ကိုယ္နဲ႔မလုိက္တဲ့ အေသ

စိတ္က မနက္ခင္းတစ္ခုလုိ႔ ကိုယ့္ဆီမွာ ခဏခဏ မုိးလင္းတယ္။
ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာျဖစ္လုိ႔မရဘူး ဂ်ဴလီယာ။
ကုိယ့္တုိက္တာေတြကုိ ဘာလုိ႔ ေဆးသုတ္ေနၾကသလဲ။
မနက္ျဖန္အေၾကာင္း ဝါးရံတာထိုးၿပီး ကိုယ္ရပ္ၾကည့္တယ္။
အရိပ္နဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားလာမႈမ်ား။
အိပ္မက္ကို ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ဖုိ႔ သူမဟာ ညဥ့္ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားခဲ့/ရတယ္။
လက္သည္းနီေတြမေျခာက္ခင္အထိ ႏႈတ္ခမ္းဟာ ခပ္ေကြးေကြး။ ခပ္ေသးေသး။
စကားလံုးအႀကီးႀကီးနဲ႔ မလုိက္ေအာင္ ေသးငယ္ေနၾက။

ကိုယ္ဟာအရြယ္ေရာက္ၿပီးၿပီ ဂ်ဴလီယာ။
လမ္းႀကံဳတဲ့အခါ ယံုၾကည္မႈကို တစ္ခါတည္း အခြန္ေဆာင္ခဲ့ပါ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမစ္တစ္ခုလုိ႔ သံသယမဝင္ခင္အထိ။
တံေတြးခြက္မဟုတ္လည္း ေမ်ာတယ္။

ဒုတိယပိုင္းေရာက္ၿပီ ဂ်ဴလီယာ။
ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးနဲ႔ လူစားခ်င္းလဲပါ။
ၿပီးမွ မုိးခုိးေခါင္းတုိင္လုိ႔ ကိုယ့္ကို နာမည္မွတ္ပါ။

ေနပိုင္
၀၄း၄၅
၁၇.၀၇.၂၀၁၂