အက်ယ္ေထာင္

ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲက ကိုယ့္ေျခရာကေလး ဖြက္ပစ္လုိက္ၾကၿပီ။
ေျခေထာက္ကေသၿပီး လူက ရွင္ရတယ္။
ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေျခရာကေလးကိုလြမ္းရ။
ကိုယ့္ကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လုိက္တဲ့ ကမာၻႀကီးကို လြမ္းရ..နဲ႔။
ကိုယ္ေျခသံေတြၾကားရတယ္။ ေျခရာေတြ မေတြ႕ရဘူး။
လူတစ္ေယာက္စာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ဟာ
ကမာၻႀကီးနဲ႔မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျခားပစ္လုိ႔ရတာကိုပဲ အံ့ၾသရတယ္။
စိတ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆန္႔ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ျခင္းဟာ
အခ်ိန္လား။ ေငြေၾကးလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလား။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အ/စာ ခ်ဳပ္လား။ ေဝခဲြ။
စာခ်ဳပ္နဲ႔ အခ်ဳပ္ဟာလည္း ေသြးသားတစ္ခုခုေတာ္စပ္လိမ့္မယ္။
ျပတင္းေပါက္က အလင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔တင္ ကမာၻႀကီးေမွာင္သြားၿပီ။
စိတ္ကို ဘယ္ႏွလြန္းတင္တဲ့ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ခ်င္ပါသလဲ။
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ကိုယ္နဲ႔ခပ္ေဝးေဝးကို ေရာက္သြားၿပီ။
ကိုယ့္ကိုသူ လက္ယက္ေခၚတယ္။ အသံေတြၾကားေနရတယ္။ ကိုယ္မျမင္ရဘူး။
ခုနကလုိပဲ ေျခေထာက္ကေသၿပီး လူကရွင္ရတယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲက ကိုယ့္ေျခရာကေလး ဖြက္ပစ္လုိက္ၾကၿပီ။

ေနပိုင္
ႏုိဝင္ဘာ၊ ၂၉၊ ၂ဝ၁၂

ဖိုက္(5) ၿပီးရင္ စစ္ (6) လာတယ္

ငါးေတြဟာ စစ္မတုိက္ၾကဘူး။
ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ငါးမိတယ္။
ညီမေလးေက်ာင္းမုန္႔ဖိုး က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္
ညီေလး ေက်ာင္းမုန္႔ဖုိး က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္
ငါးအေမႀကီး မသိေအာင္ ကိုယ္ ခုိးငါးရတယ္။
ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးလုိ႔ ကမာၻႀကီးက စသင္ေပးလုိက္တဲ့ေန႔။
ငါးေတြ ဆႏၵျပလုိ႔။ ငါးေတြ ဆူပူလုိ႔။
ေရျမွဳပ္မုိင္းေတြေပၚလာၿပီးတဲ့ေန႔ကစၿပီး
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဘာလုိ႔ မငါးခဲ့မိပါလိမ့္လုိ႔ မေတြးေခၚေတာ့ဘူး။
ေသရမွာကို ငါးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ည္ကပ္ထဲ ရုိးသားမႈေတြ ထည့္ငါးလုိက္တယ္။
ေရလုိက္ ငါးလုိက္။ အဖန္ငါးရာ ငါးကမာၻ။
ငါးအရုိး။ ငါးအသား။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါးေတြဟာ ရုိးသားပါတယ္လုိ႔ အလြယ္ငါးတယ္။
ဖုိက္ၿပီးရင္စစ္လာေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါးကိုေခြ်တာၾက။
ငါးကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း သံုးစြဲၾက။
ငါးမရွိေတာ့ရင္ အကုန္လံုး ငါးကုန္လိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာ ငါးလား။ ဒီလုိလုပ္ ကြ်န္ေတာ္ အစကေနျပန္ငါးမယ္။
ငါးေတြက စစ္မတုိက္ၾကဘူး။

ေနပိုင္
၁၂.၁၁.၂ဝ၁၂

လြင့္

ေက်ာင္းစာအုပ္ကေလးထဲ
ကုိယ္.. သားလုိက္တဲ့မ်ဥ္းကေလး တြန္႔သြားတာကအစ
သူမႏႈတ္ခမ္းေလးလုိ႔ပဲ ထင္တယ္။
ကုိယ္မိထားတဲ့က်ိမ္စာမွာ
ဘယ္လုိနိမိတ္နဲ႔မွ တိမ္ေတြမလွေတာ့ဘူး။

ေနပိုင္

ေျမေအာက္ရထား

ေရွ႕ရထားကို ေနာက္ရထားက ေက်ာ္တက္လုိ႔မရဘူး။
ဥၾသသံမပါဘဲ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ထုိးရပ္ပစ္လုိက္တယ္။
တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ပြင့္သြားၿပီး ဒုကၡေတြ ထြက္က်လာတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္တခါးႏွစ္ခ်ပ္ ျပန္ပိတ္သြားတယ္။
ေျခရာဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ဒီဘူတာမွာက်န္ခဲ့တာပါပဲ။

ေနပိုင္
၁၄.၁ဝ.၂ဝ၁၂

စိတ္လုိလက္ရ ရုန္းထြက္လုိက္တဲ့ ေႏြ

ဖဲခ်ပ္ကေလးထဲက အနက္ေရာင္ သစ္ရြက္ကေလး လြင့္ထြက္သြားပိုင္ခြင့္။
ကိုယ့္ညေနထဲ ဘယ္လုိ ရာသီဥတုအေသနဲ႔မွ ဝင္မေႏွာက္ယွက္နဲ႔။
ထြက္သြား။ မင္းတုိ႔အားလံုးထြက္သြားလုိ႔ (ေအာ္ဟစ္)။
ကိုယ့္မွာ ေသြးေၾကာကေလး တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ဖုိပကအစ အားနည္းေနတယ္။
ေသခ်ာၿပီ။ မရွိေတာ့ရင္။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့တာ။
အမွန္ျဖစ္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေလးကို အလည္ကေန ျဖတ္ခ်။ အမွား။
ေဟာ .. အံ့ၾသဖုိ႔ မေကာင္းဘူးလား။
ဒါမင္းထြက္သြားတုန္းက ေႏြရာသီ သဲေသာင္ျပင္တစ္ခုလုိ။
ဒါမွမဟုတ္ မင္းသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ မ်က္လွည့္ျပကြက္တစ္ခုလုိ။
ဟဲနီးပလပ္စ္ေလး ႏွစ္ခု သံုးခုလုိ။ ကိုယ္ျမင္ေနတဲ့ရာသီေတြက အစ
အမွန္ျခစ္ေတြကေန အမွားျခစ္ ေျပာင္းသြားသလုိပဲ။
ရာသီဥတုေျပာင္းလဲတာသိပ္ျမန္တယ္ ။ ေႏြလား။ မုိးလား။ ေဆာင္းလား။
ေရးထားတဲ့ ေကာ္ရက္ရွင္အရာေလးကို ေပတံနဲ႔ ျခစ္ထုတ္လုိက္သလုိ။
လူေတြသိပ္အတၱႀကီးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အမွားကင္းတယ္လုိ႔ ထင္လုိစိတ္ကေလးနဲ႔။
ကိုယ့္ခံႏုိင္ရည္နဲ႔ ကိုယ္မုိ႔ပဲ အသည္းကြဲသြားသလား။
အမွားျခစ္ကေလးအလည္က ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကေလးကို ခုနကလုိပဲ ေပတံနဲ႔ျခစ္ထုတ္ၾကည့္။
ဒီဇင္ဘာေတြပဲေတြ႕တယ္။

ေနပိုင္
၁၂.၁ဝ.၂ဝ၁၂

အိမ္စာ

ေက်ာင္းမဆင္းခ်င္ဘူး။ ေႏြရာသီဆုိ အသက္တုိတတ္တယ္။
သူမေက်ာင္းမတက္တဲ့ေန႔ဆုိ ကိုယ့္မွာလည္း ၾကည့္စရာမ်က္ႏွာမရွိေတာ့ဘူး။
ခံရခက္တယ္။ သူမနဲ႔လဲေရးမယ့္ေဘာပင္ကေလး ေသြးရုိးသားရုိးလမ္းမွားပိုင္ခြင့္နဲ႔။
ေကာ္ရစ္တာႀကီးျမင္တုိင္း ကိုယ့္ေျခမအေဟာင္းေလးကို ျပန္ျပန္သတိရတယ္။
ေခါင္းစည္းႀကိဳးအစိမ္းေရာင္ေလးကို ခ်ဥ္ခ်င္းတက္မႈကကိုယ့္ကို ထမင္းမစားကြမ္းမစားလုိ႔ ျမင္တယ္။
ေက်ာင္းေရွ႕ကသစ္ပင္တန္းႀကီးမွာ ကိုယ္ဘယ္လုိလည္ပင္းမ်ိဳးနဲ႔ေမွ်ာ္ရမလဲ။
ေက်ာင္းစာအုပ္ ေနာက္ေက်ာက အပိုင္းအစ စာတုိမ်ား။
ဒီလက္ေမာင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ခပ္ျပင္းျပင္းလာရုိက္မလဲလုိ႔ပဲ ေစာင့္.. ေစာင့္ေနရ/မိတယ္။
လြမ္းရလြန္းလုိ႔ အမာရြတ္ေတြလည္းမ်ားေနၿပီ။
ကိုယ္မုန္႔ေစ်းတန္းမသြားဘူး။ လက္ေတြ႕ခန္းေရွ႕မသြားဘူး။
ဘယ္လုိလက္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ေရးမွ သူမအေၾကာင္းကုိေရွာင္လုိ႔ရမလဲ။ ကိုယ္မသိဘူး။
သူမပါးကြက္ကေလး ေက်ာင္းမတက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္းစာေမးပြဲက်ႏုိင္တယ္။

ေနပုိင္
၁၇.၀၉.၂၀၁၂
ဝ၁း၁၄