လက္ထဲက ပိုက္ဆံအေၾကြေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေန၏။ အိမ္ႏွင့္အေဝးေတြလုပ္ကုိင္ရသည့္ ဘဝအား သူတစ္ခါတစ္ရံတြင္ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိသည္။ ပိုက္ဆံကိုျခစ္ကုပ္ စုရသည္။ အခ်ိန္အဆလြဲေခ်ာ္သြားသည့္ အခါမ်ိဳးေတြ ယခုလုိ အေၾကြေလးသာက်န္သည္။ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း သူ ယခုလုိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရသည့္ ညမ်ိဳးကို မလုိခ်င္ေတာ့။ ယခုညလည္း သူေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပင္ ေသာက္ရဦးမည္။ ကံေကာင္း၍ ေအာက္ထပ္ဆုိင္တြင္ အေၾကြးယူလုိ႔ရခဲ့ပါက သူေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ႏွစ္ထုပ္ ေသာက္ခြင့္ရမည္။
“မင္းအဖုိး သူ႕အလုပ္မွာ အဆင္မေျပတုန္းက အဖြားတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာ။”
အဖြားေျပာျပဖူးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ဇြဲဆက္ ျပန္သတိရေနမိ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ ေမေမ။ အႀကီးဆံုးသမီး။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝ။
“ေဖေဖ့ကိုေတာ့ အလုပ္မထြက္ခုိင္းပါနဲ႔ ေမေမရယ္”
ဖြားဖြား၏ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ပ်က္သြား၏။
“သမီးတုိ႔ မိသားစု (၇) ေယာက္လံုးက ေဖေဖ့လစာကေလးနဲ႔ အဓိကအားျပဳ ရပ္တည္ေနရတာ။ ေဖေဖအလုပ္ထြက္လုိက္ရင္ အားလံုးဒုကၡ ေရာက္ကုန္မွာ”
“ညည္းက .. မိဘ..”
ဖြားဖြား၏ စကားသံ မဆံုးခင္ ေမေမ ျဖတ္ေျပာလုိက္၏။
“သမီးေက်ာင္းထြက္ၿပီး ကန္စြန္းရြက္ေရာင္းဆုိလည္း ေရာင္းမွာပါ ေမေမရယ္။ ေဖေဖကိုေတာ့ အလုပ္မထြက္ခုိင္းပါနဲ႔ေနာ္”
ေမေမ့၏ မ်က္ေတာင္တုိ႔ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္သံေတြ ၾကားေကာင္းၾကားေနရလိမ့္မည္။ မ်က္ေတာင္ခတ္ျခင္းသည္ မ်က္ရည္မက်ေစရန္အတြက္ အေတာ္ပင္ အေထာက္အကူျဖစ္သည္။ ေမေမ့၏ အသံမ်ားလည္း တုန္ရီေနလိမ့္မည္။ ေမာင္ငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းစရိတ္။ အိမ္စရိတ္။ သမီးႀကီးျဖစ္ရသည့္ ေမေမ၏ဘဝသည္လည္း ခပ္ျပင္းျပင္း။
“သမီးရယ္…”
ဖြားဖြား၏ အသံတုိ႔ ေႏြရာသီတစ္ခုကဲ့သို႔ ပက္ၾကားအက္ေနမည္ထင္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ဖြားဖြား၏ မ်က္ႏွာသည္လည္း ယခုလုိ တြန္႔တြဲေလ်ာ့က်ေနမည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမေမေျပာလုိက္ေသာ စကားတြင္ ဖြားဖြားမ်က္ႏွာေပၚမွ တင္းမာမႈမ်ား ေျပေလ်ာ့သြားပံုမွာ သိပ္သိသာလြန္းေနလိမ့္မည္။
မိသားစု တစ္ခု ရပ္တည္ဖုိ႔ လူေတြအမ်ားႀကီး လုိအပ္ခဲ့ပါသလား
“မမႀကီး.. သားအတြက္ ဟင္းေကာ”
“အင္း.. ေမာင္ေလး ခဏေစာင့္ေနာ္”
ေမေမ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ ဝင္သြားကာ ေၾကာင္အိမ္ေထာင့္ထဲတြင္ ခ်န္ထားေသာ ဘဲဥတစ္ျခမ္းကို ထုတ္ယူလာခဲ့လုိက္၏။
မိသားစုအတြက္ ညမနက္ဟင္းမွာ ဘဲဥျပဳတ္ (၄) လံုး ႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ ေရလံုျပဳတ္ ျဖစ္၏။ မိသားစု စုစုေပါင္း (၇)ေယာက္။ ဖုိးဖုိးသည္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမုိ႔ ဘဲဥ မနက္တစ္ျခမ္း ညတစ္ျခမ္း။ က်န္မိသားစုဝင္(၆)ေယာက္က မနက္စာႏွင့္ညစာေပါင္းမွ ဘဲဥတစ္ျခမ္း။ ယခု ဘဲဥတစ္ျခမ္းသည္လည္း ေမေမ ညေနမွစားမည္ဟု မနက္ကခ်န္ထားခဲ့ေသာ ညစာျဖစ္သည္။ ထိုဘဲဥေလးတစ္ျခမ္းက ေမာင္ငယ္ေလး၏ ပန္းကန္ထဲတြင္ အခန္႔သား။
“မမႀကီး သားအတြက္ေကာ…”
ေမာင္အငယ္ဆံုးက သူ႕အားလည္း ဟင္းထည့္ေပးရန္ေတာင္းေန၏။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ မနက္ျဖန္အတြက္ သူမ၏ေဝစု ျဖစ္လာမည့္ ဘဲဥတစ္ျခမ္းအား ေမေမ ေပးလုိက္ခ်င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္တြင္ မရွိေသး။ ေမေမ တစ္ခုခုေျပာရန္ အားယူေနစဥ္ ေမေမ့ေအာက္မွ ညီမငယ္က သူစားလက္စ ဘဲဥတစ္စိပ္အား ေမာင္အငယ္ဆံုးထံ ထည့္ေပးလုိက္၏။
“မမ ဘဲဥ စားလုိက္ေမာင္ေလး ။ မမ ဝၿပီ”
ဘဲဥတစ္စိပ္ေၾကာင့္ ေမာင္အငယ္ဆံုး၏မ်က္ႏွာ လန္းသြား၏။ ေမေမႏွင့္ ညီမျဖစ္သူတုိ႔ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိၾက၏။ လူတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာလန္းသြားဖုိ႔ လူႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ ညွိဳးေပးလုိက္ရသည္မွာ မ်ားလြန္းမေနဘူးလား…။
ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားအား ေျပာျပရင္း ဖြားဖြားမ်က္ရည္လည္ခဲ့ဖူး၏။ ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲရွိ အေၾကြကေလးႏွင့္ ဇြဲဆက္ျဖတ္ခဲ့ရသည့္ညမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ေမေမ့အား ေျပာျပမိလွ်င္ ေမေမရယ္ေကာင္း ရယ္ေနလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ သူမ၏သားအတြက္ ဂရုဏာသက္ခ်င္လည္း သက္ႏုိင္၏။
“ေမေမ သို႔မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္က သမီးႀကီး”
ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ား ျပန္ေတြးမိတုိင္း ဇြဲဆက္ မ်က္ႏွာလန္းလာစၿမဲ။ အခက္အခဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္အတြက္ သူ၏မ်က္ႏွာတြင္ အားအင္မ်ားျပည့္ဝလာပံုက ထင္ရွားေန၏။ ေမေမသည္ သူ႕အတြက္ စံနမူနာျဖစ္ေနခဲ့ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေတြးေနရင္း ဇြဲဆက္ ေမေမ့ကို လြမ္းလာ၏။
“ေမေမ့ဘဝရဲ႕ ညစာေတြဟာ သိပ္ကားၾကပ္လြန္းပါတယ္.. ေမေမရယ္”
ကားမီးေရာင္မ်ားက အစီအရီလင္းလက္ေနဆဲ။ ၿမိဳ႕ျပမုိ႔ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးေတြမွ မီးေရာင္မ်ားစြာ တျဖတ္ျဖတ္လင္းလက္ေနၾက၏။
“လူေတြဟာ သိပ္ကို အေရာင္စံုလြန္းတယ္ ေမေမ”
ဇြဲဆက္နင္းမိသမွ် ပလက္ေဖာင္းတုိ႔ ေလးကန္လြန္းလွ၏။
“သား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဘာလံုးသြားကန္ခ်င္တယ္ေမေမ”
“အိမ္စာစာအုပ္ထုတ္ ေမေမ့ကိုျပ”
ဇြဲဆက္ အိမ္စာစာအုပ္အား လြယ္အိတ္ထဲမွ ထုတ္ျပလုိက္၏။
“ျမန္မာစာ ခက္ဆစ္ က်က္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာက grammar အိမ္စာလုပ္ရမယ္။ အဲဒါႏွစ္ခု လုပ္ၿပီးမွ သြားရမယ္”
အေပးအယူဆန္ဆန္ေတြ ေတြ႕ႀကံဳလာတုိင္း သူေမေမ့အား စိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ ငယ္စဥ္က နားမလည္ခဲ့ေသာ္လည္း အရာတုိင္းတြင္ အေပးအယူသေဘာကို ေမေမသင္ၾကားေပးခဲ့မွန္း ယခု ဇြဲဆက္နားလည္ေနခဲ့ၿပီ။ တစ္ခုလုိခ်င္လွ်င္ တစ္ခုေပးဆပ္ရမည္ဟူေသာ နိယာမသေဘာအား ဇြဲဆက္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ထုိစဥ္ကတည္းက သူႏွင့္ေမေမ့ၾကားရွိ နားလည္မႈမ်ား။ ဇြဲဆက္၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေမေမတစ္ေယာက္သာနားလည္တတ္၏။ ေမေမ၏ တစ္စံုတစ္ရာထူးျခားမႈမ်ားကိုလည္း ဇြဲဆက္တစ္ေယာက္သာ နားလည္၏။
“ေမေမ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား…”
သူေကာင္းကင္မည္းႀကီးအား ေမာ့ၾကည့္မိ၏။
“ေမေမ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား”
ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္ အိမ္ႏွင့္ သို႔မဟုတ္ ေမေမႏွင့္ ဇြဲဆက္ေဝးေနရသည္ကလည္း မွ်တေသာ အေပးအယူတစ္ခုျဖစ္ေနသည္လားဟု ဇြဲဆက္ေတြးမိ၏။
“ေမေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား”
“ေခ်ာင္းနည္းနည္းဆုိးတာပါသားရယ္ ။ ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲမွာ ျဖစ္ေနက်ပါ။ ေမေမ ေနေကာင္းပါတယ္သားရယ္”
ေမေမက ဖ်ားနာတိုင္း ႀကိတ္ကုတတ္မွန္း ဇြဲဆက္သိေန၏။ ေပ်ာက္သြားၿပီးမွ ဘယ္တုန္းက ဖ်ားသည္ဆိုတာမ်ိဳးကို သူျပန္သိ ျပန္ၾကားရ၏။ ေမေမက စိတ္ပူမွာစိုး၍ ဖံုးကြယ္ထားကာ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတတ္၏။
အသက္အရြယ္ကလည္း ရလာသည္မို႔ နားလည္ရမည့္အရာမ်ားစြာ၊ မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ား၊ တာဝန္ေတြ ဝတၱရားေတြႏွင့္သာ ဘဝတြင္ ေနရာၾကပ္လာ၏။ ငယ္ငယ္ကလုိ အိမ္စာလုပ္၍သာ ေမေမေနေကာင္းေနမည္ဆုိလွ်င္ ဇြဲဆက္ အၿမဲပင္ ေလာက၏အိမ္စာမ်ားကို ပံုမွန္လုပ္ေနမိလိ့မ္မည္။
“ဝေအာင္လည္းစား၊ စားခ်င္တာလည္းစား၊ မစုနဲ႔၊ မျဖဳန္းနဲ႔ေပါ့.. သားရယ္”
ဖုန္းဆက္တုိင္းေမေမ မွာေနက်မို႔ သူအလြတ္ပင္ရေနၿပီ။ စကားလံုးတုိင္း၏ အနက္အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္မႈမ်ားကိုလည္း သူေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္၏။
“ဘဝအတြက္ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းမေျပာေၾကးေပါ့ သားရယ္”
သက္ျပင္းေတြသာ ဇြဲဆက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိ၏။ ဖုန္းထဲမွ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာ သူ႕နားထဲတြင္ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိ၏။
“ေမေမက ေမာ္ေလးစိတ္မေကာင္းမွာစိုးလုိ႔ မေျပာတာ။ ဟိုတေလာက ေရေႏြးပူေလာင္တာမ်ား လက္တစ္ခုလံုး ရစရာမရွိဘူး”
“ဘယ္တုန္းကလဲ”
“လြန္ခဲ့တဲ့ (၁)လ ေလာက္တုန္းက”
“လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) ပတ္ေလာက္ကပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္ေလ။ ဘာလုိ႔မေျပာတာလဲ”
“ေမေမက ေမာင္ေလး ရိပ္မိသြားမွာစိုးလုိ႔ အသံကို တမင္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေျပာေနရတာ။ အဲဒီတုန္းက ေမေမ ထုိင္ေတာင္ထုိင္ႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး ။ ဖုန္းခြက္ေတာင္ မမ ကိုင္ေပးထားရတာ။ ေမာင္ေလးစိတ္ပူမွာ စိုးလုိ႔တဲ့ေလ။ ေမေမ့အေၾကာင္းလည္း ေမာင္ေလးသိတယ္ မလား”
ဇြဲဆက္၏ ရင္တြင္း၌ ေခြ်းမ်ားရႊဲနစ္ေန၏။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးက ေမေမ့ထက္ေက်ာ္လြန္ကာ အေရးႀကီးေနလိမ့္မည္လဲ။
မ်က္စိေရွ႕တြင္ ေတြ႕ရေသာ အမႈိက္ပံုးႏႈတ္ခမ္းသားတြင္ ေဆးလိပ္မီးအား ထုိးေခ်လုိက္၏။ သူစုမိ ေဆာင္းမိခဲ့ၿပီ။ ဘယ္လုိနည္းမ်ိဳးႏွင့္ျဖစ္ေစ ဇြဲဆက္အိမ္ျပန္ေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္က ေမေမျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘဝအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ သူခ်မ္းသာခ်င္ေနခဲ့သည္။ ပုိက္ဆံသာ ရွာခ်င္ေနခဲ့မိသည္။ ယခု ဇြဲဆက္သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၿပီ။
ေမေမ့၏ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈသည္ သူမ၏ သားသမီးပင္။
ေစ်းႀကီးေပးရေသာ စကၠဴျဖတ္ပိုင္း အပိုင္းအစေလးစုတ္ၿပဲသြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဇြဲဆက္ ေလယာဥ္မယ္ေလးအား ၿပံဳးျပလုိက္၏။ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးက ျမန္မာႏုိင္ငံဆီသုိ႔။
လူသားကမိခင္ကို ခ်စ္သကဲ့သုိ႔ အမိေျမကိုလည္း ခ်စ္ၾကသည္။ ျပန္လည္ဆံုေတြရသည့္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ဆံုဆည္းကာ ေကြ်းေမြးရင္း စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ႏုိင္ငံျခားတြင္ျဖစ္ပါက သူ အရက္ေသာက္မိမည္။ ယခုေတာ သူ နာရီကိုသာ တြင္တြင္ၾကည့္ေနမိ၏။ ေမေမ သူအိမ္အျပန္ကို ေမွ်ာ္ေနလိမ့္မည္။ သည့္ထက္ တိတိ က်က်ေျပာရလွ်င္ ေမေမသူ႕အား ထမင္းစား ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။
“သားျပန္လာတာ ေစာသားပဲ”
ဇြဲဆက္ၿပံဳးမိ၏။ ေက်နပ္မိသည့္အၿပံဳးမ်ိဳးျဖစ္၏။
“ေမေမ ထမင္းမစားရေသးဘူးမလား”
“ဟုတ္တယ္သား ေမေမ မဆာေသးလုိ႔”
ဇြဲဆက္မ်က္လႊာခ်လုိက္၏။ ေမေမသူ႕အား ထမင္းစားေစာင့္ေနမွန္း သူ႕အလုိလုိ နားလည္လုိက္၏။
သူေရခ်ိဳးၿပီးေသာအခါတြင္ ထမင္းဝုိင္း၌ ေမေမႏွင့္ သူ၏အစ္မတုိ႔က အသင့္ျပင္ဆင္ကာ ေစာင့္ေနၿပီျဖစ္၏။ မိသားစုထမင္းလက္ဆံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္သည့္ ဟင္းမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ေမေမခ်က္ထားမည္မွန္း အရသာမျမည္းဘဲ သူသိလုိက္၏။ မိခင္၏သားအေပၚထားရွိေသာ ေစတနာမ်ား…။ ဟင္းခြက္ေတြအမ်ားႀကီးႏွင့္ သူတစ္ေယာက္တည္း ထမင္းဝုိင္းကုိ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ထုိဘဝကို သူျပန္မလုိခ်င္ေတာ့။ အိမ္ေဝးညဆုိသည္မွာ မိဘပင္ျဖစ္ေစ သားသမီးပင္ျဖစ္ေစ ေမွာင္လြန္း၏။
“သားဝယ္လာတဲ့ဘဲကင္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ”
ေမေမ အားရပါးရ စားေနသည္ကိုၾကည့္ရငး္ၿပံဳးမိ၏။ အစ္မျဖစ္သူကလည္းၿပံဳးေန၏။။ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူႏွစ္ေယာက္ၿပဳံးသြားသည္မွာ ဝမ္းသာဖုိ႔ေကာင္း၏။
“ဘဲကင္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္သား ..။ သားဘယ္ဆုိင္က ဝယ္လာတာလဲ”
မိခင္က ဇြဲဆက္၏ အေျဖအတြက္ မ်က္လံုးကို ေထာင့္ခဏကပ္ထား၏။ ႏူးညံ့ၿမဲျဖစ္ေသာ သူမ၏ လက္အစံုသည္လည္း ရပ္တန္႔ေနၾက၏။
“သားဝယ္လာတာ မဟုတ္ဘူးေမေမ။ ဒါ ေမေမ ငယ္ငယ္က ညစာခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ဘဲဥကေလးေတြ အေကာင္ေပါက္လာၾကတာ”
ေမေမမ်က္ရည္ဝဲသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕လုိက္ရ၏။ ၾကည္ႏူး၍ ေဝ့ဝဲတက္လည္သည့္ မ်က္ရည္မုိ႔ ပီတိေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္ေန၏။ ထုိ႔ျပင္ မိဘႏွင့္သားသမီးၾကားရွိ အျပန္အလွန္္နားလည္မႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတုိ႔ပါ ပါဝင္ေနၾကေလသည္။ ။
