ေဇာ္သည္ မိုးရာသီ သစ္ရြက္စိမ္းကေလးႏွင့္တူ၏။
သူ ဘယ္လို ရပ္တည္မႈမ်ိဳးႏွင့္မ်ား ကၽြန္မ ဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ပါသလဲ။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုေမးခြန္း ေဇာ့္ကို ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ ေဇာ္ ကၽြန္မဆီ ျပန္မလာတာၾကာျပီ။
လက္ခံုကို ေျပးတိုက္လာတဲ့ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ငံု႔ၾကည့္မိ၏။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ဟာ ဒီလိုပါပဲ။ အိမ္ေရွ႔တံခါးႏွစ္ခ်ပ္လံုး ဖြင့္ထားရင္ျဖင့္ ေလျပင္းျပင္းတိုက္ျပီဆို သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ အိမ္ကျပင္ထိ လြင့္လြင့္ပါလာတတ္သည္။
သစ္ရြက္သိပ္ေၾကြေသာ ေႏြရာသီမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သိမ္း၍မႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မက တံခါးပိတ္ပိတ္ထားသည္။ ေဇာ္က ထိုသို႔ထားသည္ကို မၾကိဳက္။
"ကိုယ့္ဆီကို ေျပး၀င္လာတယ္ဆိုတဲ့ခံစားမႈက ဘယ္ေလာက္ထူးျခားသလဲ ႏြယ္ရယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ အဲ့ဒီရြက္ေျခာက္ေလးေတြက ႏြယ္နဲ႔တူတာဗ်။ က်ဳပ္ျပန္လာတိုင္း ခင္ဗ်ားေလး က်ဳပ္ဆီ ေျပးေျပးလာတဲ့ပံုစံေလးအတိုင္းပဲ"
လြမ္းဆြတ္စြာ ကၽြန္မ ျပံဳးမိ၏။ ေဇာ္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာပါပဲ။ အရင္ကလိုဆိုရင္ေတာ့ ေဇာ့္ကို မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးႏွင့္ ပြစိပြစိေရရြတ္ရင္း ထိုရြက္ေျခာက္ေတြကို ကၽြန္မေကာက္သိမ္းမိလိမ့္မည္။
ထိုအခါ ကၽြန္မအမူအရာကိုၾကည့္ရင္း ေဇာ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာမည္။ ကၽြန္မဆံပင္ေတြ ထိုးဖြရင္း စမည္။ ေနာက္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ကူေကာက္ေပးျခင္းျဖင့္ စိတ္ေကာက္လုလု ကၽြန္မကို ေခ်ာ႔မည္။
ခုေတာ့လည္း သိမ္းခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ကၽြန္မ၏ သစ္ရြက္စိမ္းကေလး ျပန္မလာတာၾကာျပီ။ ဒီရြက္ေျခာက္ေတြသာ ကၽြန္မ၏အေဖာ္။
ေဇာ္ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ၀င္းတံခါး၀ကေန ေျပး၀င္လာမလဲ။ ေဇာ္ ျပန္မလာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ။
မိုးေတြ သည္းလာျပန္ျပီ ေဇာ္...။
တံစက္ျမိတ္မွ ေရတို႔ စီးက်ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္အတူေငးဖူးသည့္ ျမင္ကြင္းကို တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္ေနရခ်ိန္ခံစားမႈဟာ ထိုမွ်ခါးသီးပါသလား။
ခါတိုင္းလိုပဲ အိမ္ေရွ႔လမ္းမေပၚမွာ ကေလးတစ္သိုက္ ေဘာလံုးကန္ေနၾက၏။ စိတ္လိုလက္ရရွိသည့္ေန႔မ်ိဳးဆို ေဇာ္ႏွင့္ကၽြန္မ ထိုေဘာလံုးပြဲရလဒ္ကို အေလာင္းအစား လုပ္တတ္သည္။ ရံႈးသူက ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေပးေၾကး။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေဇာ္ပဲ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ရသည္။ ရံႈးေသာ္လည္း ညစ္တစ္တစ္ႏွင့္ ေပကပ္ေနတတ္သည့္ ကၽြန္မကို ခြင့္လႊတ္ျပံဳးေလးျပံဳးရင္း ေဇာ္ ေကာ္ဖီ ထထေဖ်ာ္ေပးတတ္သည္။
"အေၾကြးေနာ္။ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ႏွစ္ခြက္ျပန္ေဖ်ာ္ေပးရမွာ"
ကၽြန္မကို အေလွ်ာ႔ေပးတိုင္း ေဇာ္ေျပာေနက် လက္သံုးစကား။ ေဇာ္ဟာ သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။
ကၽြန္မရင္ထဲ အမ်ိဳးအမည္ မသိစြာ ၾကပ္ခဲလာသည္။ ၀မ္းနည္းစြာ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြ စိုစြတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ႔ေနၾကပံုရသည္။ ဘယ္လို သက္ေရာက္မႈမ်ိဳးပါလဲကြယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မေျပာျပသည့္ ရိုးအီေနျပီးဟာသမ်ားကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာေပးတတ္သည္။ ေဇာ္မို႔ ရယ္လိုက္ရင္ ျဖဴျဖဴစင္စင္မ်က္ႏွာေလးက ပိုမိုေပၚလြင္ကာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းသြားတတ္၏။
ေဇာ့္ရယ္ေနဟန္ကို ေငးေနရသည့္အခ်ိန္ေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတာ ၾကာပါျပီေကာ။ ကြ်န္မေပါင္ေပၚတြင္ သူ႕ေခါင္းေလးအား တင္ထားရင္း နားထင္ေလးအားပြတ္ေပးသည့္အခါမ်ိဳး၌ေတာ့ ေဇာ္သည္ ေၾကာင္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူ၏။
အျပစ္ကင္းကင္းကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္လည္း တူ၏။ အခြင့္ႀကံဳခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ ေဇာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္အခါ ကြ်န္မသူ႕ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထုိင္ၾကည့္ေနမိခ်င္ပါေသးသည္။ ကြ်န္မအိပ္ခ်င္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္လည္း သူ၏လက္ေမာင္းကို ကြ်န္မလုယူဖူးသည္။
သူ၏လက္ေမာင္းေပၚတြင္ပင္ ကြ်န္မအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕ညမ်ားတြင္ ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အိပ္မေပ်ာ္ၾက။ အထူးသျဖင့္ ေဇာ္ေရွ႕တန္းေရာက္ေနသည့္ညမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ေဇာ္သည္ ဆံပင္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ထားေလ့မရွိ။ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ ဆံပင္ညွပ္ေလ့ရွိသည္။
"ရွင္ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆံပင္ခဏခဏ ညွပ္တာလဲ ဟင္"
ကြ်န္မ ခဏခဏ ေမးဖူး၏။ ေဇာ္ကမေျဖ။ ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေနတတ္သည္။ သမီးရည္းစားဘဝထဲက ကြ်န္မ ေမးလာခဲ့သည့္ထုိေမးခြန္းကို သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ကြ်န္မ အေျဖသိရသည္။
သူသည္ ဆံပင္မွမဟုတ္ ေလာကထဲတြင္ မလုိအပ္ဘဲ ရွည္ထြက္ေနတတ္သည့္ အရာအားလံုးကို ညွပ္ပစ္ေလ့ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ညွပ္ပစ္လုိက္ျခင္းကိုလည္း အမ်ားက စစ္တုိက္ျခင္းဟု နာမည္ေပးၾက၏။
ကြ်န္မႏွင့္ေဇာ္ ထိုတစ္ခ်က္ေတာ့ ကြာျခား၏။
ကြ်န္မက လက္သည္းအရွည္ထားသည္။
ဆံပင္အရွည္ထားသည္။
လွ်ာအရွည္ထားသည္။
သံေယာဇဥ္အရွည္ထားသည္။
သူေရွ႕တန္းထြက္သြားခ်ိန္မ်ိဳး၌ လည္ပင္းပါအရွည္ထားရသည္။
ယခုသူျပန္မလာသည္မွာ ၾကာၿပီမုိ႔ ကြ်န္မလည္ပင္းလည္း အေတာ္ရွည္ေနခဲ့ၿပီ။
ဟုတ္ပါသည္။
သူျပန္မလာတာ ၾကာၿပီ။
ကြ်န္မ ေဇာ့္ကို သိပ္ခ်စ္သည္။
ကြ်န္မခ်စ္သကဲ့သို႔ပင္ ေဇာ့္ကို ခ်စ္သူခင္သူေတြ သိပ္ေပါ၏။
သူ႕အား လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားက ခ်စ္ၾက၏။
အထက္အရာရွိႀကီးမ်ားက ခ်စ္ၾက၏။
အိပ္ေအာက္က ဘုိနီကလည္း ခ်စ္၏။
မိဝါႏွင့္ညိဳညိဳ ကလည္း ခ်စ္၏။
က်ည္ဆံေတြကလည္းခ်စ္၏။
မိုင္းဆံေတြကလည္းခ်စ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ ေဇာ့္ဆီသုိ႔ ေျပးလာၾကျခင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။
"ကိုယ့္ဆီကို ေျပး၀င္လာတယ္ဆိုတဲ့ခံစားမႈက ဘယ္ေလာက္ထူးျခားသလဲ ႏြယ္ရယ္"
ဟုတ္သလား ေဇာ္။ ေဇာ္ ရင္ဖြင့္ျပီးမ်ား ၾကိဳခဲ့သလား။ လက္ခံုနားက သစ္ရြက္အေသေလးကို ထိတ္လန္႔တၾကား ပုတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။
ထုိေန႔က မုိးေတြရြာေန၏။
တိမ္တုိက္တုိ႔၏ အေငြ႕မွ မုိးေရအျဖစ္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ရြာခ်သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကမာၻေျမႀကီး၏ ပူေႏြးမႈျဖင့္ သူတုိ႔ ျပန္လည္အေငြ႕ျဖစ္သြားၾကလိမ့္ဦးမည္။
၄င္းမွာ ရုပ္ေျပာင္းလဲမႈ (Physical Change) ၏ သေဘာတရားပင္ျဖစ္၏။
ကြ်န္မေခါင္းထဲမွာသိေနသလုိ နားထဲမွာလည္း ၾကားေနသည္။ က်ဆံုးသြားျပီ။ ေဇာ္ေသသြားၿပီ..တဲ့။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေျပာတုိင္း ကြ်န္မ ရယ္ေမာမိသည္။ မဟုတ္ပါ။ ေဇာ္မေသပါ။ ကြ်န္မဆီ ေဇာ္ျပန္လာမွာ။ ေဇာ္ေသသြားျခင္းမဟုတ္ပါ။
အမွန္စင္စစ္ ေဇာ္သည္ အရုိးျပာခြက္ကေလးအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ( Chemical Change ) ျဖစ္သြားျခင္းပင္။
ဟုတ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေဇာ္ျပန္လာမည့္ေန႔ကို အရင္လုိပင္ ေမွ်ာ္ေနဆဲ။ ေမွ်ာ္ေနၿမဲ။
မိုးဦးစ သစ္ရြက္ကေလးလို ဖ်တ္ကနဲ ပြင့္ထြက္လာမလား။ ရြက္ေျခာက္ေလးေတြနဲ႔အတူ အေျပး၀င္လာေလမလား။
ျပန္မလာမွာသိေနလည္း ျပန္လာေစခ်င္ေသးတဲ့ဆႏၵဟာ အီနားရွား မ်ားလား။
ကၽြန္မ ေန႔တိုင္း ေမွ်ာ္ေနပါသည္။
သို႔ေသာ္ ...
ေဇာ္ျပန္မလာသည္မွာလည္း .. ၾကာၿပီ။
ေနပိုင္ ၊ ဂ်ဴႏို
No comments:
Post a Comment