ေက်ာင္းတံခါးမ်ား ဖြင့္ထားျခင္းသည္
ေက်ာင္းတံခါးမ်ား ဖြင့္ထားျခင္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္တံခါးမ်ား ပိတ္ထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေနာက္တုိင္းစကားပံုတစ္ခုသည္ ဤဇာတ္လမ္းႏွင့္ မသက္ဆုိင္ပါေၾကာင္း။ ---ေနပိုင္---
**********
ဇနီးျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားျခင္းက ကိုၾကင္ေဆာင္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ထုိးႏွက္ခ်က္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူလားပင္ မေျမာက္ေသးေသာ သားေလးအတြက္သာ သူအလုပ္ထဲတြင္ စိတ္ကို ႏွစ္ထားခဲ့သည္။ မိတဆုိးသားေလးျဖစ္ေသာ္လည္း သားေလးအား တင့္တင့္တယ္တယ္ထားႏုိင္ရင္ ပိုက္ဆံသာ အသည္းအသန္ရွာရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့သည္။ ဇနီး ဆံုးပါးသြားသည့္ကိစၥက ထင္သေလာက္ေမ့ေဖ်ာက္ရန္ မလြယ္လွ။ သားေလးႏွင့္သူ တရင္းတႏွီးေနမိတုိင္း သူ႕ဇနီးကို သူသတိရတတ္သည္။
ကိုၾကင္ေဆာင္က စီးပြါးအရွာေကာင္းသည္။ အေသာက္အစားကင္းသည္။ လိမၼာပါးနပ္သည္။ ကုန္သြယ္ ပြဲစားအလုပ္ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္လုပ္ကိုင္သည္။ သူစီးပြါးအရွာေကာင္းေသာေၾကာင့္ပင္ မိသားစုကို လုိေလေသးမရွိထားႏုိင္သည္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံုထားႏုိင္သည္။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေဆြးမ်ိဳးရင္းခ်ာအလြန္နည္းပါး ဇနီးျဖစ္သူကလည္း မိဘႏွစ္ပါးအျပင္ တျခားမရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ မိဘႏွစ္ပါးကို သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ေခၚထားသည္။ အိမ္တြင္ အခန္႔သားေနေစ၍ စီးပြါးကို သူတစ္ေယာက္တည္းရွာသည္။ မိန္းမျဖစ္သူက ကိုၾကင္ေဆာင္ေလာက္ မလည္ဝယ္ေသာ္လည္း အိမ္မႈကိစၥ အဝဝႏွင့္ သားေလး၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ား မိဘႏွစ္ပါး၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားေလာက္ေတာ့ သူမ လုပ္ေနက် အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။
မေမွ်ာ္လင့္ပါဘဲ ဇနီးျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ကိုၾကင္ေဆာင္တစ္ေယာက္ အလုပ္ထဲတြင္သာ စိတ္ကုိႏွစ္ထားလုိက္သည္။ ယခင္က ကုိယ္စားလွယ္ျဖင့္လႊဲထားေသာ ကိစၥမ်ားကို ယခုအခါ သူကိုယ္တုိင္ နယ္တကာလွည့္၍ လုပ္ကိုင္သည္။ စီးပြါးကိုပိုရွာသည္။ တခါတရံ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားေသာအိမ္အတြက္ စီးပြါးပိုရွာေနမိသည္ကိုပင္ သူရယ္ေမာမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္မေပ်ာ္။ ဇနီးျဖစ္သူအား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္မျဖစ္။ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မရသည့္အဆံုး သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးအား စြန္႔ခြါကာ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။
ရန္ကုန္တြင္ အစစအရာရာ စရိတ္စက ႀကီးသည္။ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ အိမ္ဝယ္ရသည္။ ရန္ကုန္အိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တုိက္ခန္းျဖစ္သည္။ စမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ျဖစ္သည္။ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ ေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း လွည္းတန္းလိုမ်ိဳး ဆူဆူညံညံမရွိလွ။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
အိမ္ဝယ္ၿပီးေသာ္လည္း အသင့္ေျပာင္းေနရန္မျဖစ္ေသး။ အိမ္ကို ျပင္ဆင္ရေသးသည္။ ၾကမ္းခင္းခင္းရသည္။ လက္သမားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရသည္။ နံရံကို ပတ္တီးကိုင္ကာ ေဆးသုတ္ရသည္။ အခန္းဖြဲ႕ရသည္။ တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ရွတ္ေနရသည္။ မိန္းမကို ထပ္ပင္သတိရမိေနေသး၏။ ဇနီးျဖစ္သူသာ အနားမွာရွိလွ်င္ တုိင္တိုင္ပင္ပင္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမည္မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသာ အလုပ္ရွဳတ္ေနရ၏။ ဆယ့္ငါးရက္ ရက္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း အသင့္ျဖစ္သြား၏။ သူတုိ႔မိသားစုလုိက္ ေျပာင္းလာၾကကာ အေျခခ် ေနထုိင္ၾက၏။
**********
ဒန္ေပါက္ထဲသို႔ ငံျပာရည္ေၾကာ္ထည့္၏။ ဇြန္းႏွင့္အလွခပ္ကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ထည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳအား ေမႊခပ္၏။ ငရုပ္သီးအစိမ္းေတာင့္ကေလးပါလာေသာေၾကာင့္ ပန္းကန္ထဲျပန္ထည့္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ငရုပ္သီးမပါေအာင္ ျပန္ခပ္၏။ ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့ကာ အသာမႈတ္ေသာက္၏။
“ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳေတာ္ေတာ္ေကာင္တာပဲဗ် ။ ဘယ္ဆုိင္က မွာတာလဲ”
“ဒန္ေပါက္ပဲမွာတာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳက ေမေမခ်က္တာေလ။ အအီေျပေလးေပါ့”
“ဟုတ္တယ္။ ဒန္ေပါက္ခ်ည္းသက္သက္ဆုိ အီေနမွာ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳဆုိေပမယ့္ ကြ်န္မက အစပ္ကေလးပါထည့္ခ်က္တာ။”
“ႀကီးႀကီး အဲ့ဒါဘယ္လုိခ်က္လဲ ဟင္းခ်ိဳက သာမန္ အခ်ိဳမႈန္႔ထည့္လုိ႔ ခ်ိဳပံုနဲ႔မတူဘူး”
ေမေမ ၿပံဳး၏။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆံုးအလွဴအျဖစ္ အိမ္တက္ပြဲတြင္ ေမေမ၏ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳအား လူတုိင္းက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾက၏။ ေမေမေရာ ကိုၾကင္ေဆာင္ပါ ေပ်ာ္ရသည္။
“ဒီလုိကြယ့္ ႀကီးႀကီးက အခ်ိဳမႈန္႔သိပ္မသံုးဘူး။ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အိုးထဲကို ေရထည့္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေျခြထည့္။ ပုစြန္ေျခာက္ထည့္။ အေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ အမႈန္႔ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္။ ၿပီးရင္ အခ်ိဳမႈန္႕နည္းနည္းေလးထည့္ ဆားထည့္။ ၿပီးရင္ ငရုပ္သီးအစိမ္းေတာင့္ကေလး ဗုိက္ခြဲၿပီးထည့္။ ဆူရင္ရၿပီ”
နားေထာင္ေနသူေကာင္မေလးက ေၾသာ္ဟု ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္သည္။
“ဖြားဖြားက ေၾကးအိုးခ်က္တာလည္းေကာင္းတယ္”
“ဟုတ္လားသားသားရဲ႕”
ကိုၾကင္ေဆာင္၏ သားက ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ နားေထာင္ေနသူအမ်ိဳးသမီးက ေမး၏။
“ေၾကးအုိးကေကာ ဘယ္လုိခ်က္တာလဲ ႀကီးႀကီး”
“ေၾကးအုိးကလည္းမခက္ပါဘူးကြယ္။ ေၾကးအုိးလုိ႔သာေျပာတာပါ။ ဝက္အရုိးေတြျပဳတ္။ ျပဳတ္ထားတဲ့အရည္ထဲ ဆားထည့္အခ်ိဳမႈန္႔ထည့္။ ျပဳတ္ထားတုန္းမွာ ဝက္သားကို ဆားအခ်ိဳမႈန္႔နယ္ၿပီးလံုးထား။ နႏြင္းမႈန္႔ေတာ့ထည့္မလံုးရဘူး။ ဂ်ံဳမႈန္႔ေလးေတာ့ နည္းနည္းထည့္ရတယ္။ ဒါမွအသားေတြ ဖြါမထြက္ကုန္မွာေလ။ ၿပီးရင္ ခုနက ဝက္ရုိးျပဳတ္ထားတဲ့ထဲကို ထည့္။ ဆားအခ်ိဳမႈန္႔အေပါ့အငန္ထည့္။ ဆူလာၿပီဆုိရင္ ထိုင္ဝမ္မုန္႔ညွင္းအုပ္လုိက္။ အဲ ၾကာဇံကိုေတာ့ အစထဲက ေရစိမ္ထားေပါ့။ စားခါနီးထည့္စားရုံပဲ”
နားေထာင္ေနသူအေပါင္းက အင္မတန္မွ သေဘာက်ၾက၏။ ဧည့္သည္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ။ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းမွ အခန္းေစ့ႏွင့္ ရန္ကုန္မွ ကိုၾကင္ေဆာင္၏ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕သာ လာေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾက၏။
“သားေလးက ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ”
“သံုးတန္းပါခင္ဗ်”
သားငယ္က မိခင္၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္တြင္ ရွိခဲ့သည္မုိ႔ အေျပာအဆုိ အင္မတန္ လိမၼာေရးျခားရွိသည္။ လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္က ရုိရုိေသေသပင္ ျပန္ေျဖ၏။
“ကိုၾကင္ေဆာင္တုိ႔ ကေလး ေက်ာင္းေနဖုိ႔ဘာညာေကာ စံုစမ္းၿပီးၿပီလားဗ်”
ကိုၾကင္ေဆာင္ သတိရသြားဟန္ႏွင့္
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ေမ့ေနတာ ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ဘာညာက ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဒီရက္ထဲ ခရီးထြက္ဖုိ႔ရွိေသးတယ္.. ျပန္လာမွပဲ”
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ထုိင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးက လက္ေကာက္ေတြျပည့္ေနေအာင္ ဝတ္ထားေသာ လက္ကိုခါရင္း သူမေဘးတြင္ထုိင္ေနေသာ ကေလးကို ေခါင္းေလးပြတ္ကာေျပာ၏။
“ကြ်န္မကေတာ့ သမီးေလးကို TTC မွာထားတယ္ေလ။ အဲ့ဒီ့ေက်ာင္းက ရန္ကုန္မွာေတာ့နာမည္ႀကီးပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒဂံုတစ္တုိ႔ဘာတုိ႔လည္း မဆုိးပါဘူး ေတာ့ပ္တန္းစာရင္းဝင္တယ္”
ကိုၾကင္ေဆာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္သာ နားေထာင္ေနရ၏။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ေပသည္။ ယခင္က ကေလးေက်ာင္းအပ္သည့္ကိစၥဘာညာဆုိတာ သူမလုပ္ခဲ့ဖူး။ ဇနီးျဖစ္သူသာ ဒုိင္ခံေျဖရွင္းခဲ့ေသာကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူ႕အေပၚပင္ ပံုက်လာၿပီ။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကလည္း ကုန္ေတာ့မည္။ ဟုတ္သည္။ သားေလးကိုေက်ာင္းအပ္ရဦးမည္။
**********
“ဟဲလုိ .. ေမေမလား”
“ေၾသာ္ ေအး ဟုတ္တယ္ သား ။ မင္းအလုပ္ေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ၾကင္ေဆာင္ အလုပ္အဆင္မေျပ။ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲထားသူႏွင့္ သူ႕ၾကားမွာ ျပႆနာရွိေနသည္။ ကုန္ပစၥည္းဝယ္မည့္ ဝယ္လက္ေတြက ကိုယ္စားလွယ္၏ ဖ်ံက်မႈေၾကာင့္ ေရွာင္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူရန္ကုန္မွခရီးေဝးထြက္လာခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။ သူေမေမ့ကို ညာေျပာရေတာ့မည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာမိလွ်င္ေကာ ေမေမစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္မွလြဲ၍ ဘာမ်ားပိုထူးျခားလာမည္လဲ။
“အဆင္ေျပပါတယ္ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ တလက္စာတည္း အလုပ္ကေလးေတြျဖတ္လုိက္ခ်င္လုိ႔ သားဒီမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာဦးမယ္”
“ဟယ္.. သားေရ။ ငါ့ေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ရဦးမယ္ေလ။”
ကိုၾကင္ေဆာင္ ေခြ်းပ်ံသြား၏။ ဟုတ္သည္။ အလွဴလုပ္သည့္ေန႔က သူသတိရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ႏွင့္ ေမ့သြားခဲ့သည္။ ယခင္ကတည္းက သူလုပ္ေနက်အလုပ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္မည္။
“ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး ေမေမ။ ေမေမပဲသြားအပ္လုိက္ပါလား”
“ေအးေအး ငါလည္း လုိက္ေတာ့ေမးထားတာပဲ ဘာတဲ့ အီးပီစီဆုိလား”
“ဗ်ာ ဘာလဲေမေမ အီးပီစီဆုိတာ..”
“ဟိုေလ.. အလွဴလုပ္တဲ့ေန႔က ေျမညီထပ္က ေကာင္မေလးတက္ေနတယ္ဆုိတဲ့ေက်ာင္းေလ”
“အာ.. TTC ပါအေမရဲ႕”
“ေၾသာ္ေအး ဟုတ္သား ေနာက္ၿပီးရွိပါေသးတယ္။ တံခြန္ တစ္ ဆုိလား”
“ဒဂံုတစ္ပါေမေမရာ.. ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္တစ္ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း ကိုေျပာတာ”
မိခင္ျဖစ္သူက တဟားဟားႏွင့္ရယ္ေမာေန၏။
“စိတ္ခ်ပါသားရယ္ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ႔။ အလုပ္အဆင္ေျပေအာင္သာလုပ္ ။ ကေလးကို ေမေမပဲေက်ာင္းသြားအပ္လုိက္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
ဖုန္းခ်သြားေသာ္လည္း ေမာဟိုက္က်န္ခဲ့သလုိ ခံစားရ၏။ အလုပ္အဆင္မေျပပါ။ သုိ႔ေသာ္ အဆင္ေျပပါတယ္လုိ႔ ေမေမ့အား လိမ္ေျပာလုိက္ရသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပါ လိမ္ေျပာလုိက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသို႔လိမ္ေျပာျခင္းသည္ မိခင္အားစိတ္ခ်မ္းသာေစသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာလိမ္လည္မႈမ်ိဳးသည္ ငရဲႀကီးသလား မႀကီးဘူးလားဟု ကိုၾကင္ေဆာင္ ဆက္ေတြးေနမိ၏။
**********
ခန္းနားထည္ဝါေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္ထဲသုိ႔ ေဒၚခင္ၾကည္ ဝင္လုိက္သည္။ ဆရာမမ်ား ေက်ာင္းလာအပ္သူမိဘမ်ား ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ဆူညံေနၾက၏။ ကေလးအားလက္ဆြဲရင္း ေက်ာင္းအပ္ရမည့္ အတန္းပိုင္ဆရာမအား လုိက္ရွာ၏။ အနည္းငယ္ကသီလင္တ ႏုိင္လွေသာ္လည္း သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ရွာေတြ႕၏။
“ဆရာမေလး အဖြားေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ခ်င္လုိ႔႔ပါ”
ဆရာမေလးဆုိသူက ေမာ့ၾကည့္၏။
“ဘယ္ႏွတန္းလဲ”
“သံုးတန္းပါဆရာမ”
ဆရာမေလးကေခါင္းညိတ္ျပ၏။
“ေက်ာင္းသားသစ္လား။ ဟုိဘက္ေက်ာင္းက ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ ပါလာလား”
ေဒၚခင္ၾကည္က အသင့္ေဆာင္ထားေသာ စာရြက္မ်ားအား ထုတ္ေပး၏။ ဆရာမေလးဆုိသူက ဖတ္ၾကည့္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာရင္းစာရြက္တခ်ိဳ႕ျပန္ေပး၏။
“ဒီေဖာင္ကို ျဖည့္လုိက္ပါ။ ေနာက္ၿပီးဒါက ေက်ာင္းအပ္ရင္ကုန္က်မယ့္စားရိတ္။”
ေဒၚခင္ၾကည္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္၏။ ငါးေထာင့္ ေျခာက္ရာ့ ခုနစ္ဆယ္ က်ပ္။ ေဒၚခင္ၾကည္ ေဖာင္ျဖည့္ရန္ လွည့္ထြက္မည္အျပဳ။
“အလွဴေငြဘယ္ေလာက္ထည့္မွာလဲမသိဘူး”
ဆရာမေလးက ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ ေမး၏။ ေၾသာ္ အင္းဟုတ္သားပဲဟု ေဒၚခင္ၾကည္ ေရရြတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ေသာင္းတန္သံုးရြက္အား စားပြဲေပၚတြင္ခ်ေပး၏။
“ရွင္လာေနာက္ေနတာလား”
ေဒၚခင္ၾကည္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။
“ကြ်န္မ ဘာေနာက္လုိ႔လဲ ဆရာမေလးရယ္။”
“ဒီေက်ာင္းမွာလာအပ္တဲ့ေက်ာင္းသားမွန္သမွ်ဟာ အလွဴေငြ အနည္းေလး ဆယ္သိန္းနဲ႔အထက္ ထည့္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ပုိက္ဆံေလးသံုးေသာင္းနဲ႔ေတာ့ ကြ်န္မ ေဖာင္မေပးႏုိင္ဘူး”
“စာသင္မယ့္ဆရာမေတြက ႏုိင္ငံျခားဆုိတဲ့ေနရာေတြကလာတာမို႔လုိ႔မ်ားလားကြယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္မတုိ႔ပဲသင္မွာပါ”
ေျပာရင္း ေဒၚခင္ၾကည္၏လက္မွ ေဖာင္အား ျပန္ယူ၏။ ေဒၚခင္ၾကည္ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။
“ဖြားဖြား ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“အလွဴေငြနည္းလုိ႔တဲ့သားရယ္”
ကေလးျဖစ္သူက ဆရာမအား လွမ္းေျပာ၏။
“ဆရာမ သားဖုိးေလးနဲ႔ ဘုရားအလွဴခံဆုိတာလုိက္သြားဖူးတယ္။ ထန္းလ်က္ခဲလည္း စားရတယ္။ ေရေႏြးလည္းေသာက္ရတယ္။ အလွဴလွဴတဲ့လူေတြက ပုိက္ဆံအေၾကြဆုိမွလွဴၾကတာ။ သားဖြားဖြားက သံုးေသာင္းေတာင္ လွဴထားတာကို မ်ားေတာင္ မ်ားေနေသးတာမဟုတ္ဘူးလား”
ဆရာမေလးမွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ကေလးကို တုန္႔ျပန္မေနေတာ့။
“အဖြားရယ္ ဒါက ကြ်န္မတုိ႔ေက်ာင္းရဲ႕အစဥ္အလာပါ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ရွင္”
“ၾကားမၾကားဖူးေပါင္ေတာ္ .. အလွဴကို ကန္႔သတ္ၿပီးလွဴခုိင္းတာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ လာေျမးေလး ဒဂံုတစ္ ဆုိတဲ့ေက်ာင္းသြားမယ္။”
ဒဂံုတစ္လည္း ဘာထူးမွာလဲ ဟူသည့္အဓိပၸါယ္မ်ိဳးႏွင့္ ဆရာမေလးက မဲ့ၿပံဳးၿပံဳး၏။ ေဒၚခင္ၾကည္ ကေလးကိုလက္ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့လုိက္၏။ ေက်ာင္းအထြက္နား ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုေအာက္တြင္ မိဘႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနသံ တုိးတုိးၾကားရ၏။ သားျဖစ္သူက အဂၤလိပ္စာညံ့ေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲတြင္ အဆင့္နိမ့္က်ေနေၾကာင္း။ ထုိ႔ေနာက္ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္ က်ဴရွင္ထားလုိက္ေၾကာင္း။ အတန္းပိုင္ဆရာမဆုိသည္မွာ သိပၸံဆရာမျဖစ္ေသာ္လည္း က်ဴရွင္ထားၿပီးသည့္ေနာက္ အမွတ္မ်ားအဆင့္မ်ားေကာင္းလာေၾကာင္း ၾကားရ၏။ ရန္ကုန္တြင္ ေဒၚခင္ၾကည္ နားမလည္ႏုိင္သည့္အရာမ်ားမွာ မ်ားလြန္းလွ၏။ ညက်မွ သားကို ထုိအေၾကာင္းေတြေျပာေတာ့ ေျပာျပရဦးမည္။
လမ္းမေပၚသို႔ထြက္ၿပီး ထုိေက်ာင္းႀကီးအား အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ခုနကျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးတြင္ ေရးသားထားေသာ စာတန္းအား နားမလည္ႏုိင္စြာ ေတြ႕ရေလသည္။
“ေက်ာင္းသို႔သာ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါ”
ေနပိုင္
၀၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၁၃
၀၁း၁၅
Wednesday, April 3, 2013
အခ်စ္
ညဘက္ေစာေစာ မအိပ္တတ္သည့္ အက်င့္ကလည္း ဆုိးသည္။ ဒါတင္မက မနက္ေစာေစာမွ အိပ္တတ္သည့္ အက်င့္ကလည္း ဆုိးသည္။ ျပတင္းေပါက္က ေလတလွပ္လွပ္ႏွင့္ အျပင္ကိုေငးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက မီးပြိဳင့္ကိုေတြ႕ရသည္။ ညက ညဥ့္နက္ေနၿပီဆုိေတာ့ လူသြားလူလာပင္မရွိေတာ့။ မီးပြိဳင့္တြင္ လူရုပ္ကေလး မီးနီေနသည္။ ျဖတ္ကူးမည့္လူမရွိ။ ရပ္ေစာင့္ေနမည့္လူမရွိ။ ေဟာ…။ ခဏေနေတာ့ လူရုပ္ကေလး အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းသြားျပန္သည္။ ဒါလည္း ျဖတ္သြားမည့္လူမရွိ။ ရပ္ေစာင့္မည့္လူမရွိ။
ဆရာမဂ်ဴး၏ အခ်စ္ရဲ႕အလွ အခ်စ္ရဲ႕အရသာ ဝတၳဳတုိအားျပန္သတိရမိသည္။ မီးပြိဳင့္ေလးက လူရုပ္ကေလးေကာ ခ်စ္တတ္ပါသလား။ အခ်စ္သည္ မီးပြိဳင့္ႏွင့္တူ၏။ ရပ္ေစာင့္မည့္လူမရွိ ျဖတ္သြားမည့္လူမရွိ။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႕ဟာသူအေရာင္ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မည္။ ေဟာ…။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ညက ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ေကာင္းေနတာပဲ။ အေတြးတစ္ခုရလုိက္သည္။
မီးပြိဳင့္ကအၾကည့္အား အခန္းထဲျပန္ထည့္လုိက္ေတာ့ ေကာ္ေပတံ အေဟာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းအားေတြ႕ရသည္။ ေပတံက အေဟာင္းေလးမို႔ ေဆးသားေတြက ခပ္ဝါးဝါး။ ဆရာမ ဂ်ဴး၏ ဝတၳဳတုိေလးအား ထပ္သတိရျပန္သည္။ ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးမွာေကာ အခ်စ္ရွိလား။ တနည္းအားျဖင့္ သူေကာ ခ်စ္တတ္သလား။ ခ်စ္တတ္သည့္တုိင္ ကြ်န္ေတာ့္လုိ သူအိပ္ေရးပ်က္ခံႏုိင္မလား။
ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးရဲ႕တန္ဖုိးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မည္သည္ျဖင့္သတ္မွတ္ၾကမလဲ။ အစိပ္အက်ဲ မတူညီေသာ အကြာအေဝးအတုိင္းအတာမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရသည္။ အခ်စ္သည္လည္း ဤသုိ႔ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အကြာအေဝး အစိပ္အက်ဲမတူညီမႈမ်ားၾကားက မသိကိန္းေလး တစ္လံုး။ အခ်စ္သည္ ေကာ္ေပတံေလး၏ ေဟာင္းႏြမ္းမႈႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္။ အကြာအေဝးအတုိင္းအတာမ်ားႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္။ အခ်စ္သည္ အခ်စ္သာျဖစ္၏။ ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးကုိ လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္။ ေဟာ..။ ဒါေကာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကိုပုိင္ဆုိင္သြားေရာလား။ မဟုတ္။ ေပတံကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ပုိင္ခ်င္ပိုင္မည္။ သူ႕အေပၚက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အကြာအေဝးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အခ်စ္သည္လည္း ဤသို႔ပင္။
ကြ်န္ေတာ့္အစ္မ မေဇာ္ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရသူကေမးဖူးသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိဖုိ႔ ဘာေတြလုိမလဲ.. တဲ့။ ဒီေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေျဖဖုိ႔အတြက္ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ရသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လုိမလဲ။ မေဇာ္ျပန္မေျဖ ၿပံဳးရုံသာ ၿပံဳးေန၏။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွ မလုိဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူ စဥ္းစားၾကည့္။ မခ်စ္ခင္ကနဲ႔ ခ်စ္သြားတယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခား။ ထုိ၂ခုၾကားက အခ်ိန္ကြာျခားမႈသည္ တစ္စကၠန္႔ဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ တစ္စကၠန္႔၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုဆုိလည္းဟုတ္သည္။ အခ်စ္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္သာ လူႏွစ္ဦး ေပါင္းသင္းဖုိ႔ကိစၥေတြ ဘာညာ စဥ္းစားေတာ့မွသာ ဦးေႏွာက္ကပါလာသည္။ အခ်ိန္ယူရသည္။ ထုိေၾကာင့္ လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွမလုိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေဇာ္ေမးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္ဖုိ႔ ဘာေတြလုိမလဲ။ ရွင္းပါသည္။ ဘာမွမလုိပါ။ အေပၚကေျပာခဲ့သည္။ တစ္စကၠန္႔၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္သာ လုိလိမ့္မည္။
ေနပိုင္
၁၂.ဝ၈.၂ဝ၁၂
ဆရာမဂ်ဴး၏ အခ်စ္ရဲ႕အလွ အခ်စ္ရဲ႕အရသာ ဝတၳဳတုိအားျပန္သတိရမိသည္။ မီးပြိဳင့္ေလးက လူရုပ္ကေလးေကာ ခ်စ္တတ္ပါသလား။ အခ်စ္သည္ မီးပြိဳင့္ႏွင့္တူ၏။ ရပ္ေစာင့္မည့္လူမရွိ ျဖတ္သြားမည့္လူမရွိ။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႕ဟာသူအေရာင္ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မည္။ ေဟာ…။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ညက ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ေကာင္းေနတာပဲ။ အေတြးတစ္ခုရလုိက္သည္။
မီးပြိဳင့္ကအၾကည့္အား အခန္းထဲျပန္ထည့္လုိက္ေတာ့ ေကာ္ေပတံ အေဟာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းအားေတြ႕ရသည္။ ေပတံက အေဟာင္းေလးမို႔ ေဆးသားေတြက ခပ္ဝါးဝါး။ ဆရာမ ဂ်ဴး၏ ဝတၳဳတုိေလးအား ထပ္သတိရျပန္သည္။ ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးမွာေကာ အခ်စ္ရွိလား။ တနည္းအားျဖင့္ သူေကာ ခ်စ္တတ္သလား။ ခ်စ္တတ္သည့္တုိင္ ကြ်န္ေတာ့္လုိ သူအိပ္ေရးပ်က္ခံႏုိင္မလား။
ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးရဲ႕တန္ဖုိးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မည္သည္ျဖင့္သတ္မွတ္ၾကမလဲ။ အစိပ္အက်ဲ မတူညီေသာ အကြာအေဝးအတုိင္းအတာမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရသည္။ အခ်စ္သည္လည္း ဤသုိ႔ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အကြာအေဝး အစိပ္အက်ဲမတူညီမႈမ်ားၾကားက မသိကိန္းေလး တစ္လံုး။ အခ်စ္သည္ ေကာ္ေပတံေလး၏ ေဟာင္းႏြမ္းမႈႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္။ အကြာအေဝးအတုိင္းအတာမ်ားႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္။ အခ်စ္သည္ အခ်စ္သာျဖစ္၏။ ေကာ္ေပတံအေဟာင္းေလးကုိ လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္။ ေဟာ..။ ဒါေကာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကိုပုိင္ဆုိင္သြားေရာလား။ မဟုတ္။ ေပတံကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ပုိင္ခ်င္ပိုင္မည္။ သူ႕အေပၚက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အကြာအေဝးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အခ်စ္သည္လည္း ဤသို႔ပင္။
ကြ်န္ေတာ့္အစ္မ မေဇာ္ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရသူကေမးဖူးသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိဖုိ႔ ဘာေတြလုိမလဲ.. တဲ့။ ဒီေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေျဖဖုိ႔အတြက္ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ရသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လုိမလဲ။ မေဇာ္ျပန္မေျဖ ၿပံဳးရုံသာ ၿပံဳးေန၏။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွ မလုိဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူ စဥ္းစားၾကည့္။ မခ်စ္ခင္ကနဲ႔ ခ်စ္သြားတယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခား။ ထုိ၂ခုၾကားက အခ်ိန္ကြာျခားမႈသည္ တစ္စကၠန္႔ဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ တစ္စကၠန္႔၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုဆုိလည္းဟုတ္သည္။ အခ်စ္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္သာ လူႏွစ္ဦး ေပါင္းသင္းဖုိ႔ကိစၥေတြ ဘာညာ စဥ္းစားေတာ့မွသာ ဦးေႏွာက္ကပါလာသည္။ အခ်ိန္ယူရသည္။ ထုိေၾကာင့္ လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွမလုိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေဇာ္ေမးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္ဖုိ႔ ဘာေတြလုိမလဲ။ ရွင္းပါသည္။ ဘာမွမလုိပါ။ အေပၚကေျပာခဲ့သည္။ တစ္စကၠန္႔၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္သာ လုိလိမ့္မည္။
ေနပိုင္
၁၂.ဝ၈.၂ဝ၁၂
ဟြန္းသံကင္းမဲ့ဇုန္သာ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္
စိတ္ထဲတြင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဘယ္ကစေရးရင္ေကာင္းမလဲ။ ေျပာခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား။ Message ေပးခ်င္သည့္ ကိစၥမ်ား။ ေတးေတးထားၿပီး မေရးျဖစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားစြာ။ မ်ားစြာမ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္ မေရးျဖစ္သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ယခုေရးမည္ဆုိေတာ့ မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ကပင္ စေရးမည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ အဖတ္မ်ားခဲ့သည္။ ကာတြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရယ္စရာ ဟာသေပါင္းမ်ားစြာ ဗဟုသုတမ်ားစြာႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ နားလည္လြယ္ေသာေၾကာင့္ ကေလးပီပီ မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေဖာ္ျပမည့္ အေၾကာင္းအရာမွာ မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ မည္သည့္အတြဲ မည္သည့္အမွတ္စဥ္၊ မည္သည့္ႏွစ္ မည္သည့္လထုတ္မွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္က ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘဝက ျဖစ္သည္။
ရုပ္ျပကာတြန္းမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမီးပြိဳင့္တစ္ခုတြင္ ကားေပါင္းမ်ားစြာေရွ႕၌ လွည္းတစ္စီးေရာက္ရွိေနသည္။ မီးနီေနခ်ိန္မို႔ မီးစိမ္းလာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မုိ႔ ကားေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ရွဳတ္ရွဳတ္ယွက္ယွက္ ႏုိင္လြန္းလွသည္။ အခ်ိန္ေစ့၍ မီးပြိဳင့္မီးစိမ္းသြားေသာအခါ ကားေပါင္းမ်ားစြာက ကားစက္သံ တဗ်င္းဗ်င္းႏွင့္ စတင္ထြက္ခြါရန္ တာဆူၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးမွ လွည္းက အထြက္တြင္ လမ္းခ်ိဳင့္ခြက္ထဲသို႔ ဘီးကြ်ံသြား၏။ ႏြားမ်ား၏ ရုန္းအားျဖင့္ ဆြဲေသာ္လည္း မရ။ လွည္းမွာ ေနၿမဲသာ ျဖစ္ေန၏။ လွည္းေပၚတြင္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ ခရီးသည္ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး လွည္းေပၚမွဆင္းကာ အားစိုက္တြန္းၾကသည္။ အေျခအေနမွာ မထူးျခား။ လွည္းမွာ ရပ္ၿမဲရပ္ေနဆဲသာျဖစ္၏။ အခ်ိန္တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကားမ်ားထံမွ ကားဟြန္းသံမ်ားထြက္ေပၚလာ၏။ လွည္းေနာက္တြင္ အားစိုက္တြန္းေနသူ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး ေခြ်းမ်ား ရႊဲနစ္ေနၾကၿပီ။ ထပ္မံ၍ ကားမ်ားထံမွ ဆဲဆုိသံမ်ား ထြက္ေပၚလာျပန္၏။ လွည္းမွာ မေရြ႕ႏုိင္ေသး။
ထုိအခိုက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ လူငယ္ေလးတစ္ဦးက ထုိအေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္၏။ ပုဆုိးကုိခပ္တုိတုိ ျပင္ဝတ္၏။ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားက လွည္းေနာက္သို႔ ဦးတည္သြားေရာက္ကာ လြတ္ေနေသာေနရာမွ ကူညီကာ အားစိုက္တြန္းေပးလုိက္၏။ အမ်ိဳးသား သံုးဦး၏ အားႏွင့္မုိ႔ လွည္းမွာ ခ်ိဳင့္မွ လြတ္ကာ စတင္ေရြ႕လ်ား ထြက္ခြါသြား၏။ ထိုလူငယ္ေလးလည္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္သြား၏။ ရုပ္ျပကာတြန္းလည္း ဤတြင္ ၿပီး၏။
ငယ္ငယ္က ကေလးဦးေႏွာက္ႏွင့္မုိ႔ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္တြင္ လွည္းေမာင္းႏွင္သည္မွာ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ကို မေတြးမိခဲ့။ (အမွန္တကယ္ ေတြးရန္လည္း မလုိပါ။) ယေန႔ေခတ္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ျမင္ရေသာ၊ နားထဲတြင္ၾကားရေသာ အသံမ်ား ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ထုိရုပ္ျပကာတြန္းေလးအား အမွတ္ရမိသည္။ ထုိလူငယ္ေလးက စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကို သူဝင္လုပ္သြား၏။
ယခု ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား လူတုိင္းလူတုိင္းသည္ လွည္းဘီးလမ္းကြ်ံေနသည့္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ေတြ႕ႀကံဳေနရသည္။ ျမင္ေတြ႕သမွ်တြင္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာ၍ ကားစီးႏုိင္သူမ်ားက ဟြန္းတီးၾကသည္။ ဘတ္စ္ကား စီးသူမ်ားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဆုိၾကသည္။ စပယ္ယာမ်ားက ဆဲဆုိ ေမတၱာပို႔ၾကသည္။ လွည္းအား မႏုိင္မနင္းတြန္းေနသူမ်ားက ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေပၚမွ လူမ်ားကလည္း ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္သလုိ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေနၾကသည္။
(ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တြင္ ႀကိဳက္ရာေရြးခ်ယ္ႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရးရွိသည္ဆုိၾကပါစို႔။) ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္သည္ ဟြန္းတီးေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ ဆဲဆုိေနမိသူ တစ္ေယာက္လား။ မဆုိင္သလုိ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ မႏုိင္မနင္း လွည္းတြန္းေနမိသူတစ္ေယာက္လား။ အမွန္တကယ္ကို သံုးသပ္သင့္ေနပါၿပီ။ လွည္းအေနႏွင့္လည္း စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကို ဝင္လုပ္သြားေသာ လူငယ္ကဲ့သို႔ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵအရ ေျပာရလွ်င္လည္း ထုိတာဝန္သိလူငယ္ကဲ့သို႔ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဟြန္းသံကင္းမဲ့ဇုန္သာ ျဖစ္ေစခ်င္မိပါေတာ့သည္။
ေနပိုင္
၂၆.၀၅.၂၀၁၂
(အကိုးအကား-မုိးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္)
(အတြဲ အမွတ္စဥ္- မမွတ္မိ)
Subscribe to:
Posts (Atom)