္ရသည္မွာ သိပ္မထူးဆန္းလွေသာ္လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူမအေရာင္ေျပာင္းသြားတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မေလာက္မငွ အၿမဲျဖစ္ရသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးဟုလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေခၚတတ္၏။ သူမ၏အမွားလည္းမဟုတ္ပါ။ သူမမီးေရာင္ေလးေတြအတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ သြားလာခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္သြားခဲ့ဖူး၏။
ကြ်န္ေတာ္မီးပြိဳင့္ကေလးကိုခ်စ္သည္။ မီးပြိဳင့္ကေလးသည္ ကေလးေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တူ၏။ ဘယ္သူရွိရွိမရွိရွိ၊ သူမအားေစာင့္ၾကည့္ေနမည့္သူ ရွိရွိမရွိရွိ၊ သူမသည္ အခ်ိန္မွန္ တာဝန္ေက် အေရာင္ေျပာင္းလဲဲေန၏။ သူမမ်က္ႏွာကေလးနီသြားတုိင္းနီသြားတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေသေဘးႏွင့္ သိပ္နီးသြားတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အသက္အာမခံေၾကးကအစ ထုိမီးပြိဳင့္ကေလးထဲ၌ပင္ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့ဖူး၏။
မီးပြိဳင့္ကေလး၏ ေမြးေန႔ မည္သည့္ေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ မီးပြိဳင့္ကေလးအတြက္ ေမြးေန႔လုပ္ေပးဖုိ႔လည္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ မီးပြိဳင့္ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားကေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ဖူးသည္။ မီးပြိဳင့္ကေလးႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါ့မလား ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ သူမပါးကြက္ကေလးကြက္ထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ဖူးခ်င္မိသည္။
မီးပြိဳင့္ကေလးကို ျဖတ္ကူးတုိင္း အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ခ်စ္တယ္ခ်စ္တယ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဂါထာရြတ္ေလ့ရွိသည္။ မီးပြိဳင့္ကေလး ၾကားသည္ျဖစ္ေစ မၾကားသည္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲရြတ္ေလ့ရွိသည္။ အမွတ္မထင္မိပါဘဲ ထုိေန႔က ေသာၾကာေန႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ပင္လယ္ကို လွမ္းေတြ႕လုိက္သည္မုိ႔ လမ္းျဖတ္ကူးရင္း ဂါထာမရြတ္မိလုိက္သည့္ကြ်န္ေတာ္အား ကံၾကမၼာတစ္ခုလံုးက အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ….
“အား!!!!!”

မ်က္လံုးမ်ားကို ႀကိဳးစားကာ ဖြင့္ၾကည့္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ မီးပိြဳင့္ကေလး၌ မ်က္ရည္မ်ားစြာကို ေတြ႕ရသည္။ မီးပြိဳင့္ကေလးတြင္ ယာဥ္တုိက္မႈျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မီးပြိဳင့္ကေလး၏ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္.. သို႔ေသာ္..

ထုိေန႔က .. ေသာၾကာေန႔ျဖစ္သည္။



ေနပိုင္
ဝ၅.၁ဝ.၂ဝ၁၂
၂၃း၁၄

ဒီေကာင္လည္း(ငါ့လုိ) ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္

ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းက လူငယ္စိတ္ကို လမ္းလႊဲပစ္လုိက္ၿပီ။
ေဒါင္က်က်ျပားက်က်။ စာေမးပြဲက်က်။ connection က်က်။ စိတ္ဓာတ္မက်သေရြ႕ အားလံုးဟာသပဲ။
ခင္ဗ်ားလည္း မသိလုိက္မသိဘာသာနဲ႔ပဲ ေရာေထြးသြားမလား။
စိတၱဇဆန္မႈဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညဥ့္နက္လာတယ္။

ခုတေလာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ေခတ္ထက္ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ခစ္ကိုထည့္ေဆာင္ထားၾကရင္ ပိုၿငိမ္းခ်မ္းမလား။
မနက္စာဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းေခါင္းစဥ္။
လူထုဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာ တခ်ိဳ႕ကသြားပိုးစားေနၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕ကမုိးေမွ်ာ္တုိက္ကို အိပ္မက္လုပ္ဝတ္ၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕ကမိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ မုိးလင္းဆုိင္ကိုေခါင္းအံုးအိပ္လုိ႔။
တခ်ိဳ႕က လက္ခုပ္သံကို အခေၾကးေငြနဲ႔ လဲနားေထာင္လုိ႔။

စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမႈိင္းမိတဲ့ကိစၥဟာ ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။
(ဆုိေတာ့) အပိုေတြလုပ္ေနမယ့္အစား အလုပ္ေတြပိုလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္။
ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္ဆုိတာ အေမရွိလွ်က္ ခ်ိဳလိမ္တန္းလန္းနဲ႔ ကေလးကိုလည္းေျပာလုိ႔ရတယ္။
အဆင့္ျမင့္ဖုန္စုပ္စက္ေတြလည္းေျပာလုိ႔ရတယ္။
ေဒၚလာေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့စကၠဴကိုလည္းေျပာလုိ႔ရတယ္။
ကိုယ္နဲ႔မကြာေဆာင္လုိ႔မရတဲ့ တုိင္ကပ္နာရီလည္းေျပာလုိ႔ရတယ္။ ကဗ်ာဆရာ
လည္း ေျပာလုိ႔ရတယ္။

ဧပရယ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္အရက္ေသာက္ပါတယ္လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္တတ္တဲ့ ခ်ာတိတ္မေလးတစ္ေယာက္။
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပဆုိတာ ရန္ကုန္လမ္းညႊန္နဲ႔မႏၱေလးလမ္းညႊန္ထဲမွာ မပါေတာ့ ကိုယ့္ကို
လူႀကီးမင္းလုိ႔ေခၚ..ေခၚေနတဲ့ေကာင္မေလးလည္း ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္မေလးပဲ။
တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ ေစ်းႏႈန္းက ေဆးလိပ္မေသာက္ဖုိ႔၊
ကြမ္းမစားဖုိ႔။ အရက္မေသာက္ဖုိ႔။ အင္တာနက္မသံုးဖုိ႔။ ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္မေျပာဖုိ႔။ ပုခံုးပုတ္ေျပာတယ္။
သြားစမ္းပါ။
ဒါလည္းေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္ပဲ။

၂၁ရာစုမွာ ကဗ်ာဆုိတာ ၁၀တန္းစာေမးပြဲထက္ နတ္ႀကီးတယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚတည့္တည့္ရပ္ၿပီး အျမင္ေစာင္းမယ္ဆုိ ရွက္ဖုိ႔မေကာင္းဘူးလား။
လက္ကားျပ ေျခကားျပၿပီး ေခါင္းတုိက္သြားတဲ့ ေဘာလံုးသမားက အႀကီးမားဆံုးဟာသပဲ။
တစ္ခုေတာ့ေတြးလုိက္မိပါရဲ႕။
ဒီေကာင္လည္း(ငါ့လုိ) ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္ပဲလုိ႔။


ေနပိုင္
၀၉.၀၃.၂၀၁၂

ငါစာအိတ္ထဲမွာရွိတယ္

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေတြက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္မသြားဘူး။
ထိတ္လန္႔ေနသူအတြက္ ေျခသံဆုိတာ ႀကိဳးစင္ပဲ။
ငါကလည္းငါပဲ။
ဒီအခ်ိန္ဆုိဘယ္ဘက္ကလက္ဖ်ံေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီလား။
ကံေကာ္ေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနမလား။
"လား"ေတြနဲ႔ပိတ္မိေနတုန္း။
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဂရုစုိက္။ ကဗ်ာကနင့္က်န္းမာေရးနဲ႔သင့္ေတာ္တယ္။

စာအိတ္ေလးကို လံုးဝမစြပ္စြဲနဲ႔။
ေရငတ္ေနတဲ့ကိစၥက ပင္လယ္နဲ႔အာပတ္မေျပဘူး။
ငါ့မွာထိတ္လန္႔ခါစဆုိလုိ႔
လက္ေမာင္းေပၚက "သြား"ရာေလးရယ္
ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲက အဝါေရာင္ ကဗ်ာေလးရယ္ ပဲရွိတယ္။

သိပ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတယ္ေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ငါဟာ
ညီမေလးမင္ထစ္္ေနမွာစိုးလုိ႔ေရာက္လာတဲ့ ေဘာပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း။
ႏွာေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေတြ ရွဴထည့္ရာက စခဲ့တာ။
ကိုယ့္က်န္းမာေရးအရ ဒီတစ္ခါအသည္းကြဲရင္ ေသရုံပဲ။

နင့္နာမည္ေလးကို တဖြဖြရြတ္ျခင္းက ငါ့အိပ္ေဆးခါးခါးေတြေပါ့။
အဆံုးဆိုတဲ့အတုိင္း ဆံုးပါး/ရွံဳးသြားေတာ့မလား။
စိတ္ဆိုတာ နင္ရွိတဲ့အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူတဲ့ ငနဲႀကီးပဲ။

စာအိတ္ႏွင့္အနီးတဝိုက္လံုၿခံဳေရးအတြက္နဲ႔ေတာ့ အဖံုးကို တံေတြးမဆြတ္နဲ႔။
စာသင္ခန္းထဲထိ ကဗ်ာနဲ႔လတ္ယားလတ္ယားျဖစ္ေနတုန္း။
မုိးေခါင္တာထက္ အေတြးေခါင္တာ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
ျဖစ္တည္မႈနဲ႔လြဲလည္း နင္နဲ႔ေတာ့ မလြဲခ်င္ဘူး။
ေစာလည္းမေစာခဲ့ဘူး။ေနာက္လည္းမက်ခဲ့ဘူးဆုိရင္ေတာင္
ငါကိုကလြဲေနခဲ့တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဒါႀကီးကိုပဲေၾကာက္..ေၾကာက္ ေနရတယ္။

ကမၻာႀကီး နဂုိထဲကလည္ေနရတဲ့ၾကားထဲ
ငါေရာ။သံသရာေရာ။ဝဋ္ေရာ။တလက္စာထဲ ပါသြားတယ္။
ဒီမွာ...
လိပ္စာကိုေသခ်ာၾကည့္ပါ။
ၿပီးမွ စာအိတ္ကိုတံခါးေခါက္ပါ။

ေနပိုင္
၁၇.၀၂.၂၀၁၁

နာမည္ႀကီး

မီးေရာင္ဟာ အသားေရာင္ေပၚမွာဝင္းလို႔
မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာဝင္းလုိ႔
အေရျပားေလးေပၚမွာဝင္းလုိ႔
ကင္မရာေရွ႕ငိုၿပီးစားတဲ့ထမင္း သူေဌးေရွ႕ငိုၿပီးစားတဲ့ထမင္း မိဘလုပ္စာနဲ႔စားတဲ့ထမင္း
ဒီမုိကေရစီေလခ်ဥ္နဲ႔ ဘဝင္နဲ႔ မင္းမသိေသးပါဘူးကြာ နဲ႔
ငို ငို ငို ဝေအာင္ငို ကင္မရာထဲမွာ ဘဝပ်က္လည္း အျပင္မွသိကၡာမပ်က္ဖုိ႔လုိတယ္
ခင္ဗ်ားသိထားဖု႔ိက နာမည္ႀကီးထမင္းငတ္လည္း ေမတၱာမငတ္ရင္ၿပီးေရာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္
လုပ္စားတယ္ဆုိတာ မေကာင္းဘူး ေလာေလာဆယ္
ငါ့ကိုၾကည့္ေနမယ့္အစား ကင္မရာကိုၾကည့္ မင္းကိုၾကည့္ရတာ ကင္မရာေရွ႕မွာမီး
စား(ခံ)ေနတယ္ ဖက္ပစ္လုိက္ သူ႕ကိုအား
မနာနဲ႔ နာမည္ႀကီး
သြားေစရမယ္
ဘဝင္ေလးကိုနည္းနည္းေမာ့ထား စိတ္ေလးကိုနည္းနည္းေကာက္ထား ဒါမွ ပိုလွမွာေပ့ါ
အေရျပား ညျပတ္ငွားရမ္းမႈေတြမ်ားလာတယ္
လြဲေနတဲ့သေဘာထားနဲ႔ အဲဒါမင္းနဲ႔ဆုိင္လုိ႔လားစိတ္ဓါတ္
ဘယ္ေလာက္ေဝဖန္ေဝဖန္ငါ
ခံႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး ထင္ရာစုိင္းသြားေတာ့ စာခ်ဳပ္ထဲကြဲလုိက္ အျပင္မွာကြဲလုိက္နဲ႔
ကဒ္...
အဝတ္အစားမလဲနဲ႔မင္းသမီး ခင္ဗ်ားအေရခြံေတြကိုပဲ စင္ေအာင္ေဆးခဲ့။

ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ႏုိးလိုက္ရတဲ့ မနက္ဟာ Update ျဖစ္ရန္ ခဏအလုိ

ငါ့ကိုေခ်ာင္ပိတ္ထားတဲ့မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြကုိတရားစြဲရမယ္။
လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာ ဝင္/ဆံ့ ဖုိ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ကိုးယုိ႔ကားယား။
အဆင္ေျပမယ္ထင္လုိ႔ႏႈတ္ပစ္လုိက္တဲ့သြားက အသစ္ျပန္ေပါက္မလာေတာ့ဘူး။
ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆုိရင္ေတာင္ ငါၿပံဳးရင္သြားတစ္ေခ်ာင္းလုိေနဦးမယ္။
အခန္းထဲမွာေမွာင္မုိက္။ တိတ္ဆိတ္။ ဟုတ္တယ္။
လမင္းက်ကြဲတုန္းကလည္း ဒီအခန္းပဲ။ တံခါးဆြဲဖြင့္ဖုိ႔ထက္
အလင္းေရာင္ကိုေၾကာက္တဲ့စိတ္က ပိုမ်ားတယ္။
လက္ရွိအေျခအေနမွာ နားေထာင္ေနက် I fought the law သီခ်င္း
Greenday ဆုိေနတုန္းမီးပ်က္သြားလည္း ငါ့ဟာငါေအာ္ဆုိမယ္။ ေအာ္/ႀကီး/ဟစ္/က်ယ္။
ခ်စ္သူခ်ာတိတ္မေလးနဲ႔မေတြ႕တာ (၂)ရက္ရွိၿပီ။
လည္ေခ်ာင္းဝမွာ။ ကိုယ္ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မေကာင္းဘူး။
မီးေတာင္တစ္ခုရွာေဖြေတြ႕ရွိ။ ကိုယ္။
မဟန္ဘူး။ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း စာရြက္ေပၚမွာ ကစဥ့္ကလ်ား
ပန္းတုိင္ေရာက္ေအာင္ေျပးေနတယ္။ ငါလည္း ငါ့နည္းငါ့ဟန္နဲ႔
ေမွာက္လ်က္လဲ။ ျပန္ထ။ ဖုန္ခါသလုိလုိနဲ႔ ျပႆဒါးေတြကိုခါပစ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။ အဟက္(ခုမွရယ္လုိ႔ရတာ)။
ဆစ္ခနဲနားထင္မွာ ေထာက္ထားတဲ့ေသြးေၾကာဟာ
ျပင္ပ အပူခ်ိန္ -၃ ဒီဂရီ ဆဲလ္ဆီးယပ္စ္နဲ႔ လႈိင္းတုိမီတာ အကြာအေဝးေပၚ လတ္ယားလတ္ယား။
ျခေသၤ့တစ္ေကာင္။ အိပ္ယာထဲမွာ ပိတ္မိေနတယ္။ ငါ။
တူတူပုန္းတမ္းကစားရင္း။ ေပ်ာက္သြား။ မနက္ကအထိ ရွိေန/ခဲ့/ဖူး တဲ့ ေရာဂါလကၡဏာအစဟာ
ကဗ်ာေရးျခင္း။ စီးကရက္ႏွင့္ ေဒါသကို
အင္တာနက္ထက္လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။ လြမ္းဆြတ္ျခင္း။ စိတၱဇဆန္ဆန္
ေတာင္ပံပါရင္မင္းဆီကို ... လုိ႔ ေအာ္ဆို..။ ေဟ့ေကာင္ ။
နားညီးတယ္။ ေတာက္ခတ္ျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လူငယ္လုိ႔သတ္မွတ္။
မာစီဒီးစ္တံဆိပ္ ရည္းစားစာ။ အနီေရာင္အဝုိင္း ခံုးေလး ႏွစ္ခုပြတ္သပ္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ဘာမ်ားျဖစ္လာမလဲလုိ႔။
ဖတ္! ခနဲ...
Heart King ေလးဟာ သူမလက္ထဲမွာ ကေယာင္ကတမ္း
ဒီေတာ့ ကိုယ္က အစားထုိးမရတဲ့ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း။

ပုစြန္ဂဏန္းဟင္း

ပုစြန္ေတြကိုဇလားထဲထည့္ၿပီးေရေဆး။
သိပ္စင္ေအာင္မေဆးပစ္နဲ႔။ လံုးဝေဆးပစ္လုိက္ရင္
ေခါင္းထဲေရဝင္ၿပီး အႏွစ္ေတြေပ်ာက္ကုန္မယ္။
ေခါင္းကိုမေခြ်နဲ႔။ ေခါင္းဆုိတာအဓိက။ ေခါင္းကအႏွစ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကညစ္ပတ္တယ္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒါေခါင္းကညစ္ပတ္တာမဟုတ္ဘူး။
စိတ္ကညစ္ပတ္တာ။ ေသခ်ာမွတ္ပါျမ။
ေခါင္းကိုျဖတ္ပစ္ဖုိ႔လံုးဝမစဥ္းစားပါနဲ႔။
ပုစြန္ကိုပံုမပ်က္ပဲအုိးထဲထည့္ပါ။ ဆီနည္းနည္းထည့္ပါ။
ဆားအမ်ားႀကီးမထည့္နဲ႔။ ပုစြန္ဟာ ငန္သလုိခ်ိဳတယ္။
အခ်ိဳမႈန္႔ဆား နည္းနည္းစီပဲထည့္။ ေရကိုပုစြန္ျမဳပ္ေအာင္ထည့္။
ခင္ဗ်ားအာလူးႀကိဳက္တတ္ရင္ အာလူးထည့္လုိ႔ရတယ္။ ပိုေကာင္းတယ္။
ပုစြန္ခ်ည္းသက္သက္ဆုိ ပုစြန္ပဲခင္ဗ်ားစားရမယ္မဟုတ္လား ျမ။
ဒီေတာ့ အာလူးကို အေနေတာ္စိပ္ၿပီးထည့္။ ဒါေပမယ့္ အာလူးဆုိတာၾကာတယ္။
ႏူးေအာင္ျပဳတ္ဖုိ႔ၾကာတယ္ေျပာတာ။ အာလူးလာမေပးနဲ႔ဆုိတာသိတယ္မလား။
ၾကာလုိ႔ေျပာတာ။ ခုနကေရထည့္ၿပီးရင္ မဆလာမ်ားမ်ားခပ္။
ငရုပ္သီးအစိမ္းမႈန္႔ထည့္။ မန္က်ည္းရည္ထည့္။ ဒါမွ ခ်ဥ္စပ္ရမွာ။
ၿပီးရင္ အဖံုးေလးနည္းနည္းဟထား။ ပစ္ထားလုိ႔ရတယ္။
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေစာင့္ၾကည့္ေနရေအာင္ထိ မလိုဘူးျမ။
ခင္ဗ်ားသူ႕ကုိပစ္ထားလုိက္။ ေရနည္းနည္းခမ္းသြားၿပီဆုိ အာလူးကိုစမ္းၾကည့္။
ႏူးမႏူး။ ေရနည္းနည္းထပ္ထည့္။ ထပ္ပစ္ထားလုိက္။ အဲလုိနဲ႔ ခင္ဗ်ားအာလူးႏူးလာၿပီဆုိ
အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေလးရတဲ့အထိ ေစာင့္။ နံနံပင္ႀကိဳက္ရင္ နံနံပင္အုပ္လုိ႔ရတယ္ ျမ။
ကိုယ္ကေတာ့မုန္းတယ္။ မအုပ္ဘူး။
ခုနကကိုယ္ေျပာသလုိအရည္ပ်စ္ပ်စ္ရၿပီဆုိ မီးေလွ်ာ့။ ထမင္းခူးၿပီး ခင္ဗ်ားစားလုိ႔ရၿပီ ျမ။


ေနပိုင္
၀၈ မတ္ ၂၀၁၃
၁၂း၂၇