မုိ ႏုိ ပို လီ က စား ၾကမယ္

အိမ္ဝယ္မယ္။ ေဟာ္တယ္/မုိတယ္ ဝယ္မယ္။ ေျမဝယ္မယ္။
ပိုက္ဆံမရွိလည္း အံစာတံုးရွိ ဝယ္လုိ႔ရေနတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕ဝင္ေၾကးေပးရမယ္ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္
တစ္လွည့္ေအာက္သြားတယ္ ဂ်ဴႏုိ။
ကံဆုိတာ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က စကၠဴေတြပဲလား။
ဒီလုိလုပ္ ပေဟ႒ိေတြေျဖေနမယ့္အစား ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေအာ္ဟစ္ၾကရင္ပို
ေကာင္းမယ္။ ထင္ရင္လုပ္သာလုပ္။
တစ္ခုပဲ။ ဒီဝုိင္းမွာ စင္ကာပူ ပိုလီမရွိဘူး။ (ဒါျမန္မာႏုိင္ငံ)။
စစ္တုရင္ခံုေပၚက လူျဖဴလူမည္းေတြလား။ ဒီမွာ
စားခ်င္တုိင္းစားလုိ႔မရဘူး။
အခြန္ေဆာင္လုိက္ ၿမိဳ႕ဝယ္လုိက္နဲ႔ အံစာတံုးေခါက္ၿပီး
ေလာကကို ဒီလုိပဲ ခဏခဏပတ္သြားၾကမယ္။

ဖ်ားနာျခင္း

ကမာၻႀကီးက မ်က္မွန္တပ္ၿပီး (ကိုယ့္ကို) မ်က္ေစာင္းထုိးလုိက္ၿပီ။
စိုးရိမ္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းထဲမွာမွ လာၿပီး က်ိဳ႕ထုိးေနတယ္။
ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ပဲ။
လြမ္းတာကို လြမ္းတယ္လုိ႔မေျပာဘူး..
အိပ္ေရးပ်က္ခံတယ္။

အရိပ္နဲ႔မလြတ္တဲ့ ဦးထုပ္ေလးလုိပဲ။
ကုိယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဖမ္းမမိေတာ့ဘူး။
"ရွင္ကေလ.. သိပ္ကေလးဆန္တာပဲ" လုိ႔
သစ္ကုိင္းေျခာက္ေလးက စိတ္ဆုိးတယ္။

"ေျပာရင္လည္း ရွင္.. ရင္နာရဦးမွာပဲ
ဒါေပမဲ့ မေျပာမျဖစ္လုိ႔ ေျပာရဦးမယ္
ကြ်န္မ ရွင့္ကို မယံုၾကည္ေသးဘူး"

ေရစင္ေအာင္ေဆးထားတဲ့စိတ္ဟာ မေျပာင္ေသးမွန္း ကိုယ္သိလုိက္ရတယ္။
ရွင့္ကို ကြ်န္မ.. မခ်စ္ဘူးဆုိလည္း လူသတ္လုိ႔ရေနတာပဲ။
ကိုယ္ကေတာ့ " မင္းကိုခ်စ္တယ္" လုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆဲထားတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။
ကိုယ္ဟာဒဏ္ရာရေနတဲ့
ေအမုိင္နာ(Am)ေကာဒ့္ႀကီးပါ
အိပ္မက္ထဲက 'သြား' ရာေလးကို
လက္ေမာင္းေပၚျပန္ဝင္စားေစခ်င္တာေတာင္
ကိုယ္က " ခ်စ္တယ္.. ခ်စ္တယ္ " လုိ႔ပဲ အမွ်ေဝတတ္တဲ့ေကာင္။
မင္းက ကိုယ့္ကိုမယံုၾကည္ဘူး။
အခ်စ္ကို ျပစ္မွားတယ္။

ကိုယ့္မွာ ေရွ႕ဆက္တုိးစရာ ဖိနပ္မွမရွိဘဲ
မင္းမရွိတဲ့အခါက်ရင္ ညေနငါးနာရီခြဲေလးကို
က်ိဳခ်က္ၿပီးမွပဲ ကုိယ္လြမ္းပါတယ္
ပုိးမႊားသန္႔စင္လုိ႔လားမသိဘူး
အခ်စ္ဆုိတဲ့အသံၾကားတာနဲ႔ ကုိယ္ဖ်ားနာရတယ္။

-ကြ်န္မ ျပန္ေတာ့မယ္။
-ကိုယ္လြမ္းေနတာေလး ေမ့က်န္ခဲ့ဦးမယ္။
-လြမ္းေနရင္သိမ္းေပးထားေပါ့။

အခ်စ္ဟာ ကိုယ့္ကို
အကုသုိလ္အေယာင္ေဆာင္ၿပီး
နဖူးေတာက္သြားၿပီ
တစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္
အနက္ေရာင္မ်က္မွန္ေလးကို မီးလွံဳမေနေတာ့ဘူး
ကိုယ္နားထင္ကိုပဲ ကိုယ္.. ေသနတ္နဲ႔ေဆးထိုးမယ္။

သူမ PlayStation ကြ်န္ေတာ္

လက္ေခ်ာင္းေတြေအာက္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္။ အေျပးအလႊား။
L1 + R1 ပုခံုးေပၚေခါင္းမွီထား။ လက္တစ္ဖက္ေပးထား။
အတူဆံုခ်ိန္ ညေနေလးနာရီ။ Start ။ (နာရီ.. ငါ့ခဏေစာင့္)။
x x o ။ ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူသြားရင္ Game Over ။
မ်က္ေစာင္းလွလွေလး။ Counter Attack ။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပုလင္း မေတြ႕ရင္ ေသၿပီ။
လက္ေမာင္းေပၚက "သြား" ရာေလးနဲ႔ သူမ၏ေနာက္ဆံုးပါဝါ။
ဆြဲဆိတ္တယ္ (X) ။ ဗိုက္ေခါက္လိမ္တယ္ (ဝ) ။ နဖူးခ်င္းတုိက္တယ္ (x + ဝ)။
သူမက ကစားသမား။ ငါက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္မိေနရတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား။
အိမ္အျပန္လမ္း။
Sign Out !
Game Over ။
မနက္ျဖန္ကို ႏွိပ္ ။ အဲဒါ Restart ပဲ။

ေအာက္တုိဘာသို႔ခမ္းနားျခင္း

ေရခ်င္းတူေပမဲ့
ငါတုိ႔အလွည့္မွ
ဆားခတ္ခံထားရသလုိမ်ိဳး
ပင္လယ္ဆန္ဆန္ေဝးတယ္
ေႏြေႏွာင္းသစ္ရြက္ေဆြးေလးေတြ
၃ခါေျကြၿပီးရင္ေတာ့
ေလဆိပ္မွာလာႀကိဳပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတာ...အသက္ႀကီးေနတဲ့ကေလးေတြ

လက္ေကာက္ဝတ္မွာ နာရီတစ္လံုးနဲ႔လက္ထိပ္ခတ္ထားတယ္ဆုိေတာ့
နယ္ေဝး ဆုိတာ ကမၻာႀကီးလက္ခုပ္ထဲက ေရပဲ။

က်ေနာ္လမင္းငတ္တုန္းက ဘယ္သူမွမသိလုိက္ဘူး
ယံု…
ပုခက္ထဲအိပ္ေနက်သစ္ပင္က ေျမႀကီးေပၚလမ္းဆင္းေလွ်ာက္တယ္
မေန႔ကက်ေပ်ာက္သြားတဲ့ေသာၾကာေန႔ကို
ဘယ္သူမွမေတြ႕လုိက္ဘူးတဲ့။

က်ေနာ္လည္းမမွတ္မိဘူး
ဇူလုိင္က လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တယ္
က်ေနာ္က လူဆန္ခ်င္တယ္။

ႏွာေခါင္းထဲဝင္သြားတာ ေအာက္ဆီဂ်င္မွဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ သံသယျဖစ္မေနနဲ႔
ကေလးဆုိတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ၾကည့္မွန္ပဲျဖစ္တယ္

ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတာ အသက္ႀကီးေနတဲ့ကေလးေတြလည္းျဖစ္တယ္။

ေဆာင္းည အပိုဒ္ခြဲ (၇)

(၁)
မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့
သႀကၤန္ပ်က္ေလးဟာလည္း
ဧပရယ္မွာပဲ
သူလုိကုိယ္လုိ စဲသြားတယ္။

လက္ဖဝါးေပၚက ထီးရုိးေလးဟာလည္း
မရဏဖြားေလးပဲမုိ႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး
ထြက္ေျပးသြားတယ္။

ဒီလုိနဲ႔...
ဧပရယ္ေသဆံုးတာ
ၾကာၿပီ။

(၂)
လမင္းမရွိတဲ့ညဟာ
စာအုပ္ထဲကိုခဏခဏေမွာက္က်ေနတဲ့
ပြဲခ်င္းၿပီး ရင္ဘတ္ေလးတစ္ခုပါပဲ။

လြမ္းတယ္..လမင္းေရ
(သက္တံ့ေလးလုိ)ငါက
တစ္ျခမ္းထဲျဖစ္ေနလည္း
လြမ္းရမယ့္ေကာင္မုိ႔
တစ္ျခမ္းစာေလးပဲ ပီပီသသလြမ္းတယ္။

နင္ကေတာ့သိမွာမဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ဝါးၿမိဳရတဲ့ကိစၥက
သိပ္ႀကီးက်ယ္လွတယ္ေတာ့လည္း
ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ
ဒါေပမဲ့...
ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ

ေၾကြခါနီးေႏြထဲမွာမွ
ရဲေနေအာင္ပြင့္ခ်င္တဲ့သစ္ရြက္ေလးက
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ေနာင္တရလုိက္သလုိမ်ိဳး
ငါကလည္း တစ္ခါသံုးအခ်စ္ကုိမွ ယံုစားခဲ့မိတာကုိး...တဲ့။

(၃)
လမင္းသာမျငဴစူဘူးဆုိရင္
ကြ်န္ေတာ္လည္းျဖဴခ်င္ပါတယ္လမင္းရယ္
ေကာင္းကင္ေအာက္မွပဲ ရုိ႕ရုိ႕ေလးဝပ္တြား
ေသမိန္႔ခ်သံေတြဟာ
ဓါးသြားအတြက္ေတာ့...ခါးပါတယ္။



ဆည္းလည္းေလး ၄၅ ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းသြားသလုိ
ေဆာင္းကလည္း ႏွင္းမက်ဘဲ
ေကာင္းကင္မွာ…
တြဲေလာင္းေလးခုိထားတယ္
၂၀၁၀ျပကၡဒိန္က
လူလိမ္မေလးတစ္ေယာက္လုိေပါ့။

သူမမွာ ေဆာင္းသားမစားတတ္တဲ့
အက်င့္ဆုိးေလးရွိတယ္
ကြ်န္ေတာ္က
သႀကၤန္နဲ႔ခဏခဏ ရန္ျဖစ္သလိုမ်ိဳးပဲေပါ့
ခုေတာ့လည္း
စာရြက္ထဲမွာပဲ ကြင္းခတ္ၿပီး
လြမ္းလြမ္းေနရတယ္... လမင္းရယ္။

(၄)
ကြ်န္ေတာ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ေန႔မွာ
လြယ္အိတ္ေလးကေတာ့ ေက်ာင္းတက္တယ္
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ဆြဲထုတ္ၾကည့္မိေတာ့
မွတ္စုစာအုပ္က ပါမလာဘူး
(အဲဒီ့ေန႔က ဆရာမက သံုးခ်က္ရုိက္တယ္)။

တကယ္ဆုိ...
ငါဟာ ေဆာင္းေၾကာက္တဲ့
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ေပါ့ကြယ္
ေန႔မွာလည္း ငါပဲပူခဲ့ရ
ညမွာလည္း ငါပဲေမွာင္ခဲ့ရ
ဒီလုိနဲ႔လကြယ္ေန႔တုိင္း
ဘယ္ဘက္လက္ထဲက မီးအိမ္နဲ႔
လမင္းကိုလည္း လင္းထိန္ေစခဲ့ခ်င္သူေပါ့။



ငါ့ကို အတၱလုိ႔ေခၚလည္းရပါတယ္ လမင္းရယ္
ပဥၥလက္ဆန္ဆန္ အတၳဳပၸတၱိနဲ႔
ေႏြရာသီမွာလည္း
ရင္ဖြင့္ၿပီးလြမ္းရတာေပါ့။

ထူးထူးျခားျခားမဟုတ္ရင္ေတာင္
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကြးသ႑ာန္ေတြနဲ႔
လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့အထိ
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာပဲ
ေဘာင္ခတ္ၿပီး ငါ..ေနခဲ့လုိက္ပါ့မယ္။

(၅)
အႏုိင္ပိုင္းသြားတဲ့သူဟာ
အႏုိင္ရသူတဲ့လား လမင္းေရ...

ဒါဆုိရင္
ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးေၾကြမြစုတ္ျပတ္ေနသည္အထိ
(ငါ)
လက္ခုပ္တီးျပခ်င္မိပါေသးတယ္။

နီညိဳေရာင္ စစ္တလင္းမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္တုိက္ၿပီးမွရတဲ့ အလြမ္းဆုိတာ
အရွံဳးသမားအတြက္
ႏွစ္သိမ့္ဆုတဲ့။

အိပ္မက္ေတြမေၾကြခင္အထိေတာ့
ငါလည္း
အဝါေရာင္သမ္းျပခဲ့ပါေသးတယ္။

အခ်စ္ဆုိတာ
အခ်ိန္တန္ရင္ပါးသြားတဲ့ ေရႊရည္စိမ္လုိ႔သာ
လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးခ်လုိက္ပါေတာ့...

ငါေသရင္သာ
လမင္းထဲမွာျမွဳပ္ေပးပါ လမင္းရယ္။

(၆)
နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးရင္း
ဂစ္တာအုိေလးလည္း
သီခ်င္းဆုိတတ္သြားတာ ၾကာေပါ့...

မုတ္သုန္ေလထဲမွာ
မုန္တုိင္းနဲ႔မတုိးခင္ထိ
ငါေပ်ာ္ေနမိတာဆန္းလား...

ရင္ဘတ္သမားမုိ႔
ဝင္တာမီယာအေၾကာင္း
စာလံုးမေပါင္းတတ္တာ ဆန္းလား...

ပုဝါပါးေလးမုိ႔
အစြန္းအထင္းမခံတာ ဆန္းလား...

မုိးရြာသလုိ
ေဆာင္းရြာခြင့္မရွိတဲ့ေခတ္ကေတာ့
ဆန္းပါတယ္လမင္းရယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကပဲ
ညြတ္ကိုင္းေကြးယွက္
အလြမ္းေတာင္အသက္ႀကီးလာတာ
ဘာလုိလုိနဲ႔ပါပဲေလ
ဓားသြားေတြဖံုးအုပ္ထားတဲ့ ပ်ားရည္ထဲ
ေပ်ာ္ဝင္ေနမိမွေတာ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်ိဳလွပါတယ္လုိ႔
ဘယ္လုိေျပာျပရမလဲ...
ဇန္နဝါရီလ ၅ ရက္
သိပ္ရယ္ရတာပဲလမင္းရယ္။

(၇)
ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ဖေယာင္းတုိင္ေလးက
ေႏြကိုႀကိဳေနသလုိပဲ
ငါလြမ္းရင္းေဆြးေနတဲ့ဘဝမွာ
နင္ေပ်ာ္ပါေစ...

ၿပီးေတာ့
ေလႏုေအးေလးက ဆံစအဖ်ားကို
တစ္ျပႏွစ္ျပတုိက္ခတ္ၿပီး
ေဆာ့ကစားပါေစဦးေတာ့

မခ်ိဳလည္း ၿပဳိခြင့္ရရုံနဲ႔
ေက်နပ္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။

ႏွစ္ခ်ိဳ႕သစ္ပင္ႀကီးက
ေလးတိေလးကန္ႏြဲ႕ယိမ္းျပတုိင္း
ခပ္မႈိင္းမႈိင္းလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကဦးစို႔

ကမၻာဦးကက်မ္းမွာ
ငါဟာ
ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ ႏွင္းစက္ေတြအျဖစ္
ေရာယွက္ ပတ္သက္ေနဦးမယ္
တကယ္ပါလမင္းရယ္
မေလာင္တတ္တဲ့ ေငြ႕ရည္ဟာ
မုတ္သုန္နဲ႔ႀကံဳတုိင္း
ၿပိဳေနက်ဆုိတာေလး...
(ႀကံဳရင္)
လမင္းကိုထပ္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ေခါင္းေလာင္းငိုသံ

စာအုပ္ေလးၾကားက
အလြတ္ရေနတဲ့ နံပါတ္လွလွေလးေတြ
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး
တုိးတုိးေလး ခုိးေလွာင္ေနၾက
မရေတာ့ဘူးဆုိတဲ့အသိေလးနဲ႔တင္
ဘယ္ဘက္ေဒါင့္ယြန္းယြန္းကတုိင္ေလးေတြ
ညတုိင္းငိုတယ္။